Βρίσκομαι στον Παρνασσό σε Μοναστήρι.
Ο Γέροντας Αμβρόσιος μου έχει αποκαλυφθεί ότι έχει αγιότητα.
Στην αυλή του Μοναστηριού ένας κύριος μαζί με τη γυναίκα του με παρακαλούν να βοηθήσω ώστε το παιδί τους (αυτιστικό) που είναι σ΄ένα καρότσι να το ανεβάσουμε στον α΄όροφο όπου είναι ο γέροντας.
Μόλις μπαίνουμε μέσα και πριν χαιρετίσουμε ο γέροντας μου λέγει.
- Σταύρο, αυτό το παιδί στην άλλη ζωή θα γίνει άγγελος και συνεχίζει...
- Ο παππούς αυτού του παιδιού σκότωσε άνθρωπο και τον έθαψε στην αυλή του σπιτιού του και απευθύνεται στον πατέρα του παιδιού.
- Να σκάψεις να βρείς τα κόκκαλα και να του κάνεις μνημόσυνο γιατί έφυγε αδιάβαστος. Μόλις άκουσε η μητέρα τα λόγια αυτά του γέροντα άρχισε να κλαίει γοερά και να τραβάει τα μαλλιά της.
Τότε παίρνει το λόγο ο πατέρας,ψυχρός, και λέγει στον γέροντα.
- Γέροντα μάλλον έτσι θα είναι όπως τα λές,γιατί ο πατέρας μου ήταν καπετάνιος στο αντάρτικο και συνεχίζει ο γέροντας.
- Ο Θεός δεν εκδικείται αλλά σας το έδωσε έτσι αυτό το παιδί, γιατί σε ηλικία 19 ετών θα σας σκότωνε και τους δύο σε μία λογομαχία και θα πηγαίνατε και οι τρείς στην Κόλαση...
Ρωτάει ο γέροντας:
- 24 ετών δεν είναι τώρα;
- Ναί απαντά ο πατέρας.
Οι φωνές της μάνας αντιλαλούσαν σε όλο το Μοναστήρι από αυτά που άκουγε.
Κάποια στιγμή η μάνα σταμάτησε να κλαίει με λυγμούς και λέει στο γέροντα βγάζοντας μία δυνατή,διαπεραστική κραυγή
- “Γέροντα βοήθησε μας πρώτη φορά ερχόμαστε σε εκκλησία” και ο γέροντας απαντά:
- Πηγαίνετε τώρα να ανάψτε ένα κερί στην Παναγία.Σας λυπήθηκε ο Θεός.
Σε δύο μήνες θα σας το πάρει το παιδί ο Κύριος, γιατί αρκετα κουρασθήκατε.
Οπως και έγινε...
Δι΄Ευχών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου