☆ Μεγάλο μάθημα η Μεγάλη Εβδομάδα για ένα Μικρό Παιδί! Μεγάλο, αλλά ακατάληπτο μάθημα για τις συμπεριφορές που θα βρει μπροστά του, όταν τελειώσει το γλυκό του Έαρ, μάθημα για τις ζωές όλων ημών, ζωές γεμάτες Νυμφίους, Ιούδες, Πιλάτους, Γολγοθά και σταυρούς, μικρούς και μεγάλους...

 

~ γράφει ο Αθανάσιος Κλέτσας

Τέτοιες μέρες έρχονται στη μνήμη 

απρόσκλητες κάποιες Μεγάλες Εβδομάδες, 

όταν ακόμα τα παππούδια δεν ήταν φωτογραφίες,

 αλλά ζούσαν σ' ένα διώροφο παλιό σπίτι 

με τοίχους γεμάτους ανοιξιάτικες ιστορίες. 

Είναι οι μυρωδιές από γιασεμί, 

γαζίες και φλαμουριές, 

που τις κουβαλούν. 

Μυρωδιές από Άνοιξη 

και από παλιές γειτονιές, 

που τις μεταφέρουν 

και τις αφήνουν απαλά στη σκέψη.

Μεταφέρουν και ιστορίες, 

υπέροχες παλιές ιστορίες, 

που για ένα μικρό παιδί 

ήταν εύκολο να ανακατευτούν με την καθημερινότητά του, 

έτσι ώστε ο Νυμφίος της Μ. Δευτέρας 

να θυμίζει όνομα πεταλούδας, 

η Κασσιανή να μοιάζει 

με συγχωριανή της γιαγιάς,

 ενώ η Ακολουθία του Νιπτήρος 

να φέρνει στον παιδικό νου το νεροχύτη της κουζίνας.

Τέτοιες μέρες έρχεται απρόσκλητη στη μνήμη 

κάθε Κυριακή των Βαΐων 

-γιορτή της μάνας - 

με τα πράσινα σοκολατάκια, 

τα απαγορευμένα γιατί ήταν "μετρημένα". 

Έρχεται απρόσκλητο 

κάθε Μεγάλο βράδυ κάθε Μεγάλης μέρας 

από εκείνη την εβδομάδα, 

όταν η αγαπημένη οικοδέσποινα του παλιού διώροφου 

έρχεται όπως ήταν πριν γίνει φωτογραφία. 

Όπως τότε που ερχόταν, 

για να πάρει απ' το χέρι ένα εγγόνι 

και να το πάει μαζί της στην εκκλησιά, 

για να παρακολουθήσει βαριεστημένο 

όλα τα τροπάρια του παπά 

κάθε μεγαλοβδομαδιάτικο βράδυ.

Και μαζί της έρχεται απρόσκλητο 

κι εκείνο το ζυμάρι, 

το σκεπασμένο από την προηγούμενη με κουβέρτα,

 για να "ξεκουραστεί" και να φουσκώσει.

 Εκείνο το ζυμάρι, 

όμοιο με παιδική ψυχή, 

που το έπλαθαν τα δυνατά χέρια 

της οικοδέσποινας του παλιού διώροφου 

και το έβαζαν σε λαμαρίνες. 

Μαζί έρχεται 

κι εκείνη η νηστική επιθυμία από τη μυρωδιά, 

όταν τα τσουρέκια ήταν έτοιμα, 

μυρωδιά συνώνυμο της αμαρτίας, 

γιατί "δεν κάνει να φας σήμερα"!

Έρχεται απρόσκλητο 

κι εκείνο το πρώτο κόκκινο αυγό, 

το ταμένο στην Παναγιά, 

για να μπει στο εικονοστάσι της. 

Μαζί κι η παραίνεση 

για καμιά άλλη δουλειά από καμιά μάνα. 

Ούτε καρφί στον τοίχο, 

γιατί εκείνος ο ήχος απ' το κάρφωμα 

"τάραζε τη Μάνα Του".

Έρχονται απρόσκλητα όλα τα 12 ευαγγέλια, 

όταν ένα-ένα περνούσαν από μπροστά μας 

στο προαύλιο μιας εκκλησιάς. 

Όλα τα "τω καιρώ εκείνω", 

που δε γνωρίζαμε τότε ότι γράφονται με ω-μέγα,

 καθώς η εαρινή ψυχή μας ήταν στο ο-μικρόν. 

Και δε μας ένοιαζε τίποτα άλλο 

παρά η Άνοιξη τριγύρω που έπαιζε με μας, 

βλέπαμε καθαρά το πρόσωπο της. 

Μας ένοιαζε που μύριζε παντού 

Μεγάλη Πέμπτη.

Έρχεται απρόσκλητο και το μαγικό εκείνο 

“Ω γλυκύ μου Έαρ”. 

Οι μόνες λέξεις που ανεξήγητα 

μας άρεσαν μικρά.

 Μύριζαν τόσο όμορφα, 

καθώς πετούσαν ψηλά στον ανοιξιάτικο ουρανό, 

τον ανεξήγητα συννεφιασμένο, 

ανακατεμένες με το γιασεμί από τις αυλές 

που προσπερνούσε ο Επιτάφιος. 

Ανακατεμένες και με όλα τα υπόλοιπα λουλούδια 

που πεισματικά φύτρωναν 

δίπλα στην άσφαλτο του δρόμου απ' όπου περνούσε. 

Ο Επιτάφιος εκείνος, ο ψηλός, 

που έφτανε μέχρι το παιδικό στήθος, 

κάτω από τον οποίο έπρεπε λίγες ώρες πριν 

να περάσει το παιδικό κορμάκι, 

να περάσει με το ζόρι μια φορά 

"για τον Χριστούλη". 

Κι άλλη μια για το χατίρι της. 

Και κάθε πέρασμα να το συνοδεύει 

ο ήχος της καμπάνας, 

ήχος πένθιμος, 

μα και χαρούμενος, 

γιατί το παιδάκι ήξερε ότι σε 2 μέρες 

θα έρθει η Ανάσταση. 

Και τότε θα έχει το πιο κόκκινο αυγό, 

εκείνο που ζήτησε ως έπαθλο εγκράτειας. 

Και με τη σκέψη αυτή 

θα ξαναπεράσει από κάτω για τρίτη φορά. 

Πριν ψηλώσει 

και του μείνει μόνο η περιφορά στη μνήμη.

Μα πιότερο έρχεται απρόσκλητη 

η παράδοξη για ένα παιδικό μυαλό 

συμπεριφορά του Ανθρώπου. 

Που τη μία μέρα αποθεώνει κάποιον, 

του στρώνει βάγια 

και τον τιμά με επαίνους, 

ενώ την επόμενη τον φιλά 

και τον "σταυρώνει". 

Έρχονται απρόσκλητα ενθύμια απορίας 

ενός μικρού μυαλού 

που δε χώρα μεγάλες προδοσίες, 

που δεν καταλαβαίνει το πικρό φιλί της Γεσθημανής, 

δεν καταλαβαίνει γιατί είναι πιο ακριβό το δάκρυ μιας πόρνης 

από τις καθαγιασμένες ευχές χιλίων φαρισαίων.

Και μόνο όταν εκείνο το παιδί μεγαλώσει, 

θα καταλάβει ότι μόνο εκείνη η Σταύρωση είχε Ανάσταση, 

ότι τα "καρφιά" είναι αναπόφευκτα στη ζωή του 

κι ότι η Ανάσταση είναι προνόμιο μιας Μεγάλης Εβδομάδας 

κι όχι της μικρής μας ζωής.

Μεγάλο μάθημα, λοιπόν, η Μεγάλη Εβδομάδα για ένα Μικρό Παιδί. 

Μεγάλο, 

αλλά ακατάληπτο μάθημα για τις συμπεριφορές 

που θα βρει μπροστά του, 

όταν τελειώσει το γλυκό του Έαρ, 

μάθημα για τις ζωές όλων ημών, 

ζωές γεμάτες Νυμφίους, 

Ιούδες, 

Πιλάτους, 

Γολγοθά και σταυρούς, 

μικρούς και μεγάλους. 

Σταυρούς με μεγάλα καρφιά 

από ανθρώπους με μεγάλα σφυριά 

και ψυχές Ιούδα.

Μεγάλο μάθημα η Μεγάλη Εβδομάδα 

για κάθε παιδί. 

Μεγάλο και ακατάληπτο. 

Κι ο ήχος της καμπάνας θαμπός, 

όλο ξεφεύγει...

|δες εδώ πέρα από τη σημερινή,

πόσες άλλες όμορφες αναρτήσεις 

μας έχει χαρίσει 

ο εκ των "συν αυτώ" πλέον, 

Αθανάσιος Κλέτσας...