Ένα από τα γεγονότα της ζωής του Χριστού που έχει πολλά να διδάξει τον χριστιανό αν το ανακαλεί συχνά στη μνήμη του και το μελετά είναι οι τρεις πειρασμοί στην έρημο μετά το βάπτισμα και πριν αρχίσει το κήρυγμα.
Για όσους θέλουν να κηρύξουν ή να ασχοληθούν με τον λόγο του Θεού, είναι βασική προϋπόθεση αυτή.
Ο σοφός Σειράχ αναφέρει χαρακτηριστικά: «Τέκνον, εἰ προσέρχῃ δουλεύειν Κυρίῳ Θεῷ, ἑτοίμασον τὴν ψυχήν σου εἰς πειρασμόν·» (β΄ 1).
Και αν παρατηρήσετε όλους τους μεγάλους Πατέρες αλλά και Μητέρες της Εκκλησίας, αυτή είναι η οδός που ακολούθησαν.
Από τους πιο πρόσφατους, όσοι έχετε διαβάσει τον βίο του Αγίου Ιακώβου του εν Ευβοία, θα πρέπει να γνωρίζετε ότι μόνο στα τελευταία χρόνια της ζωής του άρχισε και μιλούσε ανοικτά. Αναφέρεται ότι χαρακτηριστικά είχε πει:
«Όταν έλαβα εντολή να μιλήσω...».
Ο Άγιος Παΐσιος ομοίως. Πέρασε από την άσκηση της ερήμου του Σινά και μετά εστάλη στην Παναγούδα να στηρίξει τους Χριστιανούς.
Ο Άγιος Πορφύριος τα ίδια, αλλά από το Άγιον Όρος στην Αθήνα. Ο παππούς μου, ομοίως.
Πρώτα πέρασε αρκετά χρόνια κατά Θεόν παιδαγωγία και έγιναν οι κατάλληλες κρούσεις για να βγει να κηρύξει μετάνοια.
Δεν το έπαιρνε απόφαση από μόνος του.
Δεν νομίζω να βρείτε έστω έναν ή μία που να ανέλαβε κηρυκτικό έργο μετανοίας, που να μην έχει βιώσει αυτή την κατά Θεόν παιδαγωγία σε φυσική ή πνευματική έρημο.
Διότι, είναι μεγάλη υπόθεση το κήρυγμα.
Χρειάζεται προϋποθέσεις μεγάλες.
Και το βασικότερο κλήση και παιδεία άνωθεν.
Χρειάζεται προϋποθέσεις μεγάλες.
Και το βασικότερο κλήση και παιδεία άνωθεν.
Δεν είναι έργο που μπορεί να αναλάβει ο καθένας και ούτε πρέπει να αναλαμβάνει αυτοβούλως.
Δεν είναι απλώς να λες λόγια για τον Χριστό και την Εκκλησία, και να κάνεις αναλύσεις.
Το είχα πει και άλλοτε.
Το κήρυγμα πρέπει να έχει αφετηρία τη μετάνοια και να έχει σκοπό τη θεραπεία έστω και ενός ανθρώπου από το ακροατήριο. Όπως και η Θεία Κοινωνία.
Δεν μπορεί να γίνει και δεν πρέπει να γίνεται Θεία Λειτουργία αν δεν υπάρχει έστω και ένας πιστός να κοινωνήσει.
Είναι χλευασμός προς το μυστήριο το μεγάλο αυτό του Δείπνου.
Αυτό που καλούμαστε όλοι οι Χριστιανοί να κάνουμε είναι πρωτίστως η αποχώρηση στην πνευματική μας έρημο, η μάχη με τους πειρασμούς και τον Διάβολο, και κατόπιν αν ο Θεός θελήσει και μας επιλέξει γι’ αυτήν τη δουλειά, με πολλή ταπείνωση και επίγνωση του πόσο ανίκανοι είμαστε και ελλειπείς, να την αναλάβουμε.
«ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου» (Ματθ. β΄ 15)
Αν μας χρειαστεί ο Θεός, θα μας καλέσει.
Ειδάλλως πρέπει να καθίσουμε να αγωνιστούμε εκεί όπου ο κακός μας εαυτός φαίνεται πιο καθαρά, στην έρημο.
Όπου λείπουν οι πειρασμοί έξωθεν, όπου δεν μας φταίνε οι άλλοι, όπου γνωρίζουμε ότι θα εξαντλήσουμε τις αντοχές μας και μόνο μας στήριγμα θα είναι ο Θεός.
Και να νικήσουμε στα τρία μεγάλα τεστ: της φιληδονίας, της φιλαυτίας και της φιλαρχίας/υπερηφάνειας.
Μπορεί κάποιος να νομίζει ότι αυτό είναι ανέφικτο όταν ζεις μέσα στον κόσμο, αλλά είναι πολύ εφικτό, αν ο άνθρωπος θελήσει να αποσυρθεί από τις κοινωνικές δραστηριότητες στην πνευματική του έρημο.
Δεν είναι θέμα τόπου, αλλά τρόπου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου