Αποστολή εξετελέσθη!

Χθες, 30 του Ιούνη του 2020 αποχαιρετίσαμε τον πατέρα μας.

Όχι, μη πάει ο νους σας στο κακό, αυτό που δεν τολμάμε ούτε ως φράση να το βάλουμε στα χείλη μας.

Η αλήθεια όμως, είναι ότι εμείς ζήσαμε και ζούμε ένα μικρό θάνατο.

Γιατί αλλιώς, πώς εξηγείται να νιώθουμε τόση ορφάνια;

Ήταν για -πόσα αλήθεια;- χρόνια ο πατέρας μας.
 

Εδώ τον βρήκαμε όταν ήρθαμε ως μαθητές, εδώ ως συνάδελφοι.

Βράχος στα δύσκολα.
 

Απέραντη αγκαλιά στις χαρές.

Πάντα δίπλα μας.
 

Με μια κουβέντα, μια συμβουλή, μια ενθάρρυνση.

Μα πιο πολύ με την παρουσία, την ήρεμη, τη διακριτική…

Και προ παντός εκείνη που σε κάνει να νιώθεις σαν το μικρό παιδί της ιστορίας που έπαιζε αμέριμνο στο καράβι την ώρα που το κατάπιναν τα κύματα. Είχε καπετάνιο τον πατέρα του!

Από το Σεπτέμβρη άλλα πρόσωπα, άλλες καταστάσεις.

Πάντα καλύτερες.

Η ζωή προχωρά.

Το κενό όμως, παραμένει στην καρδιά μας, όχι γιατί δεν υπάρχουν άλλοι, εξίσου ή και περισσότερο άξιοι, αλλά γιατί εμείς που τον ζήσαμε τόσο κοντά,
ως μαθητές,
ως συνάδελφοι,
στο σχολείο που ήταν προέκταση της εκκλησίας
και στο ναό που ήταν ένα μεγάλο σχολείο
κάποιοι και κάτω από το πετραχήλι,
νιώθουμε ως χρέος μας και ως αποστολή να παραλάβουμε τη σκυτάλη, από όποιο μετερίζι βρίσκεται ο καθένας
και να εργαστούμε ουσιαστικά και αθόρυβα,
όπως μας έμαθε.

Πατέρα μας αγαπημένε,
ευχή μας από καρδιάς είναι όταν ο Κύριος αποφασίσει πότε θα είναι η ώρα,
τότε που θα σταθείτε ενώπιος ενωπίω,
να του πείτε με χαρά:

"Αποστολή εξετελέσθη !
Για τα βιολογικά μου παιδιά και εγγόνια μου
Μα, κυρίως για τα χιλιάδες παιδιά που πέρασαν από τα χέρια μου
στην ενορία και στο σχολείο ..."

Καλή συνέχεια αγαπημένε μας πΑππούλη!
 

Στο σχολείο της κοινωνίας του Θεού ...

αμφοτεροδέξιος