Φοβάσαι πια. Φοβάσαι να διαβάσεις, να κοιτάξεις γύρω, να αφήσεις το βλέμμα να περιπλανηθεί και το μυαλό να ταξιδέψει.
Είναι παντού αυτοί που φρόντισαν να σε φοβίσουν, αυτοί που χρόνια προσπάθησαν αυτό που πέτυχαν, δηλαδή να σε κάνουν να μην θέλεις παρά να φύγεις.
Ντόπιοι και ξένοι, με βασικό γνώρισμα την αποστασία και την σκληρότητα. Είναι οι ίδιοι ο νόμος, γιαυτό μοιάζουν αήττητοι.
Μοιάζουν είπαμε.......Γιατί όταν πάρεις τον δρόμο αλλιώς, όταν κάνεις "όπισθεν ολοταχώς", όπως έλεγε και ο μακαριστός πατέρας μας ο Χριστόδουλος, τότε ξαναγυρίζεις σε ατραπούς όπου κάποτε έκρυψες ομορφιές που έζησες και αυτές μύρισαν πια θυμάρι, τόσα χρόνια φυλαγμένες παρά την οδόν του θυμαριού.....
Περπατάς ξανά στους κήπους που κάποτε προσπέρασες βιαστικά και τώρα αργά και στοχαστικά ανακαλύπτεις : Πως τα λουλούδια όπου κάποτε κρέμασες την ασπροκόκκινη κλωστή του Μάρτη υπάρχουν ακόμη και το πιο τρελό... δεν κουράστηκαν να ανθίζουν!
Πως τα βιβλιαράκια "δίδαγμα και ρητό" δεν είναι μνημειακό διάσωσμα άλλης εποχής αλλά επίκαιρο βοήθημα και καθώς τα φυλλομετράς (αρχικώς ως επίμετρον νοσταλγίας) βρίσκεσαι να τα μελετάς με την αγωνία που κάποτε διάβαζες τα βιβλία λύσεων των μαθηματικών σου, αναζητώντας τις λύσεις που έψαχνες μια ζωή σε λάθος τρόπους, τόπους και ανθρώπους!
Ότι ο ήχος της εσπερινής καμπάνας ακούγεται ξεκάθαρα τα απογεύματα και τα βιβλία που κιτρίνισαν (κάτω από άλλα πιο "σύγχρονα") γεμάτα μορφές παλιών καλογήρων, ναών, θαυμάτων και θαυμαστών πραγμάτων αναδίνουν ένα άρωμα που σε κάνει να τα ανοίγεις με σεβασμό και την ελπίδα πως κάπου εδώ θα βρεις το κομμένο σκοινί.....Αυτό που έσπασε όταν ανέβασες ταχύτητα στην ζωή σου για να ξεφύγεις, δίχως όμως να έχεις βρει που θα πας.
Τώρα το ξέρεις πως δεν υπάρχει οδός και ζωή χωρίς Αυτόν, γιατί Αυτός είναι η Οδός και η Ζωή.
Γιαυτό και αναζητάς την άκρη του νήματος.
Οπωσδήποτε θα το βρεις. Θα το βρούμε, θα την βρούμε την άκρη. Τώρα που επιστρέφουμε είμαστε ήδη σοφοί. Αμαρτωλοί και σοφοί. Το πρώτο εγγυάται την μετάνοια και το δεύτερο την επιμονή μας στην αναζήτηση του πως συμβαίνει το υπέροχο "Κύριος ποιμαίνει με και ουδέν με υστερήσει", δίχως να παρεκκλίνουμε πια σε λογικές "μοντέρνας διάσωσης" και απομάκρυνσης από την μόνη Αλήθεια (Του).
Τελικά Αυτός είναι μεγάλο ντέρτι, νταλκάς and the only destination, ή "ζωή δίχως Χριστό δεν αντέχεται" ή " μακριά Σου δεν υπάρχω...βούτηξε το χέρι Σου στις αμαρτίες μου και διάλεξε με ποιές θα με σώσεις. Στις δίνω όλες και η πολυποικιλότητά τους σου δίνει πολλές επιλογές. Αυτή είναι και η μόνη μου υπόσχεση: Πως δεν θα πλήξεις μαζί μου.
Αν είναι ευλογημένο (όπως λένε και οι μοναχοί των κιτρινισμένων σελίδων) βοήθησέ με να μείνω στο εδώ Σου, μέχρι να ακουμπήσεις λυτρωτικά και το τελευταίο μου κρίμα".
Και όταν έξω θα παρελαύνουν οι στρατοί των απελπισμένων βραδινών στρατοκόπων, χτυπώντας με θυμό τα φωτεινά μας παράθυρα, εμείς που επιστρέψαμε θα είμαστε εκείνοι που θ'ανοίξουμε τις πόρτες ή για να μας σφάξουν στ' όνομά Σου (αν χρειαστεί) ή για να γιορτάσουμε όλοι μαζί κάτω από τα εικονοστάσια, γύρω από το τζάκι, πίσω από φυλαχτά και τα φιλιά την νίκη της Αγάπης, την επιστροφή του Ανθρώπου εκεί που ανήκει, στην ευτυχία που του ανήκει!
Σε Σένα......
Είναι παντού αυτοί που φρόντισαν να σε φοβίσουν, αυτοί που χρόνια προσπάθησαν αυτό που πέτυχαν, δηλαδή να σε κάνουν να μην θέλεις παρά να φύγεις.
Ντόπιοι και ξένοι, με βασικό γνώρισμα την αποστασία και την σκληρότητα. Είναι οι ίδιοι ο νόμος, γιαυτό μοιάζουν αήττητοι.
Περπατάς ξανά στους κήπους που κάποτε προσπέρασες βιαστικά και τώρα αργά και στοχαστικά ανακαλύπτεις : Πως τα λουλούδια όπου κάποτε κρέμασες την ασπροκόκκινη κλωστή του Μάρτη υπάρχουν ακόμη και το πιο τρελό... δεν κουράστηκαν να ανθίζουν!
Πως τα βιβλιαράκια "δίδαγμα και ρητό" δεν είναι μνημειακό διάσωσμα άλλης εποχής αλλά επίκαιρο βοήθημα και καθώς τα φυλλομετράς (αρχικώς ως επίμετρον νοσταλγίας) βρίσκεσαι να τα μελετάς με την αγωνία που κάποτε διάβαζες τα βιβλία λύσεων των μαθηματικών σου, αναζητώντας τις λύσεις που έψαχνες μια ζωή σε λάθος τρόπους, τόπους και ανθρώπους!
Ότι ο ήχος της εσπερινής καμπάνας ακούγεται ξεκάθαρα τα απογεύματα και τα βιβλία που κιτρίνισαν (κάτω από άλλα πιο "σύγχρονα") γεμάτα μορφές παλιών καλογήρων, ναών, θαυμάτων και θαυμαστών πραγμάτων αναδίνουν ένα άρωμα που σε κάνει να τα ανοίγεις με σεβασμό και την ελπίδα πως κάπου εδώ θα βρεις το κομμένο σκοινί.....Αυτό που έσπασε όταν ανέβασες ταχύτητα στην ζωή σου για να ξεφύγεις, δίχως όμως να έχεις βρει που θα πας.
Τώρα το ξέρεις πως δεν υπάρχει οδός και ζωή χωρίς Αυτόν, γιατί Αυτός είναι η Οδός και η Ζωή.
Γιαυτό και αναζητάς την άκρη του νήματος.
Οπωσδήποτε θα το βρεις. Θα το βρούμε, θα την βρούμε την άκρη. Τώρα που επιστρέφουμε είμαστε ήδη σοφοί. Αμαρτωλοί και σοφοί. Το πρώτο εγγυάται την μετάνοια και το δεύτερο την επιμονή μας στην αναζήτηση του πως συμβαίνει το υπέροχο "Κύριος ποιμαίνει με και ουδέν με υστερήσει", δίχως να παρεκκλίνουμε πια σε λογικές "μοντέρνας διάσωσης" και απομάκρυνσης από την μόνη Αλήθεια (Του).
Τελικά Αυτός είναι μεγάλο ντέρτι, νταλκάς and the only destination, ή "ζωή δίχως Χριστό δεν αντέχεται" ή " μακριά Σου δεν υπάρχω...βούτηξε το χέρι Σου στις αμαρτίες μου και διάλεξε με ποιές θα με σώσεις. Στις δίνω όλες και η πολυποικιλότητά τους σου δίνει πολλές επιλογές. Αυτή είναι και η μόνη μου υπόσχεση: Πως δεν θα πλήξεις μαζί μου.
Αν είναι ευλογημένο (όπως λένε και οι μοναχοί των κιτρινισμένων σελίδων) βοήθησέ με να μείνω στο εδώ Σου, μέχρι να ακουμπήσεις λυτρωτικά και το τελευταίο μου κρίμα".
Και όταν έξω θα παρελαύνουν οι στρατοί των απελπισμένων βραδινών στρατοκόπων, χτυπώντας με θυμό τα φωτεινά μας παράθυρα, εμείς που επιστρέψαμε θα είμαστε εκείνοι που θ'ανοίξουμε τις πόρτες ή για να μας σφάξουν στ' όνομά Σου (αν χρειαστεί) ή για να γιορτάσουμε όλοι μαζί κάτω από τα εικονοστάσια, γύρω από το τζάκι, πίσω από φυλαχτά και τα φιλιά την νίκη της Αγάπης, την επιστροφή του Ανθρώπου εκεί που ανήκει, στην ευτυχία που του ανήκει!
Σε Σένα......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου