* Γιατί "αμΦοτεροδέξιος" ;

Μια φορά κι έναν καιρό, που λένε οι νόνες στα παραμύθια ήντονε ένα παιδί. Παιδί όχι στα χρόνια, μα στην ψυχή. Κι ήθελε -λέει- η ψυχίτσα του να κάμει ένα μπλογκ. Μα γίνονταινε τέτοια πράματα στα παραμύθια; Ούλα γίνονταινε, άμα τ’ αποζητά η ψυχή τ’ ανθρώπου.

Και το ονομάτισε αμφοτεροδέξιο. Τι ’ναι πάλι τούτο το πράμα; Αυτό είναι που το ’χουνε όσοι δέχουνται και τα καλά και τ’ άσχημα με την ίδια σκέψη: πως όλα έρχουνται για το καλό μας, απ’ τον ουρανό σταλμένα, μόνο για το καλό. Κι όλα τα προϋπαντάνε και τα καλωσορίζουνε σαν να ’ναι όλα καλά και άγια...

Πέρασαν χρόνοι και καιροί το μπλογκάκι από μια σταλιά παιδί εθέριεψε κι εμεγάλωσε κι απόχτησε φίλους πολλούς. Και ήρθαν όλα τα γράμματα της αλφαβήτας να τον κάμουνε φίλο. Ήρθε η Αγάπη, ήρθε το Βάλσαμο στην καρδιά, η Γαλήνη στην ψυχή, η Δικαιοσύνη, η ... , η Καλοσύνη, της Μετάνοιας οι καρποί, η Νιότη φουριόζα και πεταχτή και πήρανε όλα μερτικό στο μπλογκ. Κι όταν πια κοντεύανε τα τελειώσουνε τα γράμματα και το παιδί στην ψυχή ενόμιζε πως όλα ήντονε καλά, έφάνηκε από τη γωνιά σιγαλά να πορεύεται το ΕΓΩ. Μα είχε μάσκα φορεμένη για να νομίζουν όλοι πως τάχα κάτι κάνουν πνευματικό και να ξεγελαστούν. Αντάριασε το παιδί στην ψυχή βλέποντας την παγίδα. Και μ’ ένα «ἐλέησον» τίναξε από πάνω το λογισμό κι ευθύς επρόβαλε η Χάρη. Μαζί της έσερνε κι ένα γράμμα, μοναχό. Δίχως παρέας άλλης συλλαβή. Το φ. Μικρό, μα με δύναμη μεγάλη. Και του το ’δωκε συντροφιά να το ’χει και να φυσά φ .... φ .... κάθε φορά που το ΕΓΩ, επίμονο και ύπουλο φανεί στην άκρη του μυαλού.

Από τότενες το φ, άγρυπνος φρουρός του νου και της καρδιάς επήγε κι εκάθισε μέσα στη μέση του ονόματος. Για να το βλέπει και να μην ξεχνιέται το παιδί. Και κάθε φορά που χάνεται το ΕΓΩ, -μόνο τότε- το φ μεγαλώνει και γίνεται Φως Χριστού! 

Πολλοί που το είδανε, νομίσανε πως τάχατες ο δημιουργός «παίζει εικαστικά με το λογότυπο». Άλλοι πάλι σκέφτηκαν πως κάποιον φίλο του ήθελε να θυμίζει. Κι άλλοι πολλά και διάφορα. Εγώ όμως, που σαν παραμυθού όλο παραμύθια σκαρφίζομαι, εσκέφτηκα ετούτο εδωδά που έγραψα. Και τώρα που το ξαναδιαβάζω, θαρρώ πως είναι το μόνο παραμύθι μου, που δεν είναι ψεύτικο. Που είναι πέρα ως πέρα αληθινό.

Η Μικρασιάτισσα γιαγιά της παρέας

  


ΥΓ. "εγω-αμφοτεροδέξιου":
Μαζευτήκαμε τόσοι "συναυτοί",
που ούτε να τους περιορίσουμε οι παλιότεροι δεν βαστάμε... Σαν τους "Ρουβίκωνες" ένα πράμα...
Και σκαρφίζονται και παραμύθια, που σα να΄ναι κι αληθινά...