* Αυτό το "ουκ έστι μου άξιος" εδώ μου κάθησε. Να μη στο πω;

Άκου παλικάρι...
Ήθελα να σου πω, γιατί ξέρω που σ΄αρέσουν ετούτα.
Εψές το πρωί στο χωριό βρέθηκα και του λόγου μου σ΄ένα μνημόσυνο.
Όλο το χωριό ήτανε εκεί.
Δικός μας, του Χριστού άνθρωπος.
Όρθρος από νωρίς, Λειτουργιά.
Τα ξέρεις.
Όλα βαίνανε καλώς, μέχρι που ο Ιερέας του Υψίστου διάβασε το Βαγγέλιο.
Και ποια μέρα διάλεξε ο βλογημένος να διαβάσει αυτό το κομμάτι...
«Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος· και ο φιλών υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος· και ος ου λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, ουκ έστι μου άξιος»! 
( Όποιος αγαπάει τον πατέρα ή τη μητέρα του πιο πολύ απ' όσο αγαπάει εμένα, δεν είναι άξιός μου· κι όποιος αγαπάει το γιο ή την κόρη του πιο πολύ απ' όσο αγαπάει εμένα, δεν είναι άξιός μου· κι όποιος δεν παραλαμβάνει το σταυρό του όταν με ακολουθεί, δεν είναι άξιός μου - κατά Ματθαίον, 10, 37-38).

Αυτό το "ουκ έστι μου άξιος" εδώ μου κάθησε.
Να μη στο πω;
Λόγια σαν μαχαίρια, γιε μου...
Σαν οινόπνευμα, να πούμε, πάνω στη φρέσκια πληγή των πενθούντων...
Και τι;
Να μην αγαπάει ο πατέρας τον γιο και την κόρη ή η γυναίκα τον άντρα της και τ΄ανάποδα;
Όχι, δεν λέει αυτό, λέγανε μετά οι μορφωμένοι στον καφέ.
Αυτοί ντε, που πήγανε στο γυμνάσιο.
Έψαξα, την ώρα που ξεστόμιζε αυτές τις κουβέντες ο παπάς, με το γέρικο βλέμμα μου να βρω τα πρόσωπα των συγγενών.
Μα ούτε την παραμικρή αλλοίωση δεν ηύρα στα πρόσωπά τους.
Μοναχά, ο γιος του περί ου, ο Βασίλης κρατώντας απ΄το χέρι τον τρίχρονο Άγγελό του, κούνησε για μια στιγμή το κεφάλι του, συμφωνώντας ξεκάθαρα με τα λόγια Του Χριστού.
Γιατί κι εκείνος κι όλη η υπόλοιπη φαμίλια Τον Χριστό βάζανε πρώτο πάντα και πάνω απ΄όλους.
Κι έλεγε ο συγχωρεμένος πως όσοι Τον Χριστό βάζουνε πρώτο, όλους τους αγαπάνε πιότερο κι όλους τους σέβονται και μάλιστα πολύ περισσότερο από εκείνους που βάζουνε "πάνω απ'όλα" τα παιδιά ή τους γονιούς τους...
Γιατί η αγάπη προς τον Χριστό χωράει τους πάντες, έλεγε.
Και τους δικούς και τους περαστικούς και τους ξένους.
Κι ακόμα και τους οχτρούς.
Ενώ όσων η αγάπη δεν έχει μυρωδιά από Χριστό, όσο δυνατή και στέρεη κι αν φαντάζει, έχει αρχή, αλλά έχει και τέρμα. 
Δεν είναι ασφαλισμένη.
Έχει αέρα μέσα το δοχείο, έλεγε η Μάνα μου η συγχωρεμένη.
Κι άμα μπει αέρας μέσα στο δοχείο, που αναπαύεται η αγάπη, γιε μου...
Τότε ασ΄τα και βράσ΄τα.
Το τελευταίο αυτό το΄λεγε ο Πατέρας μου.
Μάγειρας γαρ, όλα της ζωής σε κατσαρόλες τα΄βαζε.
Και τα μικρά και τα μεγάλα.
Κι αυτός συγχωρεμένος, στο ίδιο αρχοντόσπιτο με τη Μάνα πρέπει να τους έβαλε ο Ελεήμονας.
Στην ίδια γειτονιά με τον χθεσινό περί ου...
Κατάλαβες τίποτα απ΄όλα τούτα, βρε παλικαρά ή στο βρόντο τα λέω πάλι;

~ ο μπάρμπας σου.-