Η Ν. χειρουργήθηκε σήμερα το πρωί στο κεφαλάκι.
Η Δ. δοξάζει το Θεό που το που το δίχρονο μωρό της δεν έκανε χθες το βράδυ κρίση επιληψίας.
Η Γ. ψάχνει να βρει ακόμα άνθρωπο να την βοηθήσει με την τουαλέτα, τώρα που θα μπει νοσοκομείο.
Και εγώ…
Χαμένος στα δικά μου.
Να σκάω για πράγματα ασήμαντα. Για μικροπράγματα. Να νευριάζω, να θυμώνω, να γκρινιάζω λες και είμαι κάνα μωρό. Να σέρνω τα μούτρα μου στο πάτωμα. Με τίποτα να μην είμαι ευχαριστημένος.
Και να σου πω και το καλύτερο;
Υπάρχουνε στιγμές που νομίζω πως είμαι και άγιος. Το καλύτερο παιδί του κόσμου.
Τέτοια ξεφτίλα. Τέτοια πώρωση ψυχής.
Χοντροκομμένος άνθρωπος.
Αυτό είμαι. Ένας χοντροκομμένος άνθρωπος.
Πρόσεχε.
Πρόσεχε, μην γίνεις σαν και μένα…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος Μ. Sc.
ΕΥΓΕ! Τέτοια κείμενα έχουμε ανάγκη, να μας «ξεκουνάνε» από την εγωιστική μας μικρότητα και σιγουριά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤαυτίζομαι, απόλυτα, με το κείμενο. Από το "Και εγώ..." και κάτω. 😶🤐
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μεις...
ΔιαγραφήΗ μεγαλύτερη πλάνη: η αίσθηση και η πίστη της πνευματικής σου αυτάρκειας!Από τις σπουδαιοτερες αρετές:η αμείλικτη αυτομεμψια,άνευ υπερβολής και απελπισίας βέβαια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣπουδαίο κείμενο!!
Συμφωνούμε...
ΑπάντησηΔιαγραφή