"Μπροστά στο αναπάντεχο, το απίστευτο υπάρχουν 2 δρόμοι..."

ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΑΚΙ...

Η εκκλησιά γεμάτη κόσμο μαυροφορεμένο.
Πρόσωπα θλιμμένα,
μάτια δακρυσμένα.
Μπροστά μπροστά ακούγεται
σπαρακτικό το μοιρολόι της μάνας.

Στο κέντρο ο φίλος μου νεκρός.
Εμένα πάλι μου φαίνεται
πως κοιμάται μακάρια.
Έναν ύπνο βαθύ και μυστήριο.

Τον κοιτάζω και συγκλονίζομαι.
Αδυνατώ να ξεχωρίσω
τι στ'αλήθεια ζω
και τι στις σκέψεις μου,
στη φαντασία μου.
Αχ και να 'ταν ένα όνειρο κακό...

Ένα δάκρυ κυλά
και σμίγει με τα δάκρυα
των διπλανών μου.

Ένας άντρας γύρω στα σαράντα,
εκεί μπροστά στην Ωραία Πύλη
φαίνεται να συντονίζει
την όλη δύσκολη κατασταση.
Τις επικηδείους,τα στεφάνια,
που θα σταθεί ποιος...
Δέχεται συλλυπητήρια
μ'ένα τρόπο αρχοντικό,λεβέντικο.

Η ματιά μου συνέχεια
εστιάζει επάνω του.
Κάτι με ελκύει
σε αυτό τον άνθρωπο.
Μέσα στο χαμό και τα συντρίμμια
στέκεται θαρρετά.
Με αξιοπρέπεια και ήθος.

Η νεκρώσιμη ακολουθία τελειώνει.
Ώρα για επικήδειους.
Αυτός μπροστά στο μικρόφωνο
με φωνή σπασμένη,
που όμως κάτι την κρατά
να μη γίνει θρύψαλα.

Είναι ο αδερφός...
"Μπροστά στο αναπάντεχο,
το απίστευτο υπάρχουν 2 δρόμοι:
Ή θα καταρρεύσουμε
ή θα συνεχίσουμε
με πίστη τη ζωή μας
Εμείς πιστεύουμε στην ανάσταση
και την αιώνια ζωή...
Εδώ δεν είναι το τέλος μα η αρχή..."

Ένα ζεστό ρεύμα ελπίδας με διαπερνά.
Μια χαρά μέσα στη λύπη μου.
Θλίψη αλλά και πίστη.
Δάκρυ αλλά και χαμόγελο κρυφό.
Της καρδιάς το μυστικό.

Περπατώ χαμένος ανάμεσα
σε μαυροντυμενους
αμίλητους ανθρώπους
προς το κοιμητήριο.

Μένω κοκκαλωμένος
στα όσα τραγικά μεγάλα συμβαίνουν
και με υπερβαίνουν.
Τα φτυάρια πιάνουν δουλειά
σ'ένα ρόλο άχαρο
μα και βαθιά φιλοσοφικό.
Και κάθε φτυαριά,
είναι μια δυνατή γροθιά
στη ψευδαίσθηση της αθανασίας 
στον κόσμο αυτό τον ψεύτικο. 
Το σώμα στο χώμα.
Στο καλό φίλε,καλό ταξίδι...

Τα πόδια βαριά,η ψυχή ασήκωτη.
Πάμε για ένα καφεδάκι 
στην αίθουσα δίπλα στην εκκλησία.
Να αποδράσουν λίγο 
οι σκέψεις και τα συναισθήματα
απ'την καταιγίδα των γεγονότων.

Μια ρουφηξιά παρηγοριάς
ο καφές μου.
Το βλέμμα μου πάλι τριγυρίζει.
Ξάφνου συναντά ξανά τον αδερφό.
Βλέπω καλά;
Παρηγορεί τους άλλους!
Τους δίνει θάρρος κι ελπίδα.
Τους αγκαλιάζει στη σιωπή.

Κι εκεί ακριβώς
βρίσκω τις απαντησεις που έψαχνα.
Πως μπορεί;
Γιατί δεν καταρρέει
κι ας σχίζεται η ψυχή του;

Να...εκεί χαμηλά.
Στο δεξί του χέρι ένα μικρό
γαλάζιο κομποσχοινάκι γυρίζει...
Οι μικρούτσικοι του κόμποι 
ξεπλέκουν τους κόμπους της καρδιάς.
Τον πόνο,
την θλίψη,
την απώλεια 
τα κάνει προσευχή.

Ελπίδα,
πίστη,
αγάπη,
αγκαλιά.

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με...

Και το γαλάζιο κομποσχοινάκι
ενώνει τις ψυχές.
Ζώντων και κεκοιμημένων.
Δίνει κουράγιο κι αντοχές
εκεί που όλα καταρρέουν.
Δίνει ζωή ακόμα και εκεί
που ο θάνατος φαίνεται
πως είναι νικητής.

Πλεγμένο με σταυρούς
το γαλάζιο κομποσχοινάκι...
Σταυρούς που σε πάνε
απ'το Γολγοθά στην Ανάσταση!

Αλέξης Αλεξάνδρου 13/12/17

(Alexis Alexadrou)