To γράμμα του Σταμάτη Σπανουδάκη στον Αλέξανδρο...

(Και το απίστευτο μουσικό θέμα,που έγραψε για εκείνον...Όσες φορές κι αν το ακούσεις, "κάτι" σου κάνει...)

Αλέξανδρε, είναι δρόμοι που περπάτησες κι άλλοι, που δεν περπάτησες.

Αυτούς τους δεύτερους θέλω να σου «χαρίσω», περπατώντας τους για λίγο τώρα, μαζί σου. 
(...)Δρόμοι του μεταξιού, αλλά και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας,
δρόμοι της υποψίας του αληθινού Θεού και δρόμοι της σωτήριας βεβαιότητας.

To γράμμα του Σταμάτη Σπανουδάκη στον Αλέξανδρο.


Το μήνυμα του σπουδαίου καλλιτέχνη 

Αναρτώντας το σπουδαίο τραγούδι του "Ζει και βασιλεύει" που είναι από τον πρώτο δίσκο του για τον Μέγα Αλέξανδρο, ο σπουδαίος καλλιτέχνης έγραψε :  "Ένα ευχαριστώ στην Αμφίπολη" και "έσπασε" κάθε ρεκόρ σε κοινοποιήσεις και like. 

Ο Σταμάτης Σπανουδάκης, συνέχισε μάλιστα το "ευχαριστώ" του, αναρτώντας τα όσα είχε γράψει στον δεύτερο δίσκο του για τον Αλέξανδρο το 2008, ως πρόλογο στην δεύτερη δουλειά του: 

To γράμμα στον Αλέξανδρο: 

"Ένα γράμμα στον Αλέξανδρο, επ' ευκαιρεία του δεύτερου δίσκου μου γι' αυτόν: "Δρόμοι που δεν περπάτησες". Είναι καιρός που δεν σου έγραψα και θα΄θελα να σου εξηγήσω το γιατί σου γράφω πάλι τώρα, δεκατρία χρόνια μετά από εκείνο το πρώτο, σημαδιακό, για μένα τουλάχιστον, γράμμα.Ένα γράμμα, που μου έδωσε πολλή δύναμη και με πήγε σε δρόμους, που ίσως πάντα ήταν δικοί μου, αλλά δεν το ‘χα καταλάβει ως τότε. Χρειάστηκαν η μορφή κι η μυστική, αλλά τόσο έντονη παρουσία σου, για να καταλάβω και να προχωρήσω.

Είναι δρόμοι που περπάτησες κι είναι κι άλλοι, που δεν περπάτησες. 
Αυτούς τους δεύτερους θέλω να σου «χαρίσω», περπατώντας τους για λίγο τώρα, μαζί σου.
Δρόμοι εσωτερικοί, δρόμοι της φαντασίας και του παραμυθιού, δρόμοι της Ανατολής, δρόμοι της Δύσης. Δρόμοι του μεταξιού, αλλά και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, δρόμοι της υποψίας του αληθινού Θεού και δρόμοι της σωτήριας βεβαιότητας. Δρόμοι στοργής, δρόμοι αγάπης, δρόμοι ιδρώτα, πόνου και δρόμοι αίματος. Δρόμοι ζωής, δρόμοι θανάτου και δρόμοι, αναστάσιμοι. 
Τους δρόμους αυτούς μπορεί να μην τους βρεις όλους στην μουσική μου, αλλά είναι σίγουρα, για πάντα χαραγμένοι στην ψυχή μου. Γιατί η μουσική είναι «τέχνη» και η τέχνη έχει δυστυχώς και μαστοριά και λογική (εργαλεία ανθρώπινα, στα οποία από παιδί δίσταζα να εμπιστευτώ τα πραγματικά σημαντικά της ζωής μου). Η ψυχή όμως είναι φύσημα αληθινό, καθαρό και αιώνιο. Αυτήν άκου. Και συγχώρα με, που σε πλησιάζω για άλλη μια φορά και προσπαθώ να σε αγγίξω, μόνο με τα δικά μου όπλα, τη μουσική και τα λόγια μου.
Ξέρεις, ζω σε μια εποχή, που το «ποιητική αδεία» τείνει να αντικατασταθεί από το «ιστορική αδεία» και κάθε μωρο-νεοέλληνας βλέπει την ιστορία, όπως προστάζουν τα πεπαλαιωμένα, και συνήθως ιδιοτελή, πιστεύω του. Έτσι λοιπόν, αισθάνομαι τώρα, περισσότερο από ποτέ, την ανάγκη, να συνεχίσω να «αγκαλιάζω» με τη μουσική μου και εσένα, αλλά και ό,τι άλλο είναι πραγματικά δικό σου και δικό μας. 
Ό,τι είναι, ήταν και πάντα θα είναι, Ελληνικό. 
Λέω δικό μας, γιατί, δόξα τω Θεώ, είμαστε πολλοί που σκεφτόμαστε έτσι και ελπίδα μου είναι ότι θα γινόμαστε όλο και περισσότεροι. Γιατί η αλήθεια το ‘χει αυτό. Συγκεντρώνει ήσυχα και μυστικά γύρω της «αληθινά πρόσωπα», που περιμένουν τη στιγμή, ή τον άνθρωπο, για να φανούν.
Έτσι λοιπόν, και ανοίγοντάς σου και πάλι για λίγο τη ψυχή μου, σε αφήνω, δυστυχώς στα χέρια ανθρώπων, που δεν σ’ αγάπησαν και δεν σε κατάλαβαν.
Αλλά κυρίως σε αφήνω στα πιο ασφαλή μουσεία της γης. Τις καρδιές μας

Με πολλή αγάπη
Σταμάτης Σπανουδάκης 2008

http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2014/11/blog-post_56.html

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2014/11/blog-post_10.html