Ρυτίδες

Μου 'πανε πως στη βασιλεία Σου μια μέρα

όλοι ωραίοι και λαμπροί θε να σταθούνε

δίχως σημάδια, γερατειά και δυσμορφίες.

Παλεύουν τώρα να το λύσουν θεολόγοι

με άψογους συλλογισμούς το θέμα:

θα 'ναι τριάντα τρία τα χρόνια ή πιο λίγα;

και πόση από τη νιότη αιώνια ορατή θα μείνει.

Τ’ άκουσα κι είπα απόψε μια μικρή να Σου ζητήσω χάρη:

Να μας αφήσεις στις αιώνιες χώρες τις ρυτίδες.

Κείνη που απέχτησα στον πόνο μιας αρρώστιας

και του Βασίλη άφησε για πάντα το σημάδι

που η σύριγγα του χάραξε απ’ του παιδιού τη δόση.

Μην πάρεις της Ελένης τις μικρές κοιλάδες

που ρούφηξαν τα άλλοτε σφριγηλά της χείλη

όταν στης φτώχειας το ζυγό την είχες δέσει

και στον Θανάση άφησε την άσπρη τούφα στα μαλλιά του

που άνθισε τη νύχτα που επάλευε ο γιος του με το Χάρο.

Παλέψαμε λιγάκι στη ζωή μας, Κύριε!

Άσε μας του αγώνα τα σημάδια

μην βλέποντάς τα σπλαχνικός φανεί

ο ουράνιος Σου Πατέρας.

Αλεξανδρεύς