~ Ευλαβικό αφιέρωμα στον δεύτερο Πενταπόλεως!!! (Μετά τον έναν...)

Σκοντάφτει σε ολόλευκους χιτώνες, σε θρανία και βιβλία, σε σφαίρες, σε συντρίμμια από αεροπλάνα, σε αυτοκίνητα κατεστραμμένα, σε ιατρεία, σε σκαλωσιές, μα ανεβαίνει ο Πενταπόλεως ο δεύτερος...
 

Είχε ανάψει αγιοκέρι η ψυχή η ορθόδοξη, είχε ψάλει του Πενταπόλεως το τροπάρι, η αγρυπνία στη Μονή μεσουρανούσε. 

2 τα μεσάνυχτα ο Πενταπόλεως ο δεύτερος ανέβαινε στον ουρανό. 

Του το ‘πε ξεκάθαρα πια ο της Αιγίνης Νεκτάριος, επίσκοπος Πενταπόλεως, ο θαυματουργός, πως έτσι δοξάζει Κύριος ο Θεός όσους Τον πίστεψαν ακράδαντα. 

Όσους σ’ Αυτόν χάρισαν και τη ζωή, και τα χρόνια τους όλα. 

Όσους έφτασαν στο θάνατο γι’ Αυτόν και γύρισαν. 

Κι είπαν: χαλάλι Σου Χριστέ μου! Έτσι δοξάζει ο Θεός…

Κι ο Πενταπόλεως Ιγνάτιος, πήρε το μπαστουνάκι του - καθόλου επισκοπικό, μονάχα οδοιπόρος – κι έφυγε για τον ουρανό, 9 Νοέμβρη, 2 τα χαράματα. 

Κι ανέβαινε αργά. 

Όχι που ήταν χτυπημένος στο πόδι του ο δέσποτας, μα να: διακόσιες τόσες εκκλησίες κουβάλαγε μαζί του. 

Πετρόχτιστες, πανέμορφες, με τον ιδρώτα του προσώπου του τα τούβλα ζυμωμένα. 

Κι εκείνη την κεραία την πανύψηλη, την καμάρωνες πολύ γέροντα, γι’ αυτό την κουβαλάς μαζί σου τώρα; 

Σκοντάφτει σε ολόλευκους χιτώνες, σε θρανία και βιβλία, σε σφαίρες, σε συντρίμμια από αεροπλάνα, σε αυτοκίνητα κατεστραμμένα, σε ιατρεία, σε σκαλωσιές, μα ανεβαίνει ο Πενταπόλεως ο δεύτερος.

Ο άγιος Νεκτάριος τον περιμένει. 

Τον περιμένει να του απλώσει το χέρι, να του πει πως άλλο πια δε μένει. 

Τον αγωνίστηκε τον αγώνα τον καλό, την κράτησε την πίστη, τον δρόμο τον τελείωσε κι άλλο δε μένει παρά μονάχα το στεφάνι της δικαιοσύνης πια να λάβει.

Να κι έφτασε ο δεσπότης μας στου ουρανού τη χώρα. 

Κι απλώνει και τα δυο του χέρια κι ευλογεί τόσο πλατιά όσο πάντα. 

Σαν να σκεπάζει με τα χέρια του την Αφρική απ’ άκρη σ’ άκρη. 

Σαν να έχει μπροστά του όλους τους μαθητές, όλων των σχολείων, όλα τα χρόνια που ήταν στην Κανάγκα. 

Κι όσους θα έρθουν έπειτα. 

Σαν να είναι στην ωραία πύλη. 

Με το σταυρό, με τον αγιασμό, με τη λευκή λαμπάδα την Ανάσταση. 

Κι ευλογάει ο δεσπότης.

Και πέφτει στα γόνατα, μπρος στον Πενταπόλεως τον πρώτο, μπρος στο Δεσπότη Χριστό. 

Ους δέδωκας μοι εφύλαξα, του λέει. 

Τήρησον αυτούς. 

Τήρησον αυτούς Κύριε. 

Μέσα στον πόλεμο, την πείνα, τις κακουχίες. 

Τήρησον αυτούς στην Ορθοδοξία. Σοι εισίν…

Ακούστε το, αδέρφια, για να μη λυπάστε. 

Δέεται ο Δεσπότης κι ευλογεί. 

Δέεται κι ευλογεί τους μαθητές στα σχολειά σας, τους φοιτητές σας, του νεοφώτιστους, τους ιερείς και τους διακόνους. 

Τις εκκλησιές σας, τις αυλές σας, τα μποστάνια σας, τα πηγάδια σας.

Τα καμάρωνε πολύ τα πηγάδια σας ο γέροντας. 

Ευλογεί κάθε γωνιά της Αφρικής αφού άγιος ανέβηκε στα ουράνια ο Δεσπότης ο Ιγνάτιος. 

Ακούστε το αδέρφια, να θυμάστε. 

Χτυπάτε τις καμπάνες της Ορθοδοξίας εκεί, σε όλη την Αφρική. 

Κάθε φορά που θα ακούτε εκείνες τις καμπάνες, και θα αρχίζει η Λειτουργία σας, μην το ξεχνάτε πως και μία άλλη θα αρχίζει στα ουράνια. Και δύο επίσκοποι της Πενταπόλεως για σας εκεί θα λειτουργάνε...

- Επισήμανση "αμφ.":
Όχι, το απίθανο αυτό κείμενο 
δεν είναι του "αμφοτεροδέξιου".
Προήλθε όμως από την "γειτονιά" του...
Καλό Παράδεισο, Δέσποτα!