* Από το δισκοπότηρο μπορείς να κολλήσεις μόνο ...

Μόνο !

Τελεία και παύλα.

Δεν θα επιχειρηματολογήσουμε με ιατρικά, χημικά
και άλλα επιστημονικά δεδομένα...
Θα θυμίσουμε μόνο ένα τρανταχτό γεγονός. 

Έγινε πριν από αρκετά χρόνια σ' έναν τόπο που κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα επισκεπτόταν. Μιλάμε για τη Σπιναλόγκα. Το νησί των ζωντανών νεκρών. 

"Η αρρώστια παραμόρφωνε τα πρόσωπά μας, έτρωγε τα άκρα μας. Πολλοί λεπροί ήταν χωρίς φρύδια, χωρίς μάτια, χωρίς μύτη, χωρίς χείλη, χωρίς δάκτυλα χεριών και ποδιών. Πολλών το σώμα σκεπαζόταν από μια φρικτή κρούστα. Οι πληγές ξερνούσαν πολλές φορές ακαθαρσίες και έτσι κολλούσε το σώμα με τα ρούχα. Και είχαν οι πληγές μια τρομερή βρώμα από πύο" αφηγείται χρόνια μετά ένας πρώην 'κάτοικος'.

Μέσα σ' αυτή την απελπιστική κατάσταση ήρθε μια μέρα ένας παπάς να τους επισκεφθεί και να λειτουργήσει στον Άγιο Παντελεήμονα. Λένε πως στην πρώτη Λειτουργία δεν πάτησε ψυχή. Οι λεπροί είχαν πεισμώσει και έμειναν στα κελιά, άλλοι βογγώντας από τους πόνους κι άλλοι καταριώντας την τύχη τους. 

Ο ιερέας ξαναπήγε. 

Στην δεύτερη επίσκεψη ένας από τους ασθενείς πρόβαλε θαρρετά στο κατώφλι του ναού. 

"Παπά, θα κάτσω στην Λειτουργία σου μ' έναν όρο όμως. Στο τέλος θα με κοινωνήσεις. Κι αν ο Θεός σου είναι τόσο παντοδύναμος, εσύ μετά θα κάμεις την κατάλυση και δεν θα φοβηθείς τη λέπρα μου".

Ο ιερέας φυσικά δέχτηκε. Το νέο μαθεύτηκε κι άρχισαν να μαζεύονται διάφοροι στο πλάι του ναού κι από το χάλασμα έβλεπαν στο ιερό. 

Η Λειτουργία τέλειωσε, η περιέργεια όλων κορυφώθηκε κι ο παπάς γονάτισε μπρος στην αγία Πρόθεση και έκανε την κατάλυση.
 

Πέρασε μήνας. Οι χανσενικοί περίμεναν ότι ο τολμηρός παπάς θα είχε νικηθεί από τη λέπρα και την επόμενη φορά που θα ερχόταν στο νησί τους, θα ήταν ήδη άρρωστος.

Προς μεγάλη τους έκπληξη ο παπάς ξανάρθε υγιέστατος κι άρχισε να χτυπά την καμπάνα για να συνάξει τα πρόβατα του Χριστού.

Από τότε και για δέκα χρόνια ο παπα Χρύσανθος λειτουργούσε στη Σπιναλόγκα. Οι χανσενικοί δειλά - δειλά πλησίαζαν την εκκλησία και άνοιξαν την καρδιά τους το Χριστό. Συνέχιζαν ωστόσο, να κάθονται αφού είχε τελειώσει η Λειτουργία, για να βλέπουν τον παπά να καταλύει τη Θ. Κοινωνία.

To 1957 όταν πια είχε βρεθεί το φάρμακο κι όταν ένας - ένας οι λεπροί πήραν το δρόμο τους, το λεπροκομείο έκλεισε και το νησί ερημώθηκε. Ο ιερέας όμως έμεινε εκεί. Για πέντε χρόνια! Έκατσε στο νησί ως το 1962, για να μνημονεύει τους αγαπημένους τους ασθενείς, άλλους ως ζώντες κι άλλους ως κεκοιμημένους.

Δέκα χρόνια αργότερα, το 1972 η ψυχή του πατέρα Χρύσανθου πέταξε για την αγκαλιά του Θεού (όχι από λέπρα φυσικά!) και ενταφιάστηκε στην Ι. Μ. Τοπλού.

  

 Υπ.