Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2021

Κρύψου... (άκου τον μπάρμπα!)

* η αναδημοσίευση αυτής της ανάρτησης δεν γίνεται ούτε για την συμπαθητική καρτούλα μας, ούτε για τις ούτως ή άλλως σοφές κουβέντες του μπάρμπα μας ...
Αλλά για τον 2 χρόνια πίσω σχολιασμό μιας σπάνιας ψυχούλας, που δυστυχώς την γνωρίσαμε μόνο διαδικτυακά, μέσα από το ενίοτε ευλογημένο fb ...
Τώρα μας παρακολουθεί από εκεί που δεν υπάρχει έπαρση, πόνος, θλίψη ή στεναγμός... Αλλά ζωή ατελεύτητος!
(Μνημόνευε την Πηνελόπη...)

~ εκ των "συν αυτώ" ...

Προτιμώ τη σιωπή...τον απλό χιτώνα...τον κρυμμένο θησαυρό της ψυχής που χτυπιέται για να κρατηθεί στο κύμα...και να σωθεί.
Η απλότητα και η ταπείνωση είναι Του Υψίστου...!!!
Ας προβληματιστούμε ... κι ας λυγίσουν λίγο τα γόνατα.... !!!
Εξαιρετική η ανάρτησή σου, όπως όλες άλλωστε... διατί να το κρύψωμεν....
Αγαπημένε μου "αμφοτεροδέξιε"...
Ευλογημένη η Κυριακή σου πλημμυρισμένη από το Φως της Αγάπης του Χριστού... !!!

Ποτέ επιτέλους θα καταλάβεις, βρε, εσύ και η παρέα σου με όλα τα χαρίσματα που ο Θεός σάς έχει χαρίσει...

Πως ό, τι με τόσο κόπο χτίζετε για να εξασφαλίσετε μια μικρή γωνίτσα στον Ουρανό, το καταστρέφετε με τη μόνιμη τάση σας να επιδεικνύεστε...

Σε ποιον μωρέ;

Στον αδερφό σας;

Στον γείτονά σας;

Στο συνάδελφό σας;

Στα μπατζανάκια και στους κουμπάρους σας;

Στους άγνωστους "φίλους σας" στα φεϊσμπουκάδικα;

Πάτε καλά μωρέ;

Να χάσω τον Παράδεισο και την παντοτινή παρέα με τον Χριστό μου και τους δικούς του για μια ψωροαναγνώριση από άλλους, που΄ναι, στο κάτω κάτω της γραφής, αμαρτωλοί κι εκείνοι σαν κι εμένανε ;

Μωρέ, δεν αρχίζω να παινεύομαι και του λόγου μου στα προβατάκια μου καλύτερα;

Στα προβατάκια μου ναι.

Στους ανθρώπους όχι.

Γειώσου. 

Πάψτε ν'αποζητάτε να σας γλυκαίνουνε συνέχεια. 

Και κατεβείτε από το ζαχαροκάλαμο που' χει καβαλικέψει ο καθένας σας. 

Γιατί, αν δεν κατέβετε στη γης, 
Ουρανό δεν θα δείτε.. 

Κλειστά τ'αυτιά σας από τα μπράβο του κόσμου

Έτσι δεν έλεγε άγια και ο Γερο Πορφύριος; 

Κρύψου, το λοιπόν, που σου λέω...

Κρύψου!

ΥΓ:
Του λόγου μου, αύριο μεθαύριο, φεύγω.
Θα έχεις κανέναν δικό σου να σου την λέει;

* ο μπάρμπας σου.

* Πρωτοδημοσιεύτηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2019 ...

2 σχόλια:

  1. Αν και γενικά και αφηρημένα συμφωνώ, έχω κάποιες ισχυρότατες ενστάσεις:
    Εντάξει να μην προβάλλεσαι για κάποια πράγματα και να μην λαμβάνεις αναγνώριση, αλλά από κάποιο σημείο και μετά, εκτός του ότι γίνεται κατάφωρη αδικία (σε τέτοιο βαθμό που οι πνευματικοί νόμοι θα λειτουργήσουν, με ότι αυτό συνεπάγεται στην εκάστη περίπτωση), αρχίζεις να ψάχνεσαι και ο ίδιος και να αναρωτιέσαι αν βαδίζεις καλά, αν έχεις λάθος αντίληψη της πραγματικότητας, αν οι κόποι που κάνεις αξίζουν κάτι, κ.α. Και φυσικά, η γνώμη του Θεού είναι ανώτερη από κάθε άλλη γνώμη, αλλά ο Θεός δεν μιλάει για να ακούσεις την γνώμη Του.
    Φανταστείτε, για παράδειγμα, να είχε ο Μέγας Αλέξανδρος έναν πατέρα που δεν τον στήριζε, δεν τον επαινούσε, κτλ. Και φανταστείτε να είχε και όλη την κοινωνία της Μακεδονίας να του φέρονται το ίδιο. Είτε γιατί τον ζήλευαν, είτε γιατί δεν είχε καλή μούρη, είτε γιατί δεν κουνούσε τα χέρια καλά όταν μιλούσε όπως όλους τους άλλους, είτε γιατί "να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα".
    Θα γινόταν ποτέ ο γνωστός μας πνευματικά/ηθικά/στρατιωτικά, Μέγας Αλέξανδρος; Όχι!
    Θα έχανε η Ελλάδα και η Μακεδονία; Σιγουρότατα και κατά πολύ. Αυτό το είχε διατυπώσει επακριβώς ένας άλλος αρχαίος Έλληνας κάποτε, και παρόλο που δεν θυμάμαι ποιος ήταν και πως το είπε ακριβώς, έλεγε στο περίπου: "αλλοίμονο στο έθνος όπου οι καλοί, οι δίκαιοι, και οι άριστοι κακοπερνούν".
    Θα είχε επωφεληθεί από κάτι τέτοιο ο Αλέξανδρος (που σίγουρα πλέον δεν θα ήταν "Μέγας" με την γνωστή έννοια); Στον βιοπορισμό του πιθανότατα όχι, γιατί αν δεν κάνεις αυτό που αγαπάς δεν έχεις και πολλές πιθανότητες επιτυχίας ή χαράς.
    Στην πνευματικότητά του θα είχε βοηθηθεί όντας σε αυτή την κατάσταση, υποθέτοντας ότι είχε κάποιες πνευματικές κλίσεις; Νομίζω πως όχι, γιατί η ταπείνωση και η συντριβή βοηθούν στην μεταστροφή του ανθρώπου όταν αμαρτάνει, και όχι όταν πάει να κάνει το καλό, και αντί να ακούει "ευχαριστώ" τρώει ξύλο από κάθε καρυδιάς καρύδι και αδιακρίτως.
    Σε τελική ανάλυση, μένει ο άλλος βρεγμένος και δαρμένος από όλους, κλείνεται στον εαυτό του ή μεταναστεύει, και ελπίζουμε όλοι (εμείς οι «καλοί και καθωσπρέπει χριστιανοί» της αδιαφορίας και της απάθειας) να μαζέψει τα σπασμένα του κομμάτια ο Θεός, τουλάχιστον για να τον σώσει.
    Και να γράψω ότι γνωρίζω πολλούς Έλληνες που θέλησαν να βοηθήσουν την Ελλάδα, είτε από επιστημονικές θέσεις, είτε από πολιτικές θέσεις, είτε από άλλες θέσεις, και έφαγαν το ξύλο της αρκούδας από τους Έλληνες τους ίδιους ή από τους αντιπροσώπους τους. Άλλοι έφυγαν από την Ελλάδα και ζήτησαν να μην γυρίσουν πίσω ούτε καν σε φέρετρο. Άλλοι έγιναν Εφιάλτες. Και άλλοι απλά παρέμειναν θεατές σε μια σκηνή όπου ήταν φτιαγμένοι για να παίζουν και να ηγούνται. Ακόμα και άγιος να είναι ο άνθρωπος, αν δέχεται τέτοιες επιθέσεις, θα τα μαζέψει και θα φύγει. Άλλο να τρως ξύλο από τον διάβολο, άλλο να μη σε αναγνωρίζει για μικρή ομάδα ανθρώπων, και άλλο να ζεις σε μια κοινωνία της απόλυτης μετριότητας, της σχετικότητας της αλήθειας, της αδιαφορίας, της αδικίας, της ζήλιας, και του μίσους.
    Έτσι λοιπόν, δε φταίνε ούτε οι ξένοι που είμαστε Ψωροκώσταινα, ούτε η κακιά μας τύχη, ούτε οι εχθρικοί γείτονες, ούτε η τουρκοκρατία, ούτε τίποτα παρόμοιο. Η κακία μας, η βλακεία μας, και το λιγοστό ξύλο που έχουμε φάει σαν έθνος από τον Θεό φταίει. Το αν αυτή η κατάσταση μπορεί να βοηθήσει πνευματικά έναν άνθρωπο, ας το κρίνει ο καθένας. Σίγουρα αν είσαι άγιος από τα σπάργανα δεν θα έχεις μεγάλο πρόβλημα. Αλλά οι υπόλοιποι τι γίνονται;

    ΑπάντησηΔιαγραφή