«Το Συλλαλητήριο της Χαρμολύπης».

* Πέρυσι. Σύνταγμα. Σαν σήμερα.
Γιατί δεν γίνεται να ξεχάσουμε!
Μέχρι να κλείσουμε τα μάτια μας...
(Στην μνήμη του Κωνσταντίνου...)

20 Ιανουαρίου 2019.

«Το Συλλαλητήριο της Χαρμολύπης».

Το έβλεπες γύρω σου, ήταν μεγάλη η Χαρά μας. Από τα ξημερώματα που αναχώρησαν τα πρώτα λεωφορεία μέχρι το μεσημέρι, λίγο μετά τις 14.30.

Ένας λαός Πονεμένος, ξανά και ξανά Ταπεινωμένος από τους «ηγέτες» του, μα και κουρασμένος από την -συστημικά καλλιεργούμενη- αίσθηση της «άσκοπης διαμαρτυρίας», να σηκώνεται ξανά Όρθιος!
Να δηλώνει, βροντερά, «Παρών».

Πώς να μην χαρείς;
Σε έναν κόσμο ιδιοτέλειας και συμφέροντος βλέπεις τόσους ανθρώπους να μην λογαριάζουν κούραση και έξοδα για την Πατρίδα!

Τόσους ανθρώπους, έναν ολόκληρο Λαό, να μην έχει πτοηθεί από τις ειρωνείες και την χλεύη των ...γνωστών• και πασίγνωστου ήθους...

Να μην έχει φοβηθεί από την τρομοκρατία που προσπάθησαν να (ξανα)σπείρουν.

Μα, να έχει καταφθάσει σύσσωμος και πάλι. Από όπου υπάρχει Ελληνισμός.

Ήρθε, για να διατρανώσει το απόλυτο δικαίωμά του:
Να λαμβάνουν την Βούλησή του υπόψιν τους όσοι τον κυβερνούν και να πορεύονται σύμφωνα με αυτήν.

Ήρθε, για να διατρανώσει την Αλήθεια ότι η Μακεδονία ήταν και είναι Ελλάδα. Ιστορικά, πολιτισμικά, γεωγραφικά.
Και να καταγγείλει, στο παγκόσμιο κοινό, τα μεγάλα Ψέματα βάσει των οποίων θέλουν να ξαναγράψουν την Ιστορία.

Ήρθε, γιατί γνωρίζει ότι μετά από τέτοια ανενδοίαστη παραχάραξη της Ιστορίας, ακολουθεί, αργά ή γρήγορα, αναπόδραστη επαναχάραξη των συνόρων...

Ήλθε, γιατί θέλει την Ειρήνη κι όχι τον Πόλεμο που προϋποθέτει η επαναχάραξη συνόρων.

Ήλθε, γιατί Αγαπά όλους τους λαούς, αλλά Αγαπά και την Πατρίδα του, την Μεγάλη του Μητέρα. Και δεν ντρέπεται για αυτό.

Και την προστατεύει την Πατρίδα του με όλη του την καρδιά. Κι ούτε γι' αυτό ντρέπεται.

Ήλθαμε, όλοι μας, ναι, και για τους θυσιασθέντες για να 'μαστε εμείς ελεύθεροι και για τους αγέννητους της Ιστορίας μας. Στους οποίους αρνούμαστε να παραδώσουμε καμμένη και υποταγμένη γη.

Και δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να μάς αποκαλεί «Φασίστες» γι' αυτό.

Όπως δεν επιτρέπει ο Αμερικανός, ο Ρώσος, ο Γερμανός και κάθε άλλος πολίτης της Οικουμένης να τον αποκαλούν «Φασίστα» γιατί αγαπά την Πατρίδα του.
Είδε άλλωστε το παγκόσμιο κοινό ποιοί είναι οι πραγματικοί Φασίστες και ποιές οι μέθοδοί τους...

Χαρά λοιπόν. Πολλή. Γιατί ήρθαμε μυριάδες και συναντηθήκαμε ξανά σε μια μεγαλειώδη συγκέντρωση. Η οποία γινόταν όλο και πιο μεγαλειώδης με το πέρασμα της ώρας...

Και τότε το Σύστημα χτύπησε άνανδρα. Κι έκανε τη χαρά και τη συγκίνησή μας, αγωνία, θυμό και λύπη.

Αγωνία για την σωματική ακεραιότητα και υγεία των αδύναμων συμπατριωτών μας, των χιλιάδων παιδιών μας, των χιλιάδων γονέων και παππούδων μας.

Θυμό για την απροκάλυπτο επιχειρησιακό σχεδιασμό χαϊδέματος των 10-15 πρώτων «γνωστών-αγνώστων».
Καμία προσαγωγή όσο έφταναν ανενόχλητοι με πλήρη συγκρουσιακή εξάρτυση.
Καμία κίνηση για σύλληψη όταν ξεκίνησαν τα πρώτα μεμονωμένα έκτροπα.

Θυμό κι οργή για τον ξεκάθαρο σχεδιασμό: Το Συλλαλητήριο έπρεπε να διαλυθεί. Δεν έπρεπε να έρθουν άλλοι Έλληνες στο Σύνταγμα.

Μα έπρεπε να δοθεί και το πρόσχημα. Ωστε να πέσουν τα απαραίτητα χημικά.
Ληγμένα, άκρως επικίνδυνα χημικά. 

Να δοθεί το πρόσχημα να διαλυθεί η τεράστια συγκέντρωση, μην τύχει κι ενοχλήσει τα εγχώρια και ξένα αφεντικά.
Έπρεπε να δοθεί το πρόσχημα για να μιλήσουν ξανά οι κυβερνώντες για «προάσπιση της Δημοκρατίας»...

Θυμός πολύς. 

Και λύπη.

Γιατί διαλύθηκε έτσι, βαθμιαία, αυτή Παλλαϊκή, Πανεθνική Σύνοδος Δημοκρατίας και Πατριωτισμού.

Μα σήμερα, αν το σκεφθούμε από την απαραίτητη απόσταση, η Χαρά μας επανέρχεται.
Γιατί όσα πέτυχε τούτος ο λαός, σε τούτες τις συνθήκες, μικρό πράγμα δεν είναι!

«Αυτός ο κόσμος, ο μικρός, ο Μέγας», «η Ελλάδα που αντιστέκεται και επιμένει», αυτή η «μαγιά του Μακρυγιάννη», έστω κι αν αργήσει, θα καρπίσει!

Δαμιανός Θ. Τσάγκας