["αμφ.":
Πολύ καλογραμμένο για να μην "κλαπεί"...]
Ο καιρός ήταν καλός, τα μικρά -πάρα τις μάσκες- έψαχναν την παιδική τους ευτυχία μέσα σε μια τσίχλα, ένα μολύβι και μια πεταλούδα, που ζωγράφισαν στα καλλιτεχνικά.
Ο χρόνος κυλούσε μέσα στην ιδιαίτερη γραμμικότητα της παιδικής ηλικίας, όπου όλοι ξέρουμε εκ πείρας πως τα πάντα είναι όμορφα.
Και ξαφνικά η δασκάλα θυμήθηκε την κυρία Φυσική:
"η βαρύτητα στη Γη έλκει τα υλικά σώματα και προκαλεί την πτώση τους στην επιφάνειά της, όταν αφεθούν ελεύθερα".
Στη συνέχεια, άρχισε να σκέφτεται την κυρία Αριθμητική:
"12 κοριτσάκια και 8 αγοράκια πόσα παιδάκια μάς κάνουν μέσα στην τάξη;".
Μετά συνέχισε με τον κύριο Συντακτικό:
"ΑΝ πέσει κάτι πάνω στα παιδιά, θα τα σκοτώσει ή "στην καλύτερη" θα τ' αφήσει ανάπηρα".
Κι αφού όλες σχεδόν οι Επιστήμες πέρασαν από το μυαλό της, συνέχισε με κοινωνικοποίηση και παιχνίδι:
"όλοι τώρα χωρίς πανικό και με τη σειρά θα βγούμε στο προαύλιο, για να παίξουμε! Εντάξει, παιδάκια;"
Χθες το βράδυ οι γονείς 20 παιδιών αγκάλιασαν πιο σφιχτά τα μικρά τους.
Ειδικά, όσοι είδαν τη συγκεκριμένη φωτογραφία.
Τα αγκάλιασαν ζωντανά, γιατί η δασκάλα τους τα έβγαλε έγκαιρα από την τάξη, πριν η Βαρύτητα, τα Μαθηματικά, το Συντακτικό κι η εγκληματική κακοτεχνία κάνουν στυγνά κα κυνικά τη δουλειά τους.
Γιατί αυτό μόνο ξέρουν να κάνουν.
Κι η δασκάλα αυτή λέγεται Βούλα Χούτου.
Ή αλλιώς κυρία Βούλα για τα μικρά της πουλάκια.
Αγαπητό Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων,
η κα Χούτου δε χρειάζεται να αξιολογηθεί!
Την αξιολόγησαν η Βαρύτητα, τα Μαθηματικά, το Συντακτικό, η Παρατηρητικότητα κι η Ετοιμότητά της και κυρίως η ΕΥΓΝΩΜΟΣΎΝΗ των γονιών, οι οποίοι είχαν στείλει ήσυχοι τα παιδιά τους στο σχολείο το πρωί της Πέμπτης. Και την έκριναν αξία να συνεχίσει το έργο της.
Μπορούν ήσυχοι να της στέλνουν τα χελιδονάκια τους, με τη σιγουριά ότι το μεσημέρι θα επιστρέψουν στη φωλιά τους υγιή και θα τους πουν ιστορίες καθημερινές για μολύβια που δε γράφουν και ρουχαλάκια που λερώθηκαν στο παιχνίδι.
Ας μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο.
Ούτε το ότι τα παιδιά μας γυρνούν ασφαλή το μεσημέρι σπίτι.
Κι ας είμαστε ευγνώμονες για κάθε Βούλα Χούτου.
Ας είμαστε ευγνώμονες για κάθε κυρία Βούλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου