Σ΄έναν χώρο, όπου παγιδεύτηκαν παιδιά με γονείς για γιαγιάδες αλλά και άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι και μη βρίσκοντας τρόπο διαφυγής, μαρτυρικά "έφυγαν" όλοι μαζί αγκαλιασμένοι...
Μέσα σε αυτά τα αυτοκίνητα με τις ανοιχτές πόρτες, τα κλειδιά στις μηχανές και τα σωσίβια στο πορτ-μπαγκάζ...
Στις εκκλήσεις για τους αγνοούμενους...
Στις απεγνωσμένες επιχειρήσεις των πυροσβεστών και όσων δεν έφυγαν για να σωθούν...
Στις βάρκες που σαν άλλοι πρόσφυγες βρεθήκαμε κι εμείς...
Στην παραλία της Ραφήνας, που όσοι κατάφεραν να βρεθούν, μπήκαν στη θάλασσα για να γλιτώσουν τη μανία της φωτιάς...
Στις σωτήριες κραυγές των 10 τουριστών από την Δανία, που περιμάζεψαν οι ψαράδες της περιοχής...
Στις εικόνες μιας άλλης εποχής...
Ποιος θα βρεθεί να μαζέψει τα κομμάτια μας;;;
ΥΓ-απορίες της στιγμής:
- Μαρτύριο δε λογίζεται αυτό;;;
- Θα βάλουμε τα ονόματα των ψυχών αυτών στις Άγιες προθέσεις των Ναών μας και στις προσωπικές προσευχές μας ή θα συνεχίσουμε τις διακοπές μας σα να μην πέρασε μια μέρα;
- Ποιον ακριβώς ενδιαφέρει απ΄αυτούς που έμειναν πίσω...
Ποιοι, πόσοι και αν θα παραιτηθούν από τους "υπεύθυνους";
Κι αν αυτό θα είναι τελικά εκείνο, που θα τους ρίξει μια και καλή (όπως κάποιον άλλο άμοιρο πριν λίγα χρόνια,εκεί δίπλα...στην Ραφήνα...), για να έρθουν οι άλλοι που περιμένουν εναγωνίως τη σειρά τους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου