"Τι έκανε τους παππούδες μας (μη πάμε πιο μακριά) που έζησαν κατοχή, πείνα και απώλειες να ελπίζουν; Τι τους ώθησε να συνεχίζουν;...

 Τι τους ενδυνάμωσε τις δύσκολες στιγμές;

Σίγουρα δεν ήταν οι ψυχολογικές μιζέριες, οι ανεξέλεγκτες ευαισθησίες, οι ανούσιες αντιπαραθέσεις και η προθυμία να κρίνουν εντελώς επιπόλαια και πόσο μάλλον σκληρά και άκαρδα τους πάντες και τα πάντα.

Ξέρανε να τιμούν. 
Και να προσφέρουν. 
Στις στερήσεις και στους κινδύνους ήταν οπλισμένοι με λεβεντιά, την οποία και μετέδιδαν, δεν καταρράκωναν τους διπλανούς τους, δεν τους αποτελείωναν, αντιθέτως τους βοηθούσαν με κάθε τρόπο. 
Δεν το έβαζαν κάτω ότι και να γινόταν. 
Είχαν ακλόνητη πίστη στην Πρόνοια του Θεού και στην Προστασία της Παναγίας και δικαίως.

Η αντίσταση τους δεν είναι σήμερα αφορμή για να γκρινιάξουμε, μας δίνει λόγους για να είμαστε αισιόδοξοι. 
Γιατί διαθέτουμε την ίδια με εκείνους ιδιοσυγκρασία (αν και αφήνουμε να μας την καταστρέφουν), γιατί έχουμε τα φωτεινότερα παραδείγματα να μας δείχνουν πως θα νικήσουμε και γιατί βλέπουμε πως ο Θεός είναι πάντα μαζί μας.

"Η μεγαλύτερη μας δόξα δεν είναι ότι δεν πέφτουμε ποτέ, αλλά ότι ξανασηκωνόμαστε κάθε φορά."

Ειρήνη Σωκράτη