Σαν και σήμερα ήταν που στάθηκα αρκετό καιρό στην Κάλυμνο κοντά σε μια γιαγιά που πλέον δεν είναι κοντά μας. Μού είπε πολλές ιστορίες που τις κατέγραφα με άπειρο ενθουσιασμό για το διδακτορικό μου.
Μετά από καιρό με πήρε ξανά τηλέφωνο πως θέλει να με δει μια τελευταία φορά. Με χαιρέτισε, είπαμε τα νέα μας, μού έβαλε να φάω και στο τέλος μου αποκάλυψε τι με θέλει.
"Δε ξέρω γράμματα, θέλω να μου γράψεις σωστά τρεις λέξεις σε ένα χαρτάκι γιατί είμαι γριά".
Απόρησα αλλά έκανα ό,τι μου είπε.
Μού έδωσε ένα χαρτί κομμένο μικρό στο μέγεθος μιας παλάμης και ένα φτηνό στυλό.
"Γράφε" μου είπε.
Με λένε Μαρία. Ο γιος μου, ο Γιάννης μου, σκοτώθηκε στις μπογιές 22 χρονών στην Αμερική, έπεσε από γέφυρα. Την πίκρα μου δεν τη ξέρει άνθρωπος. Κακό δεν έκαμα στη ζωή μου".
Μέχρι να γράψω αυτές τις φράσεις σχεδόν δεν έβλεπα μπροστά μου από τα δάκρυα. "Γιατί, θεία, το γράφεις αυτό;" Δεν μου εξήγησε, απλά μου είπε : "Θέλω να το έχω". Πήρε το χαρτάκι και το δίπλωσε πολλές φορές λέγοντας ευχαριστώ και τίποτα άλλο.
Με έτρωγε η περιέργεια και τελικά έμαθα από συγγενή της πως ένα χαρτάκι έδωσε παραγγελία να το ράψουν στη φόδρα του φουστανιού με το οποίο θα την έθαβαν όταν θα πέθαινε.
Προσπαθώ χρόνια να καταλάβω γιατί.
Σε ποιόν μιλούσε, τι έπαιρνε μαζί της με αυτές τις λέξεις;
Θέλω να πιστεύω, πλέον, πως το γράμμα αυτό γράφτηκε για τον Θεό στον οποίο πίστευε εκείνη με έναν τρόπο άμεσο και απλό.
Είναι ένα γράμμα παρακάλιο ή ίσως ένα σημείωμα επίσημο σε όποιον ορίζει τον άλλο κόσμο.
Μια υπενθύμιση ή μια απειλή που λέει,
"Κακό δεν έκανα. Μου πήρες το παιδί μου. Θέλω να τον ξαναδώ, έστω στον Άδη...γιατί το αξίζω και γιατί κανείς δεν αξίζει για πάντα τόσο πόνο". Στοχάζομαι καμιά φορά με τι πληγές πρέπει να περάσουν όλη τη ζωή τους τόσοι και τόσοι άνθρωποι ...
του Γιώργου Τυρίκου - Εργά
(Στο δεύτερο λεπτό η αφήγηση του κειμένου...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου