"Δυο μικρές ιστορίες"
--------------------------
Αυτό το καλοκαίρι ασχοληθήκαμε κυρίως με την Κωνσταντίνα και την Γαριφαλιά.
Η Κωνσταντίνα έμενε στο δρόμο και τα βράδια κοιμόταν σε κάποιο παγκάκι στο λιμάνι από δω και από κει. Γνωριστήκαμε στη φυλακή. Ο διευθυντής μας παρακάλεσε, λίγο πριν αποφυλακιστεί, να νοιαστούμε για αυτή, γιατί αξίζει τον κόπο.
Μας έπαιρνε τηλέφωνο:
«Χρειάζομαι χρήματα να πάω να δώσω ‘‘παρών’’ στη Θεσσαλονίκη… Βρείτε μου μερικά πράγματα για το σχολείο να τα πάω στον γιο μου, που είναι σε ίδρυμα».
Φαγητό έβρισκε στα γεύματα της Αρχιεπισκοπής. Τη βοήθησε η «Επάνοδος», η «Πράξις» και η κοινωνική λειτουργός του «Ονήσιμου», η Χαρά.
- «Έρχεται ο χειμώνας, κύριε, πού θα κοιμάμαι;»
Έκανε αίτηση στον Δήμο Αθηναίων να τη βάλουν σε ξενώνα. Δύσκολα τα πράγματα. Όμως, το ευχάριστο νέο ήρθε.
- «Κύριε, ζω σε ένα ανθρώπινο, καθαρό περιβάλλον… Ηρέμησε η ψυχή μου… Μια δουλειά να βρω, να ξαναχτίσω τη ζωή μου… Να νοικιάσω ένα σπιτάκι, να πάρω τον γιο μου πάλι στην αγκαλιά μου».
Φαγητό έβρισκε στα γεύματα της Αρχιεπισκοπής. Τη βοήθησε η «Επάνοδος», η «Πράξις» και η κοινωνική λειτουργός του «Ονήσιμου», η Χαρά.
- «Έρχεται ο χειμώνας, κύριε, πού θα κοιμάμαι;»
Έκανε αίτηση στον Δήμο Αθηναίων να τη βάλουν σε ξενώνα. Δύσκολα τα πράγματα. Όμως, το ευχάριστο νέο ήρθε.
- «Κύριε, ζω σε ένα ανθρώπινο, καθαρό περιβάλλον… Ηρέμησε η ψυχή μου… Μια δουλειά να βρω, να ξαναχτίσω τη ζωή μου… Να νοικιάσω ένα σπιτάκι, να πάρω τον γιο μου πάλι στην αγκαλιά μου».
Με την Γαριφαλιά ζήσαμε μαζί στη φυλακή από το 2008 μέχρι το 2012. Αποφυλακίστηκε, παντρεύτηκε, έκανε δύο παιδιά. Κακοπέρναγε. Ο άντρας της, με τα δικά του προβλήματα, ήταν άνεργος. Εκεί που έμενε, γκέτο, ανέχεια, διακίνηση. Όλα προβληματικά.
Μας πήρε τηλέφωνο: «Δεν θα ξεχάσω τα λόγια που μου είπατε».
Μας πήρε τηλέφωνο: «Δεν θα ξεχάσω τα λόγια που μου είπατε».
Είχαμε αναπτύξει μια καλή σχέση. Τότε δεν ήξερε γράμματα, αλλά με πείσμα και αμέτρητη θέληση, τέλειωσε το δημοτικό.
«Θέλω μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά μου… Βρείτε μου έναν χώρο να ζήσω, να αλλάξω τόπο, δεν αντέχω».
«Θέλω μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά μου… Βρείτε μου έναν χώρο να ζήσω, να αλλάξω τόπο, δεν αντέχω».
Τηλεφώνησα στον συνάδελφό μου, Νίκο, στη Θεσσαλονίκη: «Βρε αδερφέ τι μπορούμε να κάνουμε;» Μου υποσχέθηκε να πάει να τη βρει. Μίλησε μαζί της.
«Να ψάξουμε να βρούμε κάνα μοναστηράκι, να τη δεχτεί, να ζήσει για λίγο εκεί», μου πρότεινε.
Λίγες μέρες μετά, η Γαριφαλιά με πήρε τηλέφωνο.
«Να ψάξουμε να βρούμε κάνα μοναστηράκι, να τη δεχτεί, να ζήσει για λίγο εκεί», μου πρότεινε.
Λίγες μέρες μετά, η Γαριφαλιά με πήρε τηλέφωνο.
«Κύριε βρήκα ένα χαρτί. Γράφει Ίδρυμα Ευαγγελιστής Μάρκος. Έχει ξενώνα».
Μίλησα με τον υπεύθυνο, τον πατέρα Κωνσταντίνο, συναντήθηκαν, την δέχτηκαν.
«Υπάρχει ελπίδα κύριε… Από μένα εξαρτάται να αλλάξω τη ζωή μου».
«Υπάρχει ελπίδα κύριε… Από μένα εξαρτάται να αλλάξω τη ζωή μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου