Ο Κύριος Θανάσης...

Ήταν το χίλια εννιακόσια εβδομηντακάμποσο…

Πιτσιρικάς τότε, εφτά οχτώ χρονώ, με πήρε η μάνα μου και με πήγε στο θέατρο (αν και μικρός, είχα ήδη δείξει την αδυναμία μου στις παλιές καλές κωμωδίες που έπαιζε η τηλεόραση).

Με μια πρόσκληση, η καημένη, στο ένα χέρι (πού λεφτά τότε) κι έναν αρκουδόμαγκα (εμένα) στο άλλο, μπήκαμε στο λεωφορείο.

Φτάσαμε νωρίς, την ώρα που η ταμίας έμπαινε στο γκισέ της… Κανείς άλλος τριγύρω.

Μας έδωσε λοιπόν αυτή η καλή κυρία τα εισιτήρια, μας τόνισε πως θα πρέπει να περιμένουμε μιας και το θέατρο δεν είχε ανοίξει ακόμα, και μ’ αυτά και μ’ αυτά, σταθήκαμε σε μια γωνιά περιμένοντας.

Εκείνη την εποχή, το να περιμένεις ήταν δεδομένο! Είτε το τραίνο, είτε το λεωφορείο, είτε το γιατρό στο ΙΚΑ,… οπουδήποτε! Παντού και πάντα,… περίμενες!

Έτσι λοιπόν κι εμείς! Περιμέναμε, όχι για πολλή ώρα… Μέχρι που…

…Δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου το πώς ένιωσα μόλις αντίκρυσα τον ήρωα της ασπρόμαυρης οθόνης μου!

Τον άνθρωπο τον οποίο λάτρευα από πολύ μικρός, όχι μόνο επειδή με έκανε και γέλαγα, αλλά κι επειδή, με κάποιον περίεργο τρόπο, πίσω από κάθε μου γέλιο, κρυβόταν (παράξενα πράγματα) κι ένα δάκρυ…

Ανεξήγητο για ένα μικρό παιδί σαν εμένα.

Τότε βέβαια δε μπορούσα να συνειδητοποιήσω πως αυτό συμβαίνει, ακριβώς, όταν κάτι αγγίζει την ψυχή σου…

Την ψυχή, που την αγγίζει μόνο η αλήθεια!

Η αλήθεια που, όπως και να την πεις, είτε με σοβαρό είτε με αστείο τρόπο,… πικραίνει!

Και σε κάνει και δακρύζεις… Κι ας γελάς…

Με γρήγορο, αλλά (και δεν είναι υπερβολή) ταπεινό βήμα, ο κύριος Θανάσης πήγε στο γκισέ, καλησπέρισε την καλή κυρία και μετά,… κατευθύνθηκε προς εμάς!

“Χριστέ μου! Έρχεται προς τα δω…”

Έχοντας μείνει αποσβολωμένος, ακίνητος, ασάλευτος σαν τσολιάς της προεδρικής φρουράς, τον έβλεπα να πλησιάζει, με ένα σίγουρο, αλλά αργό αυτή τη φορά βήμα…

«Πώς είστε;», ρώτησε τη μητέρα μου…

Και ακουμπώντας το χέρι του στο κεφάλι μου, μου χαρίζει το πιο καλοσυνάτο, αγγελικό, ευγενικό, γεμάτο αγνή αγάπη χαμόγελο που έχω εισπράξει στη ζωή μου!

Κι ένα παιδί δεν πέφτει ποτέ έξω σε ζητήματα ψυχής! Μπορεί και ξεχωρίζει το αληθινό…

Ακόμα και τώρα, μετά από τόσα χρόνια, όταν βλέπω στην τηλεόραση τον κύριο Θανάση, ασυνείδητα σηκώνω το κεφάλι για να αντικρύσω και πάλι αυτό το αγνό, άδολο βλέμμα, το οποίο πλέον έχει γίνει οδηγός μου για το πώς πρέπει να αντικρύζω κι εγώ με τη σειρά μου τον κόσμο…

Ζητάει κατόπιν, αυτός ο καλός άνθρωπος, με ευγενικό τρόπο από τη μητέρα μου τα εισιτήρια. Τα κοιτάζει.

Χωρίς να αποκριθεί, πηγαίνει προς το γκισέ. Κάτι ζητάει.

Σε πολύ λίγο γυρίζει σε μας και, πιάνοντάς με από το χέρι, μας οδηγεί Ο ΙΔΙΟΣ μέσα στο θέατρο!

Μπορεί κανείς να φανταστεί πόσο περήφανο και ξεχωριστό αισθάνεται ένα παιδί, όταν του κάνει τέτοια τιμή ο ήρωάς του!

Ήταν πια ολοφάνερο πως είχε ζητήσει από την ταμία να αλλάξει τις θέσεις στα εισιτήρια…

Μας βάζει λοιπόν να κάτσουμε στο κέντρο της σάλας, στην τέταρτη ή πέμπτη σειρά καθισμάτων, λέγοντας στη μητέρα μου: «Είναι καλή θέση για να παρακολουθήσετε την παράσταση! Ειδικά για το παιδί, που πρέπει να μαθαίνει!»… Και χαρίζοντάς μας άλλο ένα χαμόγελο, απομακρύνθηκε γρήγορα… Σα να μην ήθελε να τον ευχαριστήσουμε!...

Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι, είναι το γέλιο παντού γύρω, μόλις εμφανίστηκε στη σκηνή ο κύριος Θανάσης, κρατώντας ένα τεράστιο τύμπανο!

Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι, είναι να έχει δακρύσει όλο το θέατρο, κι εγώ μαζί, σε μια άκρως συγκινητική στιγμή προς το τέλος του έργου…

Το έργο ήταν “Ο τρελός του λούνα παρκ”!

Και ο κύριος Θανάσης, ήταν φυσικά ο κύριος Βέγγος…

............

[Δέκα, πλέον, τα χρόνια
που δεν είναι μαζί μας ο κύριος Θανάσης...

Ας τον έχει καλά ο Θεός, εκεί που είναι...]

_______________________
ΠΑΥΛΟΣ ΛΙΑΡΟΥΤΣΟΣ

πηγή