«Πρέπει να μαζευτούμε. Να μαζέψουμε και τη διάνοια και την ψυχή. Όλα. Και να κλείσουμε τις θύρες. Ποιες είναι οι θύρες; Είναι οι αισθήσεις. Μαζέψου μέσα και κλείσε τις πόρτες. Μείνε λίγο με τον εαυτό σου, βρε παιδί μου. Θα πεθάνεις και δεν θα τον έχεις γνωρίσει. Θα φύγεις και δε θα τον έχεις αγαπήσει, δε θα τον έχεις πονέσει. Άμα δεν τον έχεις πονέσει, πώς θα τον σώσεις; Άμα δεν τον έχεις αγαπήσει πώς θα αγαπήσεις τον άλλον; Δεν λέει ο Κύριος, «αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν»; Εκεί, μέσα σου αρχίζει η δουλειά.»
Σοφότατα λόγια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πως πρόκειται και περί αυτοσεβασμού. Διότι, όταν σέβομαι τον εαυτό μου, πάει να πει πως τον αγαπώ. Και όταν τον αγαπώ, δεν του επιτρέπω να εκτίθεται, να ρεζιλεύεται, να γίνεται έρμαιο των παθών του, να πληγώνει, να περηφανεύεται, να μένει στάσιμος στα λάθη του. Και τα λάθη και τα πάθη αυτά, τα προσπερνάς, μονάχα όταν.. τα γνωρίσεις..
.. κατεβάζεις ρολά λοιπόν..
Κρατάς μονάχα μια χαραμάδα, μέχρι να μπορέσεις να βγεις έξω στο φως.. και να πάψεις να .. κρύβεσαι..
Σας ευχαριστούμε...
Διαγραφή