Μοῦ ζητοῦσαν ἀπό καιρό νά γράψω κάτι γιά τήν ἁπλότητα.
Δέν εἶχα καμιά τέτοια ἔμπνευση μῆνες τώρα. Ἴσως γιατί ἔχει γίνει τόσο σπάνια, τόσο δυσεύρετη, τόσο δύσκολη πού δέν μπορεῖς νά τή δεῖς σχεδόν πουθενά.
Ὅμως ὁ Θεός μέ ἀξίωσε νά τήν ἀντικρύσω ζωντανή στό πρόσωπο ἑνός γέροντα ἱερέα. Δέν θά πῶ τό ὄνομά του, γιατί βρίσκεται στή ζωή καί θά προσκρούσω στήν ταπείνωσή του...
Τό μόνο πού θά πῶ εἶναι ὅτι αὐτός ὁ ἄνθρωπος μοῦ μίλησε γιά ταπείνωση ὄχι μέ λόγια και ὑψηλά θεολογικά κηρύγματα, ἀλλά μέ τό βλέμμα του, μέ τό παρουσιαστικό του, μέ τά λόγια του.
Πρίν χρόνια, φοιτήτρια οὖσα, εἶχα τήν εὐλογία νά γνωρίσω τόν ἅγιο Ἰάκωβο Τσαλίκη.
Λέω εὐλογία, γιατί ἡ μορφή του χρόνια μετά μέ "καταδιώκει".
Ἦταν ἡ προσωποποίηση τῆς ταπείνωσης καί τῆς ἁπλότητας.
Στίς 10 λέξεις του οἱ 8 ἦταν "μέ συγχωρεῖτε".
Δίπλα του ἔνιωθες χαρά, ἁγνότητα, ἐλπίδα, ἔνιωθες ὅτι εἶχες ἕνα μικρό παιδί πού ἤθελες νά τό ἀγκαλιάσεις κι ὄχι ἕναν γέροντα πού μπροστά του ἔνιωθες δέος ἀπόμακρο.
Σέ ἔκανε νά νιώθεις σπουδαῖος.
Σέ κοιτοῦσε στά μάτια.
Σοῦ ἔδινε σημασία κι ἄς ἤσουν ἀσήμαντος καί ἄγνωστος.
Τώρα ἔρχονται ἄνθρωποι στά μοναστήρια καί συστήνονται μέ τά πτυχία τους γιά νά τούς "προσέξουμε".
Τί θλιβερό...
Αὐτός ὁ γέροντας λοιπόν πού ἐμφανίστηκε στή ζωή μου ἀπρόσμενα ἐν ἔτει 2018 μοῦ θύμισε τόν Ἅγιο Ἰάκωβο.
Ἀσθενής, νεφροπαθής, ἀσκητικός γεμάτος ἀγάπη καί ταπείνωση.
Ἡ μορφή του μέ συγκλόνισε.
Δέν πέρασαν λίγες μέρες ἀπό τόν ἐρχομό του στό μοναστήρι καί δέχθηκα ἕνα τηλέφωνο:
-Γερόντισσα, διάβασα τό πόνημά σας! Τό γράψατε γιά μένα τόν ἁμαρτωλό...Νά εὔχεσθε γιά μένα...
Μέ πῆραν τά κλάματα.
Αὐτός ὁ γέροντας, ὁ ἐξαϋλωμένος νά ζητᾶ προσευχή ἀπό μένα;;
Ἔνιωσα τόσο μικρή μπροστά του.
Μέ νίκησε, μέ συνέτριψε ἡ ταπείνωσή του.
Αὐτά, ἀδελφοί μου, σάν μαρτυρία ὅτι στήν ἐποχή πού "ὅλα" φαίνεται νά ἔχουν "χαλάσει", ὑπάρχουν ἀκόμα Ἰάκωβοι.
'Υπάρχουν ἀκόμα ἅγιοι...
Κρυφοί κι σιωπηλοι.
Δέν σου γεμίζουν τό μάτι.
Ὅμως δυνατά κρατοῦν τόν ΟΥΡΑΝΟ.
Εὐχαριστῶ τόν Θεό...
Monastery Agias Triadas Akrata
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου