"Γιατί, μόνο του Ναζωραίου η Πίστη έχει κενό μνημείο ..." Χριστός Ανέστη!

Χριστός Ανέστη

για ένα μικρό κομμάτι θάνατο που κρύβουμε μέσα μας. Όλοι.
Χριστός Ανέστη

για τότε που δεν είμαι καλά και δεν ξέρω ακριβώς το λόγο,
για τότε που όλοι πρέπει να σκέφτονται όπως ακριβώς σκέφτομαι εγώ,
μα -ευτυχώς- κανείς δεν είναι πρόθυμος να το κάνει
Χριστός Ανέστη

για τα πράγματα που δεν κατάλαβα ποτέ
και για να πάψω να αναρωτιέμαι,
για τα γιατί που μένουν δίχως το διότι
για να αρχίζω από την αρχή την κάθε μέρα,
Χριστός Ανέστη

μήπως και βρει λιγάκι λογική αυτός ο κόσμος.
Επιτέλους.
Χριστός Ανέστη

για τους τύπους που δεν πολυγουστάρω και στραβομουτσουνιάζω όταν τους βλέπω.
Χριστός Ανέστη

γιατί αν δεν τους αγκαλιάσει η ψυχή μου, τότε παράδεισος δεν παίζει.
Χριστός Ανέστη

για το μικρό κομμάτι θάνατο εντός ημών,
για το μωρέ και το ρακά,
για τα σχέδια που δε σου βγήκαν,
για να μη σε νοιάζει τι σκέφτονται οι άλλοι,
για να κοιτάς μονάχα το δικό σου χάλι.
Χριστός Ανέστη

 για να ζήσω!
Για να πεθαίνει κάθε μέρα εκείνο το μικρό κομμάτι θάνατος που κουβαλάω εντός.
Για να μπορώ να απαντώ σαν με ρωτούν «τι κάνεις;»,
να λέω πως μεγαλώνω κι ομορφαίνω.
Χριστός Ανέστη

μεγαλώνει μέσα μου ο Χριστός μου Αναστημένος,
και ένας κόσμος γύρω μου ομορφαίνει…

Ε.