ΥΠΑΡΧΟΥΝ εικόνες που μπορούν να στοιχειώσουν όλη σου την ζωή.
Με κλειστά και ανοικτά μάτια να τις θωρείς μπροστά σου.
Ήταν λίγες ημέρες πριν στο Κιρκιντζέ.
Το πανέμορφο ορεινό χωριό της Μικρασίας όπου έπαιξε και έζησε μικρή η συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου.
Μαζί ακολουθούσε πάντα σιμά μας ένα πανέμορφο λευκό ήρεμο σκυλί με μάτι γαληνό που ξεχώριζε κατά πολύ από τα άλλα τα γιγαντόκορμα σκυλιά του χωριού, που ‘μοιάζαν στο μπόϊ με λιοντάρια.
Μόλις είχαμε αποβιβασθεί για την επιστροφή και ξάφνου:
-Το τρώνε!
-Θα το ξεσχίσουνε
-Πώωω Παναγία μου…
Ήταν τέσσερα θεριεμένα σκυλιά που είχαν αρπάξει με τις κοφτερές δαγκάνες τους το ήρεμο και όμορφο σκυλί να το κατασπαράξουν.
Άλλο το τραβούσε απ το σβέρκο, άλλο από τα πόδια,άλλο απ’την κοιλιά…να το κάμουν κομμάτια στο λεπτό….και αυτό το φουκαριάρικο δεν είχε από πού να αποσταθεί!
Ακόμη θυμούμαι εφιαλτικά το πονεμένο και παραπονεμένο του βλέμμα και την αγωνιώδη επιθανάτια οδύνη του…
Κατεβήκαμε σαν αστραπή αμέσως όλοι οι Έλληνες και χιμήξαμε πάνω σε αυτό το φρικτό θέαμα.
Άλλος με φωνές άλλος με μπουκάλια από νερό …
Ευτυχώς τ’αφήσανε και φύγανε τα αγριόσκυλα χάνοντας απρόσμενα το μεσημεριανό τους δείπνο. Και αυτό το καημένο πετσοκομμένο, λερωμένο, απροστάτευτο, με βουβό πόνο ανέβηκε προς το χωριό κάπου μόνο του να καταχωνιαστεί, κάπου προσωρινά να κρυφτεί να σωθεί.
-Ε βρε καϋμένε Έλληνα, ‘μολόγησα από μέσα μου. Ξέρεις την μοίρα σου; Τούτο το σκυλί είσαι συ!
Γύρω –γύρω σου παραμονεύουν εκατομμύρια οχθροί που λιγουρεύονται την σάρκα σου, που καραδοκούν να φάνε απ’το κορμί σου και συ κακομοίρη έχεις την πολυτέλεια να πιπιλίζεις την αθεϊα σου,τον ανθελληνισμό σου, ντρέπεσαι να πες πως είσαι Ρωμιός και Έλληνας, ντρέπεσαι να σηκώσεις την σημαία των προγόνων σου.
Σε μία ραγδαίως αυξανόμενη οικονομικά, κοινωνικά, επιχειρηματικά, πολιτισμικά πληθυσμιακά …Τουρκία των 80-90 εκατομμυρίων που πιστεύουν σε πατροπαράδοτα ιδανικά που μείς απαξιώσαμε, που καυχώνται να ανεμίζουν την πορφυρή σημαία τους και να φωνάζουνε «Κεμάλ», προσμένεις να σε σώσουν οι προφητείες ρεμπελεύοντας στις φυτείες του εφησυχασμού σου;
Άραγε αν αυτό το Θεριό, η υπερδύναμη Τουρκία, που ζαλίζει μόνο η θωριά του, στραφεί προς εμάς με τι πνευματικά αντίβαρα θα τους αντιμετωπίσουμε;
Και ποιοι ηρωικά θα αντισταθούνε;
Τα νέα παιδιά που τους ξερίζωσαν Ελλάδα και Χριστό από τις ψυχές τους τα «Ελληνικά» σχολειά ή οι άθεες αποδομητικές ιδεολογίες;
Ποιός θα γίνει ο Καραϊσκάκης και ο Κολοκοτρώνης σου;
Οι μπαφο-αναρχικοί των εξαχρείων ή οι αρρωστημένοι κουλτουριάρηδες, μαέστροι χρόνια, της ζωής σου;
Ποιοι θα σηκώσουν τα όπλα;
Τα ποντικοφαγωμένα από τους υπονόμους εκτρωθέντα βρέφη που και ακόμη συνεχίζουμε αναίσθητα να δολοφονούμε;
Μόνη μας παρηγοριά πλέον να αποσταθούμε, σαν το πληγωμένο σκυλί, στην προστατευτική αγκαλιά Της Θεοτόκου.
Γνωρίζει καλά το πώς κάποιοι μπόλιασαν δολερά δεκαετίες τώρα με φαρμάκι το κλήμα του γένους μας.
Υπεραγία Θεοτόκε σώσον το γένος που σε λάτρεψε.
Δώσε μας προσωπική και Εθνική μετάνοια και σκήνωσε γαλήνη σε ολάκερο τον κόσμο!
~ π.Διονύσιος Ταμπάκης
πηγή: Χώρα Του Αχωρήτου
(Ο Kyr Alex κοινοποίησε προς τον "αμφοτεροδέξιος" & τους συν αυτώ....)
* Η μόνη διαφωνία μας με τον αγωνιώδη λόγο του αγαπημένου μας π. Διονυσίου:
Δεν εκπαιδεύουν μονάχα οι μπαχαλάκηδες τα δικά τους πιτσιρίκια, πάτερ.
Όσο κι αν δεν φαίνεται με "γυμνό μάτι", υπάρχουν παιδιά που θα γίνουν Καραϊσκάκηδες και Κολοκοτρώνηδες, αν και όποτε χρειαστεί.
Κάποια απ΄αυτά τα έχουμε καθημερινά στα πόδια μας. Από μωρά...
Το θέμα είναι πως ούτε τα ίδια δεν το ξέρουν πως μπορούν να σταθούν δίπλα στους ήρωες της ιστορίας τους...
Μα αν ο Θεός ζητήσει εκείνη την ώρα στα χρόνια μας, τότε θα βγουν μπροστά.
Το πιστεύουμε, πατέρα, χωρίς κανένα δισταγμό.
Γι΄αυτό και δεν φοβόμαστε.
Μας είπε κάποιος τελευταία και μας έπεισε πως:
Και δεν είναι κουβέντα που ξεχνιέται εύκολα, έτσι δεν είναι;
* εκ των "συν αυτώ..."
|πρωτοδημοσιεύσαμε στις 16/1/2020...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου