* Οι στεγνοί και αδάκρυτοι

Μιὰ παράδοση ὄχι τόσο γνωστή,
θέλει κάποια βράδια σὰν αὐτό,
ὅπου ἡ Ἐκκλησία θυμάται
τὴ γυναῖκα ἐκεῖνη τὴν πόρνη,
ποὺ μύρο ἄλειψε τὰ πόδια τοῦ Λυτρωτοῦ,
στὸ ναὸ νὰ προσέρχονται μυστικὰ γυναῖκες
ποὺ ζοῦν κι αὐτὲς
σὲ νύκτα «ζοφώδη» καὶ «ἀσέληνο».

Ἀόρατες ἀνάμεσα στοὺς πολλοὺς
εἰσέρχονται κι αὐτές,
μονάχα τοὺτη τὴ μέρα μέσα στὸ χρόνο.
Τὶς ἄλλες, ἴσως λαχταροῦν,
μὰ θὲς τὸ «πολυάσχολο»
τοῦ ἐπαγγέλματος τοῦ ἀρχαίου,
θὲς τὸ φιλότιμο
τῆς ἐπίγνωσης τῆς ἁμαρτωλότητας,
τὶς κρατοῦν μακριά.

Σήμερα ὅμως ἀμήχανα θ’ ἀνάψουν ἕνα κερί,
τὸ σταυρό τους θὰ κάνουν,
θὰ ἀναζητήσουν μια γωνιά·
ἐκεῖ ὄρθιες θὰ σταθοῦν,
χωρὶς νὰ προσέξουν τὰ περίεργα βλέμματα
μὲ τὰ ὁποία κάποιοι θὰ τοὺς ὑποδεχθοῦν,
χωρὶς τὸ πρόσωπο στὸν οὐρανὸ νὰ ὑψώσουν
ἀναζητώντας κάποια δικαίωση·
τὰ πάθη τοὺς θὰ σκεφτοῦν
καὶ ἡ ἁμαρτία τους ἐνώπιόν τους
θὰ σταθεῖ τυρρανικά.

Καὶ τὸτε τὰ μάτια τους
θὰ γεμίσουν πολύτιμα δάκρυα·
δάκρυα ποὺ ἀπαίτηση δὲν προβάλλουν,
δάκρυα ποὺ δικαιολογίες δὲ ψάχνουν,
δάκρυα ποὺ κανένα δὲν κατηγοροῦν·
δάκρυα ποὺ τὸν πόνο παρηγοροῦν,
δάκρυα ποὺ πληγὲς ἐπουλώνουν,
δάκρυα ποὺ τὴ νύκτα φωτίζουν·
δάκρυα εὔοσμα,
δάκρυα καθαρτικά,
δάκρυα μετανοίας.

Κι ἡ Ἐκκλησία θὰ ἔρθει
καὶ τὰ δάκρυα τοῦτα θὰ μαζέψει εὐγνώμονα
γιατὶ καὶ πάλι θὰ χρειαστοῦν
κατὰ τὸν ἐνταφιασμό του Κυρίου.

Μὰ ἀλλοίμονο φέτος,
ποὺ οἱ πόρτες τῶν ναῶν μας θὰ μείνουν κλειστές,
καὶ ἐντός τους θὰ παραστοῦμε μονάχα
οἱ ἀπαραίτητοι «τέσσερις»,
οἱ ὁποίοι ἐνὼ ἁμαρτίες ἔχουμε πολλὲς,
δὰκρυα τὰ μάτια μας δὲν πρόκειται νὰ δώσουν·
ποῦ μύρα κατάλληλα θὰ βροῦμε,
θρῆνο ἐπιτάφιο
στὸν σταυρωθέντα Θεό
νὰ προσφέρουμε,
ἑμεῖς οἱ στεγνοὶ καὶ ἀδάκρυτοι;
π. Μιλτιάδης Ζέρβας