Χέρια, τά ὁποῖα σκορποῦν τό χρυσάφι πού κατέχουν...
Χέρια, πού τά ἀγαθά τους τά κάνουν ψωμί νά χορτάσουν τούς πεινασμένους...
Χέρια, πού διακονοῦν τόν ἄνθρωπο ὡς εἰκόνα Θεοῦ...
Χέρια, πού μετά τήν προσφορά διακριτικά ἀποσύρονται, νά μή δεχθοῦν τόν ἀσπασμό τῆς εὐγνωμοσύνης...
Χέρια, πού ἔλαβαν ἀπό τόν Θεό τῆς ἱερωσύνης τό χάρισμα καί κράτησαν τόν πολύτιμο μαργαρίτη, προσφορά αἰώνιας ζωῆς στά παιδιά τῆς γῆς...
Τέτοια ἦταν τά χέρια τοῦ ἁγίου Σαμψών τοῦ ξενοδόχου. Τά ἀσπάζομαι εὐλαβικά κάθε 27 Ἰουνίου, πού ἡ Ἐκκλησία τιμώντας τή μνήμη του φέρνει στή σκέψη μας μέρες δόξας καί μεγαλείου.
Ἦταν τότε πού τό Βυζάντιο τοῦ Ἰουστινιανοῦ δέν ἔκτιζε μονάχα μιά Ἁγια-Σοφιά, μνημεῖο αἰώνιο· εἶχε νά δείξει κι ἄλλα πολλά ἔργα εὐσεβείας καί ἀγάπης. Τέτοιο ἦταν τό ἐντυπωσιακό οἴκημα πού ἔφερε τό ὄνομα: Νοσοκομεῖον Σαμψών τοῦ Ξενοδόχου. Αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου, πού ἦρθε ἀπό τή Ρώμη ἔχοντας δώσει τήν περιουσία, τή μόρφωση καί τή ζωή του στούς ἐλαχίστους ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ. Γιατρός καί ἱερέας διακονοῦσε μέ αὐταπάρνηση τό φθαρτό σῶμα καί τήν ἄφθαρτη ψυχή.
Εὐχαριστῶ τόν Θεό, διότι ἡ ζωή τοῦ ἁγίου του μᾶς διδάσκει πῶς μπορεῖ ὁ πιστός νά κάνει τόν πλοῦτο φτερά καί ὄχι δεσμά. Ἀποδεικνύει πώς ὅποιος σκορπᾶ τά ὑλικά ἀγαθά γιά νά ἀνακουφίσει τόν πλησίον καρπώνεται τά οὐράνια. Ἀποκαλύπτει ὅτι τά τάλαντα τοῦ ἀνθρώπου ἀξιοποιοῦνται μέσα στή διακονία τοῦ ἀδελφοῦ γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ.
Ἀντικρύζω καί φέτος τήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου μέ τήν ἱλαρή μορφή, χάρισμα τῆς χάριτος καί τῆς ἀσκήσεως. Διαβάζω στά πρωτοσέλιδα τῶν ἐφημερίδων τήν προκλητική διαχείριση τοῦ πλούτου ἀπό κάποιους «μεγάλους». Βλέπω ἰδανικά καί ἀξίες νά ξεπουλιοῦνται γιά τήν ἀπόκτηση θέσεων καί περιουσιῶν. Καί μέσα σ' ὅλα αὐτά ὁ ἅγιος Σαμψών, ὁ πετυχημένος, ὁ ἔνδοξος, ὁ μακάριος πολίτης τοῦ οὐρανοῦ, σπεύδει νά μᾶς συναντήσει στό ξέφρενο κυνηγητό μας γιά τήν ἀπόκτηση ὑλικῶν ἀγαθῶν καί νά μᾶς μηνύσει πώς τό ἀληθινό κέρδος δέν βρίσκεται στά πλούτη ἀλλά στή θυσία ἐν Χριστῷ.
Χέρια, πού τά ἀγαθά τους τά κάνουν ψωμί νά χορτάσουν τούς πεινασμένους...
Χέρια, πού διακονοῦν τόν ἄνθρωπο ὡς εἰκόνα Θεοῦ...
Χέρια, πού μετά τήν προσφορά διακριτικά ἀποσύρονται, νά μή δεχθοῦν τόν ἀσπασμό τῆς εὐγνωμοσύνης...
Χέρια, πού ἔλαβαν ἀπό τόν Θεό τῆς ἱερωσύνης τό χάρισμα καί κράτησαν τόν πολύτιμο μαργαρίτη, προσφορά αἰώνιας ζωῆς στά παιδιά τῆς γῆς...
Τέτοια ἦταν τά χέρια τοῦ ἁγίου Σαμψών τοῦ ξενοδόχου. Τά ἀσπάζομαι εὐλαβικά κάθε 27 Ἰουνίου, πού ἡ Ἐκκλησία τιμώντας τή μνήμη του φέρνει στή σκέψη μας μέρες δόξας καί μεγαλείου.
Ἦταν τότε πού τό Βυζάντιο τοῦ Ἰουστινιανοῦ δέν ἔκτιζε μονάχα μιά Ἁγια-Σοφιά, μνημεῖο αἰώνιο· εἶχε νά δείξει κι ἄλλα πολλά ἔργα εὐσεβείας καί ἀγάπης. Τέτοιο ἦταν τό ἐντυπωσιακό οἴκημα πού ἔφερε τό ὄνομα: Νοσοκομεῖον Σαμψών τοῦ Ξενοδόχου. Αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου, πού ἦρθε ἀπό τή Ρώμη ἔχοντας δώσει τήν περιουσία, τή μόρφωση καί τή ζωή του στούς ἐλαχίστους ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ. Γιατρός καί ἱερέας διακονοῦσε μέ αὐταπάρνηση τό φθαρτό σῶμα καί τήν ἄφθαρτη ψυχή.
Εὐχαριστῶ τόν Θεό, διότι ἡ ζωή τοῦ ἁγίου του μᾶς διδάσκει πῶς μπορεῖ ὁ πιστός νά κάνει τόν πλοῦτο φτερά καί ὄχι δεσμά. Ἀποδεικνύει πώς ὅποιος σκορπᾶ τά ὑλικά ἀγαθά γιά νά ἀνακουφίσει τόν πλησίον καρπώνεται τά οὐράνια. Ἀποκαλύπτει ὅτι τά τάλαντα τοῦ ἀνθρώπου ἀξιοποιοῦνται μέσα στή διακονία τοῦ ἀδελφοῦ γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ.
Ἀντικρύζω καί φέτος τήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου μέ τήν ἱλαρή μορφή, χάρισμα τῆς χάριτος καί τῆς ἀσκήσεως. Διαβάζω στά πρωτοσέλιδα τῶν ἐφημερίδων τήν προκλητική διαχείριση τοῦ πλούτου ἀπό κάποιους «μεγάλους». Βλέπω ἰδανικά καί ἀξίες νά ξεπουλιοῦνται γιά τήν ἀπόκτηση θέσεων καί περιουσιῶν. Καί μέσα σ' ὅλα αὐτά ὁ ἅγιος Σαμψών, ὁ πετυχημένος, ὁ ἔνδοξος, ὁ μακάριος πολίτης τοῦ οὐρανοῦ, σπεύδει νά μᾶς συναντήσει στό ξέφρενο κυνηγητό μας γιά τήν ἀπόκτηση ὑλικῶν ἀγαθῶν καί νά μᾶς μηνύσει πώς τό ἀληθινό κέρδος δέν βρίσκεται στά πλούτη ἀλλά στή θυσία ἐν Χριστῷ.
Χαριτίνη Χατζῆ
Θεολόγος
Ὁ Ἅγιος Σαμψών ὁ Ξενοδόχος
Γεννήθηκε στὴ Ῥώμη ἀπὸ γονεῖς πλουσίους καὶ εὐσεβεῖς. Εὐφυὴς καθὼς ἦταν, σπούδασε φιλολογία, φιλοσοφία καὶ ἰατρική. Ἀλλὰ ὁ Σαμψών, ἐκτὸς ἀπὸ εὐφυΐα, εἶχε καὶ πνεῦμα Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ μεταχειρίσθηκε τὴν ἰατρικὴ ὄχι σὰν ἐπικερδὲς ἐπάγγελμα, ἀλλὰ γιὰ εὐεργετικοὺς καὶ φιλανθρωπικοὺς σκοπούς.Ὁδηγὸς στὴ ζωὴ γιὰ τὸ Σαμψὼν ἦταν ἡ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου: «Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστι». Νὰ γίνεστε, δηλαδή, εὐσπλαχνικοὶ στὸν πλησίον καὶ συμπονετικοὶ στὶς δυστυχίες καὶ στὶς ἀνάγκες του, καθὼς καὶ ὁ οὐράνιος Πατέρας σας εἶναι εὐσπλαχνικὸς σὲ ὅλους σας. Ἔτσι καὶ ὁ Σαμψὼν ἦταν προστάτης γιατρὸς τῶν φτωχῶν. Ἔμπαινε σὲ κάθε σπίτι ποὺ εἶχε ἀνάγκη καὶ ἔδινε στοὺς δυστυχισμένους ἀσθενεῖς του ἰατρικὴ βοήθεια, ἀλλὰ καὶ παρηγοριά. Ἕναν ὁλόκληρο ὄροφο τοῦ σπιτιοῦ του εἶχε μετατρέψει σὲ νοσοκομεῖο καὶ περιέθαλπε πάσχοντες ἀστέγους. Ὅταν πέθαναν οἱ γονεῖς του, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ὁ Σαμψὼν συνέχισε τὴν ζωή του στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ φήμη του προσείλκυσε τὴν εὔνοια καὶ αὐτοῦ τοῦ αὐτοκράτορα Ἰουστινιανοῦ (541 μ.Χ.). Ἀλλὰ καὶ ὁ Πατριάρχης Μηνᾶς, βλέποντας τὸ ἔργο καὶ τὴν ἀρετὴ τοῦ Σαμψών, τὸν χειροτόνησε ἱερέα. Μὲ ὅση περιουσία τοῦ ἀπέμεινε, ἔκτισε μεγάλο νοσοκομεῖο, ποὺ ἀναδείχθηκε σὲ φημισμένο φιλανθρωπικὸ ἵδρυμα. Ἐκεῖ ὁ Σαμψών, σὲ βαθειὰ γεράματα, γαλήνια ἀπεβίωσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου