Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους...

 

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους.

Τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει, σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο.

Πάντα εκεί –

Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα

σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.

Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά.

Μένουν στο σπίτι κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας δεν είναι πια απ’ τη στέρηση μα από την αύξηση.

Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.

Γιάννης Ρίτσος, Σχήματα της απουσίας ΙΙ (1958)

ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ

ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΚΛΑΙΡΗ

~ από την Liza Kolla Rapsomaniki

~ Επισήμανση "αμφ.":

Τα γραφόμενα αυτά του Γιάννη Ρίτσου κουμπώνουν απόλυτα με το χθες, το σήμερα και δυστυχώς και με το αύριο...

Σε συνδιασμό με το μήνυμα που έγραψε ο δημοσιογράφος πατέρας του 17χρονου Άρη:

«Σήμερα ο Θεός θέλησε να σε πάρει κοντά του, να έχει έναν μικρό άγγελο δίπλα του για τα μετέπειτα χρόνια.

Ξέρω ότι είσαι ευτυχισμένος επάνω στη γειτονιά των αγγέλων κρατώντας από το χέρι την αγαπημένη σου Κλαίρη.

Να μου φιλήσεις την Κλαίρη και δώσε μου υπόσχεση ότι θα την προσέχεις.

Να ξέρεις ότι σήμερα έχασα το μεγαλύτερο μέρος της καρδιάς μου…»..