Ο Άγιος Φίλος μου Ιάκωβος...

Το ήξερα. Όλοι το ξέραμε.
 Όμως  όταν συμβαίνει το εξαίσιο, είναι αλλιώς.....

Σε μια πληκτική ημέρα γραφείου -σε ένα διάλειμμα περιπλάνησης στο διαδίκτυο- είδα την είδηση και άρχισαν να χτυπούν μέσα μου οι καμπάνες, γέμισε λιβάνι το θυμιατό που ο καθείς κρύβει εντός του προσδοκώντας δοξολογικές καταστάσεις,  και το χαμόγελό σου σύρθηκε αργά και με τη γαλήνη Παραδείσου πολίτη πάνω στα μικρά εικονάκια της Παναγιάς και των Αγίων που με συντροφεύουν.
Η Κυρά μας έλαμψε λίγο παραπάνω νομίζω στο μαλαματένιο της  πουκάμισο του " Άξιον Εστί " και ως Ιεροσολυμμίτισσα πλάτυνε ολίγον το κρυμμένο της γέλιο για να σε καλωσορίσει, μάλλον, στα επίσημα βιβλία των ανθρώπων για σας της θριαμβεύουσας Εκκλησίας.
Ήθελα να φωνάξω "σ'αγαπώ" αλλά ακόμη οι συνάδελφοι ήταν εδώ και απλά άφησα την αγάπη, την προσευχή και την ατέλειωτη θριαμβευτική χαρά (οι εξουσίες μας πολεμούν κι'εμείς γεμίζουμε αγίους) να υπηρετήσουν το " πληρωθήτω το στόμα ημών αινέσεώς σου Κύριε" στην εσοχή μου της καρδιάς εκείνη οπού καθόσουν ταπεινά, δούλε του Θεού Ιάκωβε, από τότε που σε γνώρισα.
Καταδέχθηκες να με συντροφέψεις όποτε και αν σε φώναξα, δίχως να σκιαχτείς από το σκότος μου, χωρίς να φοβηθείς τα λασπωμένα μου μονοπάτια, δίχως να βδελυχθείς τον τρόπο μου να αμαρτάνω.
Με γαλήνευες και με άκουγες.
Με άφηνες να χαϊδεύω τον τάφο σου και δεν έκαψες το χέρι μου το ρυπαρό, σε κοίταζα και μου χαμογελούσες, σε αγαπούσα και σε έλεγα Φίλο και μου το επέτρεπες, σε φώναζα και ανταποκρινόσουν, σ'αγαπώ και δεν με αρνείσαι αλλά με αφήνεις να είμαι ικέτις και...συγγενής δίχως να "τρώω πόρτα". 

Ανοιχτά, ορθάνοιχτα όλα τα περάσματα που φέρνουν στην χάρη σου, στο μοναστήρι σου, στις ευλογίες, στις εξοχές του Θεού που σου ορίστηκαν μερίδιο και στις μεγαλωσύνες της ταπείνωσής σου που ανάπαυσαν τις αγωνίες μας πάλιν και πολλάκις.
Θέλω τόσα να σου πω....

Σιγά-σιγά όμως γιατί είσαι Άγιος πια (και επίσημα εννοώ), θα έχεις ακολουθία, γιορτή, θέση στα εικονοστάσια, θα έχεις δουλειές με φούντες.
Κι'εγώ θα σ'αγαπώ, θα απιστώ, θα αποστατώ και συ θα με περιμένεις (όπως πάντα) στις γωνιές των οδών να με περιμαζέψεις...

Αυτό σημαίνει να έχεις Άγιο Φίλο. Δόξα τω Θεώ!
Πώς μύρισα πάλι εκείνο το ρετσίνι της Εύβοιας που με τρελαίνει, πως λαχτάρησα να ξανάρθω, πως τα τοπία τα συνοριακά της γης σου γέμισαν σκηνές ως κατασκηνώσεις Αγίων που καταφτάνουν για την δική σου μέρα, την ημέρα των Ροβιών, πόσο πόθησα εκείνο το καράβι που μας περνάει στο δικό σου απέναντι!
Φέρε κοντά την ημέρα που θα κλάψουμε δίχως αιτία, έλεγχο και λόγο εκεί που ακόμη ακούγονται τα βήματά σου.
Θέλουμε τόσο πολύ να σε ακουμπήσουμε ξανά και να νιώσουμε πως ο Παράδεισος δεν είναι παρά ενός καραβιού δρόμος.

Του συγκεκριμένου καραβιού...

ΕΛΕΝΑ

https://anazhthseis-elena.blogspot.gr/