Άρον τον κράββατον … Αράτω τον Σταυρόν …( Νώντα Σκοπετέα)

Σαν άνθρωποι καρτεράμε εκείνο 
το "Άρον τον κράββατον…"
Δειλιάζουμε μπροστά στον Σταυρό και στο "Άράτω …"

Νώντας Σκοπετέας

Μια εβδομάδα , δυο Κυριακές στις άκριες της …Ενώνουν το θαύμα και τον πόνο , μπερδεύουν όλα τα δάκρυα της οδύνης και της ελπίδας , της ανακούφισης και της ίασης …Όλα σε μια λυτρωτική ξεδιψαστική βροχή που ανθίζει τις ψυχές και τις κάνει να γεννούν καρπούς γλυκούς ,βγαλμένους απ την τρυφή του Παραδείσου . Είναι το κρεβάτι , το καροτσάκι , το δεκανίκι , η υστέρηση , η παραλυσία , το ανίατο , πόρτες του ουρανού , πύλες της Άνω Πόλης . Είναι του Σταυρού η ολάνοιχτη αγκάλη διάπλατα φτερά και κείνοι που με θάρρος τον βαστούν και τον σηκώνουν , φτερακίζουν όλο και πιο ψηλά , όλο και πιο αέρινα , αιθέριοι οδίτες, ουρανοδρόμοι λευτερωμένοι απ ότι μπορεί να καθηλώνει τα πόδια τους στο λασπερό βαλτώδες χώμα …

Δυο Κυριακές , σαν κρίκοι και αυτές στην αλυσίδα των ψυχών που παρατάσσονται στις δυο μεριές του ανηφοριού που οδηγεί στον Γολγοθά. Μαζί τους και ο πριν Παραλυτικός με τα τέσσερα αδέλφια του , τους καρδιακούς του φίλους , που αψήφησαν κάποτε τα πρέπει και τα μη τα άσπλαχνα . Κρατά στης ψυχής του τους ώμους τον κράββατό του . Όρθιος πια στέκεται και θωρεί τον Παθόντα Κύριό Του , ν ανεβαίνει σέρνοντας το γδαρμένο κορμί Του . Ακόμα η στρωμνή του είναι νωπή από των ωδινών του τα κλάματα , απ της παραλυσίας τους χρόνους και τον καημό .

Στ αυτιά του ηχεί ασίγαστη εκείνη η υπέροχη προσταγή που πόσο την καρτέραγε : Άρον τον κράββατον σου και περιπάτει ! Αλλά και εκείνη απαλλακτική για την ψυχή του λαλιά : Αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου ! Το έξω και το μέσα του . Σώμα και ψυχή θεράπευε ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων με δυο του μόνο φράσεις ! Στέκεται τώρα στην μια άκρη του ανήφορου και γοερά θρηνεί που βλέπει τον Ευεργέτη του , πληγωμένο να προχωρά σηκώνοντας το βαρύ φορτίο του κόσμου . Θέλει ν ανταποδώσει και για λίγο βγαίνει στο δρόμο να τον βοηθήσει που έπεσε , μα ένας που έμαθε πως τον λένε Σίμωνα Κυρηναίο τον προλαβαίνει .
Για λίγο η ματιά του πέφτει στην απέναντι πλευρά του δρόμου . Θρήνος και εκεί , κλάματα σπαρακτικά ! Φωτισμένα πρόσωπα ανθρώπων που …Θεέ μου πως γίνεται και όλους να τους γνωρίζει με τα ονόματά τους ! Είναι ο Κωστάκης από το Άργος και ο Μάριος ο λαβωμένος σημαιοφόρος της χαράς , και η Μαρία η ψηλή και η Δήμητρα η Κόντου από την Πάτρα που μόνο την ευπρόσδεκτη απολογία λαχταρούσε και όχι την ίαση , και ο Γιώργος ο Αγρινιώτης ο γιός του Γιατρού και της Μαρίας και ο κυρ-Τάσος ο Μαλαμάς ο αγιασμένος Μανάβης και πόσοι ακόμη αμέτρητοι μυώδεις στην ψυχή ! Μαζί τους και άλλοι θλιμμένοι , αγνοημένοι , συκοφαντούμενοι , αδικημένοι , καταφρονημένοι , πτωχοί στο πνεύμα , Όσιοι και Μάρτυρες και του κόσμου τούτου του μάταιου οι λοιδωρούμενοι και ονειδιζόμενοι … Στέκεται εκεί και ο Λάζαρος ο φτωχός και ο πολύαθλος Ιώβ και της Πενταπόλεως ο Άγιος Επίσκοπος και ο Άγιος Μύρων ο Ηρακλειώτης … Να κι η Αγία Υπομονή η ικέτιδά τους η χαριτωμένη και πόσοι ακόμη απειράριθμοι νοσούντες , κοπιώντες και πεφορτισμένοι …

Νιώθουν τον πόνο του αγκαθοστεφανωμένου Υιού της Μαρίας , γνωρίζουν πώς το βάρος του Σταυρού τα πληγωμένα γόνατα κάποτε τα λυγίζει …Στα δικά τους αυτιά ακούγεται άπαυστη εκείνη η πρώτα παράξενη προστακτική του Υιού του Θεού , που καιρό κάνανε να την νοήσουν και να την αγαπήσουν.: Οστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν , απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον Σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι…Ναι , τώρα ξέρουν καλά πως εκείνα τα λόγια του Κυρίου είχαν την ίδια αξία την θεραπευτική με τα ρήματα που άκουσε ο πρώην παράλυτος !
Τους γιάτρεψαν την ψυχή γιατί με υπομονή και φιλότιμο , με χαρά και γενναιότητα σήκωσαν το φορτίο και πέταξαν ψηλά με του Σταυρού τους τα ηλότρητα φτερά … Μια εβδομάδα , δυο Κυριακές στις άκριες της να την ενώνουν …Και αυτές παραστέκουν στους ματωμένους αναβαθμούς προς τον τόπο του κρανίου …Η μια Κυριακή στο πλάι του θεραπευμένου παραλυτικού , η άλλη σιμά σε όσους υπέμειναν , δεν απελπίστηκαν , δοξολόγησαν , ευχαρίστησαν , αγκάλιασαν και βάσταξαν σαν φυλαχτό τον πόνο…Αχ αυτά τα ποδαράκια τους , αχ αυτές οι δυνατές ψυχούλες τους οι μυώδεις , αχ αυτά τα χαμόγελά τους στα απόσκια κοιμητήρια να φανερώνουν τον προορισμό μας !

Μια εβδομάδα , δυο Κυριακές στις άκριες της να την ενώνουν … Στεκόμαστε και εμείς εκεί στο μέσο του δρόμου …Και ποθούμε ν ακούσουμε την φωνή του Δεσπότη . Σαν άνθρωποι καρτεράμε εκείνο το Άρον τον κράββατον…Δειλιάζουμε μπροστά στον Σταυρό και στο Άράτω …
Μα η ψυχή μας ξέρει πως ο, τι κι απ τα δυο ακουστεί , όποια Κυριακή και αν μας πλησιάσει πιότερο , θα ναι για την δική της λύτρωσή , για να πετάξει και αυτή κάποτε λεύτερη στον Αναστάσιμο Ουρανό , αλώβητη από τα βέλη τα πεπυρωμένα που δεν σταματούν να την στοχεύουν … Ξέρει πως αν σφιχταγκαλιάσει τον πόνο , θα τον κάνει γιατρικό και ελιξίριο που θα της χαρίσει την αληθινή ίαση , την παντοτινή θεραπεία ! Ξέρει πως αν στραφεί και σπαράξει προς τον Πλάστη της , Εκείνος θα την ακούσει και θα σπεύσει να θεραπεύσει και να απαλλάξει , προς το συμφέρον της αιτήσεως όμως … Εν τω θλίβεσθαί με ,εισάκουσόν μου των οδυνών, Κύριε σοι κράζω !

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή .
Οι αναφερόμενοι ήρωές της, ξεπήδησαν από παλαιότερες ραδιοφωνικές προσευχές , που στην διάρκεια παρελθόντων Σαρακοστών μας έδωσαν δύναμη και ξεδίψασαν την ψυχή μας από την αστείρευτη κρήνη της υπομονής τους …Αυτής που τους οδήγησε στα υπέροχα άνω σκηνώματα . Ιδιαιτέρως αυτή η εκπομπή αφιερώθηκε στην μνήμη του Γιώργου του Αγρινιώτη , γιου του… Γιατρού και της Μαρίας που κάποτε με τα δικά του αγγελικά φτερά έδωσε την αφορμή να ξεκινήσει το υπέροχο ταξίδι του Εργαστηρίου ¨Παναγία Ελεούσα¨ στην Αιτωλοακαρνανία , για νέους με νοητική υστέρηση , με πληγωμένη νοημοσύνη και συνοδές αναπηρίες... εισιτήρια για τον Παράδεισο .