(Στην εικόνα μια σπάνια απεικόνιση σε εκκλησία,που βρέθηκε πέρυσι στη Νίγδη της Καππαδοκίας ...«Η Παναγία Γελούσα»-
Μόνο αυτή η εικόνα της Παναγιάς,μου ταίριαζε μ΄αυτήν την ανάρτηση του Λάμπρου...Περισσότερα αν θες,εδώ...)
Καρκινος. Παντου. Μεσα του.
Ναι, παλι καρκινος. 20 χρονια πριν.
27 χρονων, μολις ειχε ανοιξει τα φτερα του. Δεν προλαβε να πεταξει. Σαπια κι αυτα.
Ελιωνε σε ενα κρεβατι. Ειχε τους δικους του διπλα του, αλλα ηταν πολυ μονος.
Τα λογια του ογκολογου στριφογυρνουσαν στο κεφαλι του με απιστευτη ταχυτητα και ακριβεια,
‘’Δεν ξερω παιδι μου αν θα τα καταφερεις. Θα το παλεψουμε, αλλα δεν σου δινω ψευτικες ελπιδες’’.
Η μανα του ηταν μεσα στο γραφειο οταν ο ογκολογος ξεστομισε τη μαυρη αληθεια. Δεν εβγαλε αχνα. Δεν εκλαψε. Δεν κοιταξε το γιο της στα ματια. Θα φαινοταν η θλιψη στα ματια της. Η απογνωση. Κι αυτο απαγορευοταν εκεινη τη στιγμη.
Τον συνοδευσε στο κρεβατι και βγηκε στην αυλη του νοσκομειου. Εκει ποτισε καθε λουλουδι, καθε φυτο, καθε πετρα, καθε πλακακι. Τα ποτισε με τα δακρυα της. Δακρυα βουβα. Τα πιο δυνατα. Τα πιο αληθινα. Τα δακρυα της μανας.
Η θεραπεια προχωρουσε. Τα σχηματα χ/ο διελυαν με γεωνετρικη προοδο το σαπιο κορμι του νεαρου. Ο καρκινος νικουσε κατα κρατος. Ο νεαρος, τις μοναχικες του ωρες ειχε για συντροφια δυο ακουστικα και τις αγαπημενες του νοτες να τον συντροφευουν στο νοερο ταξιδι προς την ελευθερια.
Οι επισκεψεις του διευθυντη της κλινικης, των γιατρων και των νοσηλευτριων του εδιναν κουραγιο στα λογια. Εκεινος δεν ηταν καθολου λιποψυχος. Ηταν γεναιος. Εσφιγγε τα δοντια καθε φορα που τον φλεβοκεντουσαν. Υπεμενε στωικα καθε αμρτυριο (χ/ο, c/t, ακτινοβολιες, παυσιπονα, παυσιπονα, παυσιπονα για τον πονο που ηταν αβασταχτος πλεον).
Θα πρεπει να ηταν η 8 εβδομαδα χ/ο θαρρω οταν πηγε τρικλιζοντας απο την αδυναμια στην αλλαγη και βρηκε τις νοσηλευτριες. Τους ειπε με τρεμαμενη φωνη οτι δεν επιθυμει αλλο μαρτυριο. Ηθελε να τον αφησουν να πεθανει. Ναι, δεν αντεχε αλλο. Ανθρωπος ειναι. Ειχε ορια.
Οι νοσηλευτριες, κρατωντας με δυσκολια τα δακρυα τους, τον πηραν απο το χερι και τον ξαπλωσαν στο κρεβατι. Ηταν 3 το πρωι. Εκλεισε τα ματια….
Οταν τα ανοιξε βρεθηκε να περπαταει σε εναν κακοτραχαλο χωματοδρομο μαζι με τον πατερα του. Περπατουσαν ξυπολητοι με δυσκολια. Τους πονουσαν οι κοφτερες πετρες στα ποδια. Αφου περπατησαν για 2 ωρες περιπου, φτανουν σε ενα υψωμα οπου στην κορυφη υπηρχε ενα ξωκλησι. Ο νεαρος ειπε στον πατερα του να πανε να αναψουν ενα κερι.
Εκεινος αποκριθηκε πως δεν μπορουσε να ανεβει. Το παλικαρι πηγε μονο του.
Φτανοντας στο ξωκλησι, εκανε το σταυρο του και μπηκε μεσα. Τα ποδια του ηταν σχεδον ματωμενα και πονουσαν οικτρα. Πηρε 4 κερια (ενα για κάθε μελος της οικογενειας του) και πλησιασε να τα αναψει. Οταν τα αναψε διεκρινε στο βαθος, εκει που καθονται οι δεσποταδες, μια φιγουρα. Πλησιασε λιγο και κοιταξε καλυτερα.
Ηταν ο Χριστος! Φορουσε εναν εκτυφλωτικο λευκο μανδυα και καθοταν με σκυμμενο κεφαλι. Ο νεαρος εμεινε στηλη αλατος. Οταν συμμαζεψε τις σκεψεις του, εσκυψε το κεφαλι του και ψελλισε:
- Κυριε, ειμαι ενα βασανισμενο παιδι. Θελεις να με ευλογησεις;
Εκεινος κοιταξε στα δεξια του. Εκει διπλα Του καθοταν η Παναγια. Η Μητερα των ολων εγνεψε καταφατικα στο Παιδι Της. Ο Χριστος εγνεψε στο παλικαρι να πλησιασει. Τον σκεπασε με τον μανδυα Του. Το παλικαρι εκλεισε τα ματια απο δεος….
Οταν ανοιξε τα ματια ηταν στο κρεβατι του. Λουσμενος στον ιδρωτα και την αγωνια.
Μα, ευλογημενος πλεον.
Τα πραγματα αλλαξαν ροη.
Γιατι;
Δεν ξερω.
Ηταν η θεραπεια;
Ηταν η δυναμη του παλικαριου;
Ηταν η πιστη του; Ηταν η ευλογια;
Ηταν ολα μαζι;
Το παλικαρι αυτο σημερα ζει αναμεσα μας.
Και ειναι το ζωντανο παραδειγμα και γι αυτους που πιστευουν και γι αυτους που δεν πιστευουν.
Εγω το γνωρισα αυτο το παλικαρι.
Και γνωριζω οτι ολο αυτο που διαβασατε ειναι αληθινο.
Σε σας μενει η επιλογη.
Το πιστευετε ή οχι δικο σας θεμα.
Αλλα η Παναγια ηταν εκει.
Λαμπρος Λιαπης (Labros Liapis-εχθρος της πραγματικοτητας).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου