Με «συνοδοιπόρους» την πίστη της στον Θεό και τη δύναμη που κρύβει μέσα της, μια άστεγη Ελληνίδα, η Κατερίνα Μαυρομιχάλη, που ζει στην Αγγλία τα τελευταία 17 χρόνια και η ζωή της θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει «μαγιά» για σενάριο ταινίας, ξεκίνησε χθες το πρωί (26 Αυγούστου 2020) από την εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα στο Λονδίνο για να φτάσει με τα πόδια (!) στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, τον τόπο όπου αναπαύεται ο Άγιος Παΐσιος!
Η ίδια θέλει με αυτόν τον τρόπο να τιμήσει τον Αγιορείτη πατέρα. Η μορφή και τα λόγια του την έχουν βοηθήσει άπειρες φορές στη ζωή της και της έχουν δώσει κουράγιο για να συνεχίσει να κουβαλά αγόγγυστα τον δικό της προσωπικό σταυρό…Ο σκοπός του ταξιδιού της, που ξεπερνά τα 2.000 χιλιόμετρα, είναι κάτι παραπάνω από ιερός. Συνδέεται άμεσα με τις εμπειρίες που έχει αποκτήσει από το μεγάλωμα των δύο από τα τέσσερα παιδιά της, ηλικίας 9 και 7 ετών αντίστοιχα, τα οποία πάσχουν από αυτισμό.
Η Kατερίνα έβαλε σκοπό στη ζωή της να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη, ώστε να καταφέρει να συγκεντρώσει τα χρήματα που απαιτούνται για να δημιουργηθεί ένας οργανισμός για τον αυτισμό, τόσο για τα παιδιά που πάσχουν από αυτόν όσο και για τους γονείς τους, ώστε να μην αντιμετωπίσουν και εκείνοι τις δυσκολίες που έχει βιώσει η ίδια, μεγαλώνοντας τα παιδιά της. Στόχος του οργανισμού θα είναι η μελέτη και η έρευνα σε όλα τα επίπεδα για τον αυτισμό και η στήριξη των οικογενειών που μέλη της τραβάνε τον δικό τους γολγοθά.
Στο ταξίδι της θα έχει μόνο έναν «συνοδοιπόρο»: Το καρότσι το οποίο χρησιμοποιούσε για να μεταφέρει τα παιδιά της! Πάνω σε αυτό θα κουβαλά τα λιγοστά εφόδιά της: Μια σκηνή, δύο φορτιστές και λίγα αποξηραμένα πρόσφορα για τροφή. Όπως λέει, σε αυτό το καρότσι θα βάλει την καλή της διάθεση και ψυχολογία και την ευγνωμοσύνη της για όλους όσοι της συμπαραστάθηκαν.
Στη διάρκεια της διαδρομής της, θα περνά μέσα από πόλεις στις οποίες θα καλύπτει τις ανάγκες της για τροφή και την αναγκαία ξεκούραση. Όπως αναφέρει, η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με τον κορωνοϊό δεν της επιτρέπει να έχει δίπλα της μια ομάδα ανθρώπων για συμπαράσταση και υποστήριξη. Μπορεί τα πράγματα που θα πάρει μαζί της η Κατερίνα να είναι λιγοστά, όμως αυτό που σίγουρα είναι το πιο σημαντικό εφόδιο στη διαδρομή της είναι η πίστη της στον Θεό. Η πίστη που ήταν πάντα εκεί και την κράτησε όρθια στις δοκιμασίες που έχει περάσει, οι οποίες δεν ήταν καθόλου λίγες.
«Είχα χάσει την πίστη μου για αρκετό καιρό όταν ήρθα στην Αγγλία» εξομολογείται.
«Είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους. Κάποια στιγμή δεν με ενδιέφερε στην καθημερινότητά μου».
Ωστόσο, ένα δύσκολο περιστατικό με την κόρη της που πάσχει από αυτισμό στάθηκε η αφορμή να ζητήσει τη βοήθειά Του και από τότε η ζωή της άλλαξε μια για πάντα.
«Όταν ήμουν έγκυος, η δίχρονη κόρη μου είχε ένα ξέσπασμα θυμού. Προσπαθούσα να την κρατήσω να μη χτυπήσει. Κάποια στιγμή εξαντλήθηκε και κοιμήθηκε. Τότε εξαντλημένη και εγώ, έπεσα στα γόνατα και είπα
“Χριστέ μου, έλα τώρα”…».
Πλέον τα «όπλα» της για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις είναι πνευματικά.
«Μετά τις τόσες δυσκολίες, αυτό που με κρατά είναι η πίστη και η πνευματική άσκηση, να λιβανίσω, να κάνω τις παρακλήσεις, να κοινωνήσω» λέει με ταπεινότητα.
Η σχέση της με τους νέους αγίους της Εκκλησίας, και συγκεκριμένα τον άγιο Παΐσιο, στον τάφο του οποίου θα καταλήξει το ταξίδι που θα ξεκινήσει από το Λονδίνο, είναι ξεχωριστή.
«Ο άγιος με έχει βοηθήσει σε πάρα πολύ δύσκολες στιγμές. Μπορεί να μην είμαι θερμή χριστιανή, αλλά τη βοήθειά του δεν μπορώ να μην την αναγνωρίσω» παραδέχεται.
Ωστόσο, είναι και κάτι ακόμα που κάνει μοναδική τη σύνδεση με τον Άγιο και μάλιστα εκείνη την ανακάλυψε τυχαία:
Ο γιος της έχει γεννηθεί στις 12 Ιουλίου, την ημέρα της κοίμησης του αγίου Παϊσίου.
Η πίστη της στον Θεό είναι πολύ δυνατή και πιστεύει ένθερμα ότι όλοι έχουν το δικαίωμα να λένε ότι είναι χριστιανοί.
«Ο χριστιανισμός έχει γίνει ταμπού. Δεν μπορούμε να πούμε ότι είμαστε χριστιανοί, γιατί μας λένε ότι αν το κάνουμε είναι σαν να μη σεβόμαστε τον άλλον. Εγώ, όμως, θέλω πραγματικά να ασκώ το δικαίωμά μου να είμαι μια Ελληνίδα χριστιανή» τονίζει χαρακτηριστικά.
Σαν να μην έφταναν όλα όσα έχει περάσει, πριν από έναν χρόνο, η ζωή της Κατερίνας πήρε μια ιδιαίτερα άσχημη τροπή, με την ίδια να χάνει όσα είχε δεδομένα έως τώρα.
Έμεινε κυριολεκτικά στον δρόμο, αν και αυτό δεν ήταν το πιο σημαντικό χτύπημα.
Έχασε ακόμα και τα πρόσωπα που αγαπά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη ζωή της, τα παιδιά της.
Η περιγραφή της συγκλονίζει: «Πριν από έναν χρόνο, η μικρή μου κόρη -που τότε ήταν 9 μηνών- σταμάτησε να τρώει στερεά τροφή. Μόνο το γάλα της έπινε. Ήταν ήδη πρόωρο μωρό, είχε γεννηθεί επτά μηνών και έμεινε στο νοσοκομείο έναν χρόνο. Καμιά φορά, σε αυτή την ηλικία, τα παιδιά δεν τρώνε επειδή έχουν τα δόντια τους. Οπότε, ενημέρωσα την Πρόνοια, τον γιατρό, τους πάντες. Μου έστειλαν στο σπίτι έναν ιατρικό επισκέπτη. Το παιδί είχε μια μέρα να φάει και ήταν πολύ αδύνατο. Έτσι με στείλανε στο νοσοκομείο. Εγώ ήμουν ήδη χωρισμένη με τον άντρα μου και μεγάλωνα μόνη μου τα τέσσερα παιδιά. Όταν πήγα στο νοσοκομείο, ήταν εκεί η Αστυνομία και η Υπηρεσία Προστασίας Παιδιού και με κατηγόρησαν ότι κακοποίησα το παιδί μου! Όπως καταλαβαίνετε, έπαθα σοκ! Εγώ έμεινα στο νοσοκομείο μία εβδομάδα με τη μικρή μου κόρη και έβαλαν τον πατέρα τους στο σπίτι. Στο νοσοκομείο οι γιατροί είπαν ότι τα πρόωρα μωρά που έχουν ταϊστεί με σωλήνα έχουν ακριβώς αυτά τα συμπτώματα, ωστόσο, αυτό η Πρόνοια το αγνόησε. Οπότε, εδώ και περίπου έναν χρόνο, φιλοξενούμαι από σπίτι σε σπίτι και την περασμένη εβδομάδα παραλίγο να κοιμηθώ στον δρόμο»!Ωστόσο, έχει δει την περιπέτεια που περνά ως ένα πολύτιμο μάθημα που έχει έρθει από ψηλά. «Τα έχασα όλα, τα παιδιά, το σπίτι, τα ρούχα μου, την αξιοπρέπειά μου, γιατί φανταστείτε να ακούει ο κόσμος ότι η Πρόνοια πήρε τα παιδιά μου… Θα λένε ότι είμαι ένα τέρας!
Ήταν η στιγμή που βρήκα τον εαυτό μου και τον Θεό, είναι αυτό που λένε ότι μερικές φορές πρέπει να τα χάσεις όλα για να καταλάβεις πως μόνο αυτό χρειάζεται, μόνο αυτό βλέπω μπροστά μου, μου δίνει πολλή δύναμη, για να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου».
(απόσπασμα από την εφημερίδα Espresso)
{από την Έλενα}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου