Ο κύριος Τίποτας...

Άκου γιε μου,
ξέρω καλά πως εμείς οι γονιοί σας και παππούδες των παιδιών σας
έτσι σας μάθαμε.

Πώς να παλεύετε σ' ολάκερη τη ζωή σας
να γίνετε τρανοί και απ' όλους δακτυλοδεικτούμενοι.

Πώς να σας έχουν όλοι για παράδειγμα, να πούμε.

Που να σας δείχνει ο κοσμάκης στα παιδιά του και να τα παραγγέλνει :

"Να, σαν κι αυτόνα μπορείς να γίνεις γιε μου;"

Η μάνα μου όμως η "γραμματιζούμενη"
(έτσι τηνε λέγανε στο χωριό στη Μικρασία,
πριν μπουν στην προσφυγιά,
αφού είχε βγάλει και την πέμπτη του Δημοτικού)
άλλα μου 'λεγε και αυτά εγώ τούτη τη φορά
θα σου πω.

Να το παλέψεις γιε μου να γίνεις ο κύριος Τίποτας.

Που θα περνά αόρατος κι ανεμπόδιστος
απ' όλους εκείνους που θαυμάζουν ανθρώπους.
Λες και όλοι δαύτοι του λόγου τους,
δεν θα τους φιλοξενήσει κάποιαν ώρα 
γλήγορα ή αργά, το άψυχο το χώμα.

Που δεν θα ψάχνει τις τιμές και τις αναγνωρίσεις.

Που φτυχισμένος θα πορπατάει στους δρόμους
και κανείς δεν θα τόνε δίνει σημασία.

Που θα ψάχνει στις τσέπες του
και άμα βρίσκει κανένα πενηνταράκι,
θα νιώθει πως είν' άρχοντας.

Που στα βράδια του μυστικά,
θα στέκει κάτω από την εικόνα του Χριστού 
και της Μάνας Του,
εκεί στα σκοτεινά να τον χιλιοευχαριστεί
για όσα πλούσια και σήμερα του στέρησε...

Σεις βέβαια, έτσι πως ζείτε, έχετε μπλέξει άσχημα.

Ιστολόγια, λέει, φλογέρες, βιβλία, παρουσιάσεις,
συναβλίες, ραδγιόφωνα, προσκλήσεις, ανακλίσεις, υποκλίσεις, παρεκκλίσεις,
γνωριμιές με δγιάσημους...

Δύσκολα πράγματα και πικίνδυνα.

Και εφχάριστα, δε λέω.

Με ευγένεια να τα υποδέχεσαι.

Είναι καλός ο κόσμος του Θεού.

Μα, πρόσεξε, παλικαρά μου!

Μη μείνει ζωντανό τ' όνομα σου,
αλλά αποθάνει η ψυχή σου...

Τ΄ακούς;

Ο μπάρμπας σου.-

ΥΓ. Κοίτα να τα δγιορθώνεις τα ορθογραφικά, 
σου 'χω πει. -
 
"συν αυτώ"· 
Δεν διορθώνουμε τίποτα, μπάρμπα.
Και τα ορθογραφικά σου μας αρέσουν 
και όλα σου.
Μήπως θα τα δεις ποτέ;