Συγκλονιστικά θαυμαστά περιστατικά μυροβλυσίας τοῦ Ἁγίου Δημητρίου
Α΄
Σχετικά με το θαύμα της μυρόβλυσης του Αγίου Δημητρίου το έτος 1987
Ήταν 26 Οκτωβρίου 1987. Ώρα περασμένες δέκα το βράδυ. Η Θεσσαλονίκη γιόρταζε την μνήμη της αθλήσεως του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου καθώς και τα ελευθέριά της από την περίπου πεντακοσίων ετών (1430-1912) καταδυναστεία των Οθωμανών. Ο ναός του Αγίου Δημητρίου με ανοιχτές τις πόρτες δεχόταν τους νυχτερινούς προσκυνητές, που γονάτιζαν μπροστά στην ασημένια λάρνακα με τα άγια λείψανα του Μυροβλύτου. Την ώρα εκείνη δεν θα ήταν περισσότεροι από τριάντα με σαράντα άνθρωποι στον ναό. Μια ομήγυρις περίπου δέκα γυναικών, μπροστά στην λάρνακα, έψελνε την παράκληση του Αγίου. Μοναδικός κληρικός που παρευρισκόταν, ο νεαρός και νεοχειροτονηθείς διάκονος του ιερού ναού μαζί με την διακόνισσα-σύζυγό του. Ο τότε προϊστάμενος του ναού και νυν μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας Παντελεήμων, τους είχε παραγγείλει να βρίσκονται εκεί και να τον περιμένουν.
Ξαφνικά, οι γυναίκες που έψελναν την παράκληση άρχισαν να φωνάζουν! Ο διάκονος έτρεξε κοντά τους και αυτές, με ανάμικτα συναισθήματα, του έδειξαν την λάρνακα! Ήταν λουσμένη κυριολεκτικά με ένα ελαιώδους συστάσεως μύρο (λέω μύρο γιατί η ευωδία του ήταν ασύγκριτη). Θα έλεγε κανείς με σιγουριά, ότι κάποιος άδειασε επάνω της τουλάχιστον δυο "κουβάδες" αρωματικό υγρό (χρησιμοποιώ την λέξη "κουβάδες" για να γίνει κατανοητό ότι η ποσότητα του μύρου που γλυστρούσε στα συμπαγή τοιχώματα της αργυρής λάρνακας με τις ανάγλυφες παραστάσεις, ήταν μεγάλη).
Ο διάκονος για μια στιγμή σάστισε: ο Άγιος μυροβλύζει! Χωρίς να αμφιβάλει καθόλου για το θαύμα, και ευρισκόμενος σε μια κατάσταση χαράς, έκπληξης και ενθουσιασμού, έτρεξε να φέρει βαμβάκι από κάποιο έπιπλο του ιερού βήματος. Επέστεψε τρέχοντας και άρχισε να σκουπίζει με το βαμβάκι το μύρο από τα εξωτερικά τοιχώματα της λάρνακας και να δίνει τμήματα από μυρωμένο αυτό βαμβάκι στους προσκυνητές. Σκούπιζε και το μύρο δεν τελείωνε, αλλά συνέχισε να αναβλύζει μυστικά, χωρίς να υπάρχει κάποια ορατή πηγή. Χαρακτηριστικά, του έκανε πολύ εντύπωση ένα γεγονός: με ένα μεγάλο κομμάτι βαμβάκι σκούπισε το μύρο από μια λεία περιοχή της λάρνακας. Το βαμβάκι σκούπισε καλά όλο το μύρο, όπως όταν σκουπίζουμε ένα τζάμι με ένα στεγνό πανί πιέζοντάς το καλά και αφαιρούμε την υγρασία που μπορεί να υπάρχει επάνω. Μια γυναίκα έσυρε την παλάμη του χεριού της πάνω στο τμήμα της λάρνακας που μόλις είχε σπογγιστεί. Ο διάκονος, με θαυμασμό, είδε το χέρι της βρεγμένο από το ελαιώδες κιτρινοπράσινο μύρο!!!
Εν τω μεταξύ η ευωδία είχε πλημμυρίσει όλον τον ναό και ξεχείλιζε από τις ανοιχτές πόρτες προς την οδό Αγίου Δημητρίου, προσελκύοντας τους περαστικούς, που έσπευδαν να δουν τι συμβαίνει και από που προέρχεται η ευωδία αυτή. Όλοι κατευθύνονταν προς την λάρνακα με τα λείψανα του Αγίου Δημητρίου, που ήταν τοποθετημένη όχι στο κιβώριό της (ακόμα δεν είχε κατασκευαστεί) αλλά μπροστά στο τέμπλο του ναού.
Οι ευχάριστες όμως εκπλήξεις δεν σταμάτησαν εκεί! Οι προσκυνητές διαπίστωσαν ότι όλες οι εικόνες του ναού, οπουδήποτε κι αν βρίσκονταν, σε προσκυνητάρια ή στο τέμπλο, ανέβλυζαν μύρο. Μάλιστα ο διάκονος είδε προσκυνητές να βγάζουν χαρτομάντηλα και να σκουπίζουν τα τζάμια τα προστατευτικά των εικόνων του τέμπλου και τα χαρτομάντηλα να κιτρινίζουν από το μύρο το οποίο "έτρεχε" και από τις δύο πλευρές του τζαμιού, εσωτερική και εξωτερική. Το μέγεθος του θαύματος ήταν τέτοιο που δεν άφηνε το παραμικρό περιθώριο για αμφισβήτηση. Δεν καταλαβαίναμε τί ζούσαμε, ήταν κάτι σαν όνειρο μέσα στην ομίχλη, αλλά το ζούσαμε!!! Το ψηλάφιζαν τα χέρια μας, το έβλεπαν τα μάτια μας, το μύριζαν τα αισθητήρια της όσφρησής μας!!!
Σε λίγο χρόνο δημιουργήθηκε μια "ουρά" από ανθρώπους που με δάκρυα στα μάτια προσκυνούσαν την λάρνακα του Μυροβλύτη και συνειδητοποιούσαν γιατί του δόθηκε το προσωνύμιο αυτό.
Εν τω μεταξύ έφθασε στον ναό και ο προϊστάμενος ιερεύς με άλλους κληρικούς. Ξεκλείδωσαν τα ανοίγματα της λάρνακας και αποκαλύφθηκαν τα άγια λείψανα του Πολιούχου της Θεσσαλονίκης. Ευωδίαζαν μεν, αλλά ήταν η ευωδία των ιερών λειψάνων. Η ευωδία του μύρου ήταν διαφορετική και χαρακτηριστική.
Ο μακαριστός Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κυρός Παντελεήμων ο Β΄, ο Χρυσοφάκης, απέδωσε το θαύμα της μυρόβλυσης του Αγίου Δημητρίου στο εξής γεγονός: Εκείνο το βράδυ, στην εορταστική τελετή του Πανεπιστημίου για τα ελευθέρια της Θεσσαλονίκης, ο κεντρικός ομιλητής αγνόησε στην ομιλία του παντελώς τον Άγιο, και δεν αναφέρθηκε καθόλου σ’ αυτόν. Ο Άγιος Δημήτριος όμως δήλωσε με την μυρόβλυσή του ότι, όπως ποτέ δεν εγκατέλειψε την πόλη του Θεσσαλονίκη έτσι και τώρα είναι πάντοτε παρών και αυτός είναι που την έσωσε και από την σκλαβιά και από τους σεισμούς, αλλά και διαμαρτύρεται όταν οι Θεσσαλονικείς αποδεικνύονται αχάριστοι και απομακρύνονται από τον Χριστό και τους Αγίους Του.
Πέρασαν 24 χρόνια από τότε. Είμαι ο τότε διάκονος του ναού, τώρα ιερεύς στην Θεσσαλονίκη και σας γράφω τα γεγονότα όπως τα θυμάμαι. Την ώρα εκείνη ήταν σαν να ζούσα ένα μυστήριο. Δεν μπορώ να περιγράψω τί αισθανόμουν! Χαρά, έκπληξη, συγκίνηση, ενθουσιασμό... δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς. Πάντως είναι από τα γεγονότα που ενισχύουν την πίστη, που μας γεμίζουν χαρά, ελπίδα και αίσθηση της παρουσίας του Χριστού και των Αγίων. Η πίστη μας είναι "ζωντανή".
π. Χρήστος Κότιος
Εφημέριος ιερού ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου,
Σαράντα Εκκλησιές Θεσσαλονίκης
Σημείωση του blog μας: ότι δεν πρόκειται για απάτη φαίνεται κι από το γεγονός ότι συνέβη ΜΕΤΑ τον εορτασμό του αγίου, όχι κατά τη διάρκεια.
Β΄
Ένας δύσπιστος που το 'ψαξε τελικά...
Τον Άγιο, τον φυλάκισαν για περίπου ένα χρόνο σε μια φυλακή που στην κυριολεξία ήταν ΒΟΘΡΟΣ!! Τα περιττώματα χύνονταν στο μέρος που ήταν φυλακισμένος ο Άγιος. Απορεί κανείς γιατί ο Θεός τον χαρίτωσε και το έδωσε το χάρισμα της μυροβλυσίας;
Ακόμα και απάτη και εμπόριο να γινόταν με το Μύρο του Αγίου [όπως διατείνονται κάποιοι], ας μας εξηγήσουν τουλάχιστον το σήμερα. Γιατί ο Άγιος Δημήτριος δεν ήταν ΚΑΠΟΤΕ Μυροβλύτης. Είναι και ΤΩΡΑ! Δεν έπαψε να είναι ποτέ. Απλά, για τους λόγους που ο Θεός γνωρίζει δεν ρέει σε τόση μεγάλη ποσότητα. Όποιος θέλει μπορεί να πάει ΟΠΟΤΕ θέλει, να βάλει την αφεντομουτσουνάρα του στην λάρνακα του Αγίου και να ευχαριστηθεί Θεία ευωδία. Μάλιστα, επειδή οι "απατεώνες" οι παπάδες έχουν βάλει και ένα πλεξιγκλάς γύρω γύρω από την λάρνακα, να ψάξει κάποιο γωνιακο σημείο που δεν ενώνεται καλά το πλεξιγκλάς και να πάρει βαθειές εισπνοές.
Κάθε χρόνο, περίπου μια εβδομάδα μετά την γιορτή του Αγίου, οι "απατεώνες" παπάδες, στη διάρκεια κάποιου εσπερινού, ανοίγουν τη λάρνακα και μοιράζουν Μύρο στον κόσμο. Μάλιστα μια χρονιά, όντας δύσπιστος, πήγα με την κάμερα μου στο Ναό, ανέβηκα στον γυναικωνίτη και στήθηκα για να δω τι θα γίνει. Άρχισα να καταγράφω, κάποια στιγμή άνοιξαν τη λάρνακα και εκεί με μεγάλη μου έκπληξη είδα ότι οι "απατεώνες" οι παπάδες, είχαν και άλλο πλεξιγκλάς από μέσα, το οποίο απομόνωνε τα Άγια λείψανα. Αλλά τι πείραζε; Είδα με τα ματάκια και με την κάμερα μου, να έχει ποτίσει όλη η λάρνακα (αλυσίδες, πλεξιγκλάς, πλαϊνά τοιχώματα) με μια υγρή καφέ ουσία, που γέμισε σε χρόνο dt ΟΛΟ το Ναό με απίστευτης ομορφιάς ΕΥΩΔΙΑ.
Πήρα κι εγώ ευλογία λίγο από το Μύρο του, το οποίο φυσικά, μετά από πολλά χρόνια, αν δεν κάνω λάθος πρέπει να πέρασαν έξι χρόνια, ευωδιάζει ακόμη. Και μάλιστα, τώρα που σας τα γράφω αυτά, πήγα και το ξαναμύρισα. Μου ευωδίασε, και είμαι και κρυωμένος με βουλωμένη μύτη. Μάλιστα, είχα στείλει και λίγο στον μακαρίτη τον π. Ε[...]. Προφανώς μύρισε πολύ στους τελωνειακούς, άνοιξαν το δέμα, που είχε και κάτι βιβλία, και αφαίρεσαν το επιμελώς συσκευασμένο σακκουλάκι με το Μύρο του Αγίου.
Κάθε χρόνο, περίπου μια εβδομάδα μετά την γιορτή του Αγίου, οι "απατεώνες" παπάδες, στη διάρκεια κάποιου εσπερινού, ανοίγουν τη λάρνακα και μοιράζουν Μύρο στον κόσμο. Μάλιστα μια χρονιά, όντας δύσπιστος, πήγα με την κάμερα μου στο Ναό, ανέβηκα στον γυναικωνίτη και στήθηκα για να δω τι θα γίνει. Άρχισα να καταγράφω, κάποια στιγμή άνοιξαν τη λάρνακα και εκεί με μεγάλη μου έκπληξη είδα ότι οι "απατεώνες" οι παπάδες, είχαν και άλλο πλεξιγκλάς από μέσα, το οποίο απομόνωνε τα Άγια λείψανα. Αλλά τι πείραζε; Είδα με τα ματάκια και με την κάμερα μου, να έχει ποτίσει όλη η λάρνακα (αλυσίδες, πλεξιγκλάς, πλαϊνά τοιχώματα) με μια υγρή καφέ ουσία, που γέμισε σε χρόνο dt ΟΛΟ το Ναό με απίστευτης ομορφιάς ΕΥΩΔΙΑ.
Πήρα κι εγώ ευλογία λίγο από το Μύρο του, το οποίο φυσικά, μετά από πολλά χρόνια, αν δεν κάνω λάθος πρέπει να πέρασαν έξι χρόνια, ευωδιάζει ακόμη. Και μάλιστα, τώρα που σας τα γράφω αυτά, πήγα και το ξαναμύρισα. Μου ευωδίασε, και είμαι και κρυωμένος με βουλωμένη μύτη. Μάλιστα, είχα στείλει και λίγο στον μακαρίτη τον π. Ε[...]. Προφανώς μύρισε πολύ στους τελωνειακούς, άνοιξαν το δέμα, που είχε και κάτι βιβλία, και αφαίρεσαν το επιμελώς συσκευασμένο σακκουλάκι με το Μύρο του Αγίου.
Γιώργος Γιαννίκης
Θεολόγος, Θεσσαλονίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου