* Την έκαψαν ζωντανή. Ήταν μόλις 19 ετών. Την έλεγαν Αικατερίνη και ήταν Δασκάλα.

Ὑπὲρ τῆς εἰς τὸν Θεὸν τῶν Ἑλλήνων πίστεως ἀγωνιζομένη,
πυρὶ ὑπὸ τῶν Βουλγάρων παραδοθεῖσα,
ἐνθάδε κεῖμαι,
Αἰκατερίνη Χατζηγεωργίου διδάσκαλος,
14 Ὀκτωβρίου 1904

Ποια ήταν η Κατερίνα Χατζηγεωργίου; 

Μας άφησε ένα βιογραφικό σημείωμα, δεν το έγραψε με μελάνι. Το χάραξε με το αίμα της. Δεν φώτισε με τον λόγο της, αλλά με το κορμί της. Έγινε η ίδια λαμπάδα. Το βιογραφικό της το κατέθεσε στο Συναξάρι των Ηρώων του Γένους.

Ας το διαβάσουμε με ευλάβεια:

Όνομα: 

Αικατερίνη Χατζηγεωργίου

Τόπος γεννήσεως: 

Γευγελή Μακεδονίας, πόλη ελληνική, που σήμερα είναι στην κατοχή των Σκοπιανών.

Έτος γεννήσεως: 

1885

Επάγγελμα: 

Στα δεκαοκτώ της έγινε δασκάλα στα σκλαβωμένα Ελληνόπουλα της Μακεδονίας.

Βασικές Σπουδές: 

Σπούδασε στο Παρθεναγωγείο Μοναστηρίου, πόλη κάποτε με ακμαίο ελληνικό πληθυσμό την οποία κατέχουν οι πλαστογράφοι της ιστορίας.

Μεταπτυχιακές σπουδές: 

Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο αθάνατο πανεπιστήμιο της ελληνικής ιστορίας, ειδικεύτηκε στην φιλοπατρία και την αυτοθυσία. Αναγορεύτηκε διδάκτωρ του ηρωισμού στις 14 Οκτωβρίου του 1904, με βαθμό «άριστα», από τους επιβλέποντες καθηγητές που άκουγαν στα ονόματα Παύλος Μελάς και Αναστάσιος Καρατάσος.

Εκπαιδευτική και κοινωνική δράση: 

Δίδαξε στα ελληνόπουλα γλώσσα και ιστορία. Τους μάθαινε την αγάπη στο Χριστό και την αγία του Εκκλησία: «Μια φορά κι έναν καιρό» τους έλεγε «σε τούτα εδώ τα δοξασμένα χώματα ζούσε ο βασιλιάς Αλέξανδρος, που σκόρπισε το φως και τον ελληνικό πολιτισμό στα πέρατα του κόσμου… Μια φορά κι έναν καιρό από τούτα τα άγια χώματα διάβηκε ο Απόστολος Παύλος, σαν ήρθε να φέρει τον Χριστιανισμό στην ήπειρό μας». Και τα παιδόπουλα με ορθάνοιχτα τα μάτια την κοίταζαν και έκλειναν στα άγουρα φυλλοκάρδια τους, με ανείπωτη περηφάνια, τον λόγο, τον σπόρο τον εθνικό, που αργότερα θα γεννούσε καρπό πολύ.

Μισθός: 

Αφιλοκερδώς, με έντιμο πενία, ζούσε η Αικατερίνη. Ανέβαινε τα σκαλοπάτια της λευτεριάς. Νυχθημερόν, μονάχη έγνοια της, η σωτηρία της Μακεδονίας. Ατρόμητη, «εις το έθνος προσέφερε ό,τι ήτο δυνατόν ως ηρωίδα του 21», για να θυμηθούμε την διαθήκη του Γερμανού Καραβαγγέλη που κι αυτός κατατάσσει τον εαυτό του στην «λεβεντουργιά» του Ιερού Αγώνος.

Προαγωγές: 

 Στα δεκαεννιά της χρόνια η Αικατερίνη Χατζηγεωργίου πήρε την τιμιότερη προαγωγή. Από απλή δασκάλα προάγεται σε ηρωίδα του ελληνικού έθνους. 14 Οκτωβρίου 1904. Μια συμμορία κομιτατζήδων περικυκλώνει το σπίτι, κοντά στην Γευγελή, στο οποίο φιλοξενούνταν η δασκάλα. Οι θρασύδειλοι Βούλγαροι πάση θυσία θέλουν να την δολοφονήσουν. Της ζητούν να παραδοθεί. Απαντά με το αντίλαλο του Ζαλόγγου: «Εγώ Ελληνίδα γεννήθηκα, Ελληνίδα και θα πεθάνω». Λέγοντας Ελληνίδα εννοούσε τάφο. Λόγος εθνικός γι’ αυτήν είναι να μιλάς μες από τον τάφο. Έτσι γράφεται η ιστορία μας. «Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη…». Τρεις ώρες πολεμούσε. Έβαλαν φωτιά  και την έκαψαν ζωντανή.

Διακρίσεις τιμητικές. 

Κανένα σχολείο δεν φέρει το όνομά της. Και σίγουρα λίγοι δάσκαλοι έχουν ακουστά την ηρωίδα δασκάλα του Μακεδονικού Αγώνα. Ας είναι. Οι ήρωες δεν έχουν ανάγκη «κρατικής αναγνωρίσεως». Τους παίρνει στα φτερά της η Δόξα, γιατί μαρτύρησαν για του Χριστού την πίστη στην αγία και της Μακεδονίας την ελευθερία. «Όλο εις τον κρεμνόν κυλάμεν κάθε μέρα» έγραφε με το γιαταγάνι του ο στρατηγός Μακρυγιάννης. Είναι αυτό το γκρέμισμα κάθοδός εις Άδην; Ίσως. Μήπως γίνει και τόπος Αναστάσεως; «Είθε», όπως έγραφε η περικεφαλαία του Κολοκοτρώνη. Αιωνία η μνήμη των αθάνατων διδασκαλισσών του Μακεδονικού Αγώνα.

Δ. Ν.

(διασκευή)