☆ "Θα΄ρθουνε πάλι εκείνα τα χρόνια..." ~ Γυμνάσιο Αμαρουσίου "H ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ"

  

  |Σε μια τόσο δεινή φάση, λοιπόν, 

όπου το ανόσιο, ανομολόγητο και βλακώδες 

επιχειρείται να γίνει ουσιαστικό και καθημερινό...

Επαναφέρουμε απόψε κάποιους «πιτσιρικάδες» 

(από το παρελθόν),

οι οποίοι καθοδηγούμενοι από κάποιους «Θεό-τρελους" δασκάλους 

τολμούν την υπέρβαση...

Τολμούν να μιλήσουν ξανά 

για «Την Βασίλισσα των πόλεων», 

 την Κωνσταντινούπολη...

Να παίξουν και να τραγουδήσουν 

σα να'ναι πρώτη φορά...

ΥΓ:

  Να ξέρεις, μανούλα Μαρία.

Κάθε φορά που ακούω το κορίτσι μας, την Αντωνία,  να λέει μ'εκείνο τον εκπληκτικό τρόπο της για Γ' Γυμνασίου παιδί (ως απάντηση σε εκείνο το συνταρακτικό "Να φύγουμε, μάνα! Να φύγουμε..." της επίσης υπέροχης Αντζελίνας) αυτήν την ατάκα:

 "Να φύγουμε από την Πόλη μας, παιδί μου;

Πως να φύγουμε από την Πόλη μας;

Εδώ είναι η ζωή μας ολόκληρη..."

Με πιάνουνε τα ζουμιά, να το ξέρεις.

Κάθε φορά!

Και έχουνε περάσει χρόνια...

Και μνημονεύω εκείνη τη μάνα (και τον πατέρα, να τα λέμε) που ποτίσαν τα παιδιά τους από μικρά με καλό θέατρο, που σε κάνει να κλαις και να χαίρεσαι που μπορείς να κλάψεις. Γιατί ακόμα είσαι άνθρωπος...

Συμπαθάτε με για το παραλήρημα...