~ Σχόλιο "αμφ.":
Είναι υπέροχο!
Να μην προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα από ένα υπέροχο κείμενο-εμπειρία ζωής από τη μια "ανώνυμη", εφόσον επιμένει, φίλη σου...
Και να΄ρχεται με λίγες μόνο ώρες διαφορά ένα καινούριο ("επώνυμο" αυτή τη φορά...), που "γεννήθηκε", γιατί ακριβώς υπήρξε το πρώτο!
Kαι να τα βλέπεις να ενώνονται μπροστά στα μάτια σου σαν αδερφάκια, που΄χαν να τα πουν καιρό...
Και να διαπιστώνεις (και σεις μαζί μας...) πως οι πνευματικές συγγένειες καθόλου δεν έχουν να κάνουν με αποστάσεις, ηλικίες, απασχολήσεις ή οτιδήποτε τέτοιο.
Και πως η πίστη είναι το κρυμμένο dna της πνευματικής (εν Χριστώ, όμως...) συγγένειας!
Και να ποζάρεις μπροστά στο PC σου με το σχεδόν ηλίθιο, αλλά ανένοχο, χαμόγελο του ευτυχούς "θείου" και των δύο...
Τι λες;
Δεν είναι πραγματικά υπέροχο;
(Κάποιος μας το ξανάπε τελευταία:
"Γιατί ασχολείστε και σπαταλάτε την ώρα σας με αυτό το blog;
Αφού δεν βγάζετε τίποτα απ΄αυτό...".
Αυτή η ανάρτηση ας είναι η "απάντησή" μας.-)
Δες...
Ήταν μια Κυριακή αρχές Νοεμβρίου που ξεκίνησε ως Κυριακή της αγωνίας, μετά έγινε των θαυμάτων και κατέληξε της μοσχοβολιάς...
Μου την θύμισε η ανάρτηση του αδελφού Αμφοτεροδέξιου και πριν απ'αυτόν η αφήγηση του φίλου μου του πατρός Αποστόλου ο οποίος μετά την θεία λειτουργία μας έλεγε για την ακριβή ευωδιά κάτω από τα εικονίσματα του σπιτιού του (πάνω από δέκα χρόνια έχει εκεί το βαμβακάκι) αλλά και κάποιες παράλληλες ιστορίες που θα αφηγηθώ εν καιρώ).
Φαίνεται πως αν και του Αγίου Σπυρίδωνος, η μέρα έχει πολύ Αη Δημήτρη....Ίσως και να είναι φίλοι στον Παράδεισο!
Εκείνη την Κυριακή είχαμε κανονίσει απογευματινή εκδρομή στην Θεσσαλονίκη, για να παρακολουθήσουμε την τελετή του Μύρου.
Είχε λιακάδα, οι συνταξιδιώτες άνθρωποι πεφιλημένοι, η διάθεσή μας όμοια με μικρού παιδιού.
Όμως ο άντρας μου ξύπνησε με έντονο πόνο στο μάτι και ήταν Κυριακή και είμαστε στην Ελλάδα και στο Νοσοκομείο δεν εφημερεύει οφθαλμίατρος και η οφθαλμίατρος μας (ιδιωτική) στις εννέα το πρωί είχε κλειστό το κινητό της τηλέφωνο.
Αγωνία για τον άντρα μου, θλίψη για την εκδρομή που έμοιαζε να χάνεται και με μια κάποια δυσθυμία φτάσαμε στο ναό της ενορίας μας, των Αγίων Αναργύρων (Τυχαίο; Δεν νομίζω).
Κατά την πάγια κλαψουριστική μου τακτική είπα τον πόνο μου στους Αγίους και στον Άγιο Νεκτάριο, απέναντι από την εικόνα του οποίου στάθηκα.
Στις δέκα παρά τέταρτο χτύπησε το κινητό μου και βγαίνοντας από το ναό είδα πως ήταν η οφθαλμίατρος (στον τηλεφωνητή της οποίας είχα αφήσει μήνυμα).
Ναι μπορούσε να κατέβει στο ιατρείο της αλλά στις 11....Τελείωσε η λειτουργία και πήγαμε. Τίποτε σπουδαίο! Ένα γρέζι είχε πεταχτεί στο μάτι, το έβγαλε, ένα κολλύριο για μετά και στις 12.30 ακριβώς, όπως το είχαμε προγραμματίσει (και ονειρευτεί), ταξιδεύαμε για τον Άγιο Δημήτριο.
Σφάζω άνθρωπο αν βρεθεί κάποιος να μου πει πως όλο αυτό το σκηνικό ήταν τυχαίο!
Ούτε και η γλύκα που ένιωθα (σχεδόν ευτυχία) ήταν τυχαία, ούτε η προσμονή, ούτε η αγάπη που ένιωθα να με πλημμυρίζει για τους συνταξιδιώτες και τίποτε να μην με ενοχλεί, εμένα που συνήθως είμαι...στρίντζω.
Δεν σας περιγράφω όλο το ταξίδι, ούτε το δέος και το κλάμα στην τελετή αλλά το βράδυ, μετά τα μεσάνυχτα, που γυρίσαμε είχε εκείνο το κρύο που σε κάνει να νιώθεις την ξελιγωτική γλύκα της οικιακής θαλπωρής ενώ η μυρωδιά του Αγίου ξεφάντωνε όλη τη νύχτα στο σακουλάκι της και έκτοτε με συντροφεύει καθώς το σακουλάκι μετακομίζει από τσάντα σε τσάντα και δεν το αποχωρίζομαι ποτέ. Βλέπετε δεν μπορείς εύκολα να αποχωριστείς έναν Άγιο...
Διότι περί αυτού πρόκειται και μην μου πείτε κάτι διαφορετικό γιατί ξέρω από αρώματα και μάλιστα πολύ ακριβά αλλά σας ετούτο που με τρελαίνει κανένα:
Μακράν σε αγαλλίαση, ανάπαυση και κείνο το ήρεμο που σε πιάνει να θέλεις να κρυφτείς στην αγάπη του Θεού για να μπορέσεις να Τον σκέφτεσαι διαρκώς, να επιθυμείς να μην λες τίποτε άλλο από την ευχή, να τριγυρνάς στις οδούς δίχως λόγο και η ευωδιά του Αγίου να σ'έχει πάρει στο κατόπι, περίπου όπως σε κυνηγάει ο φίλος σε ηλιόλουστη μέρα για να πάτε μαζί σε εξοχές, να δείτε παλιές φωτογραφίες, να παίξετε τα παλιά παιχνίδια, να νιώσετε παραπάνω από ό,τι μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος σε μια συνηθισμένη ημέρα....
Συγχωρέστε με για την αποτυχία της περιγραφής αλλά ποια είμαι εγώ που αποπειρώμαι να περιγράψω τί σου συμβαίνει όταν ευωδιάζει ένας Άγιος;
Αλλά πάλι σκέφτομαι πως ίσως να άξιζε η προσπάθεια και μόνο για την χαρά να μιλάω για Αγίους και αρώματα.
Και τα δύο πολύτιμα και κόντρα στην μιζέρια των καιρών!
Υ.Γ. Και να σκεφτείτε πως είχα ξεκινήσει να γράφω απλά έναν πρόλογο για την αναδημοσίευση από τον Αμφοτεροδέξιο.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου