- Αφού νηστεύω, κυρία...

Στου βασιλιά της Βαβυλώνας το παλάτι, τα παιδιά τα τέσσερα που νήστευαν ήτανε -λέει- τα πιο όμορφα. 

Μα εγώ, στο λέω δεν τα ξεχωρίζω. Όταν τα βλέπω από τον πίνακα μπροστά, μου φαίνονται όλα όμορφα, όλα παιδιά μου – μαθητές μου.

Μα δεν είναι ντροπή να σου το πω, στιγμές-στιγμές καταπίνω ένα δάκρυ. 

Δάκρυ γλυκό, σαν γλυκό του κουταλιού κεράσι (πάρε να σε τονώσει, κάνει καλό, φτιάχνει το αίμα, τάδε έφη γιαγιά Καίτη).

Τετάρτη πρωί, διορθώνω τετράδια στο διάλειμμα. Τα παιδάκια μου ίσως να βαρέθηκαν να παίζουν στο προαύλιο και μια παρέα τρύπωσε στην αίθουσα. 

Κοιτούν τι κάνει η κυρία. 

Η Μαγδαληνή σκαρφαλώνει στην έδρα, η Κατερίνα γράφει στον πίνακα, η Δήμητρα με κοιτάει στα μάτια, η Νίκη με χαϊδεύει στον ώμο…

- Νίκη, τι έχει το χεράκι σου;

- Τρίματα από γαριδάκια.

- Μαγδαληνή μου, εσύ έφαγες γαριδάκια;

- Νηστεύω κυρία.

Άχου μωρέ. 

Νηστεύουν τα παιδάκια μου. 

Τα ομορφότερα παιδιά του κόσμου. 

Τρίτη δημοτικού.

- Το πρώτο παγωτό το τρώω μετά την παρέλαση, κάθε χρόνο (Κωνσταντίνα).

- Κι εγώ το έτρωγα, όταν ήμουνα σαν κι εσάς (κυρα-δασκάλα, πάλι κάνεις τη δασκάλα).

- Γρανίτα κυρία, και εμείς νηστεύουμε (άρπα την κυρία μου και άκου). Πρώτη γυμνασίου.

Ουρά στο κυλικείο για το κουλούρι με τη σοκολάτα υγείας. 

Και κάτι αλουμινόχαρτα με χαλβάδες, παστέλια, κάτι τοστάκια με ντομάτα. 

Κάτι πατατόπιτες… 

Για να σηκώνουμε τον κόσμο στο πόδι, θέλει ενέργεια, βλέπεις.

- Στα όρια ήμουν σήμερα να πάρω μια τυρόπιτα. Πρώτη Λυκείου.

Αλλά δεν πήρε.

- Και το κυλικείο έχει για νηστίσιμη μόνο αυτή τη σπανακόπιτα, ούτε να τη μυρίσω δε μπορώ. 

Μόνο ζαμπονοτυρόπιτες και πίτσες, έλεος!

Αλλά στην εκδρομή πήρες το freddo cappuccino με γάλα σόγιας. 

Και το διαφήμισες και στην παρέα παρακαλώ.

Όποιος τολμήσει, ας μου πει ότι δεν είναι αυτά τα ομορφότερα παιδιά του κόσμου.

Καλή Ανάσταση, παιδάκια μου. 

Σας χρωστάω σοκολατάκια μετά του Θωμά.

~ Έστειλε (και διέλυσε...) η Ε. στον πάλι βουρκωμένο - δεν το΄χει πια δύσκολο...- "αμφοτεροδέξιο"...