(Αληθινό περιστατικό...)
"Μαμά, αύριο γιορτάζει η δασκάλα μας και θα μας κεράσει πίτσα! Μπορώ να φάω κι εγώ;" είπε το "δευτεράκι" μας, σχεδόν με μια αναπνοή, μόλις ήρθε από το σχολείο.
Γύρισα να την κοιτάξω και το πρώτο που αντίκρισα ήταν ένα ζευγάρι ορθάνοιχτα μάτια που περίμεναν με μεγάλη αδημονία την απάντησή μου.
Η επόμενη ημέρα ήταν Τετάρτη, γι΄ αυτό και ήθελε την άδειά μου για το κέρασμα.
Πάντα με δυσκολεύουν αυτού του είδους οι ερωτήσεις.
Από την μια θέλω να περάσω το μήνυμα πως είναι αναγκαία η σταθερότητα στα πνευματικά θέματα κι από την άλλη ανησυχώ μήπως η απαγόρευση λειτουργήσει αρνητικά.
Έτσι, η απάντησή μου ήταν...διπλωματική.
"Μπορείς να φας αν θέλεις. Αύριο, βέβαια είναι Τετάρτη, ημέρα νηστείας. Αν όμως δυσκολεύεσαι…".
Στη διάρκεια της ημέρας με ρώτησε κι άλλες φορές.
Φαίνεται το θέμα την προβλημάτιζε περισσότερο από ό,τι περίμενα.
Ίσως, πάλι, να προσπαθούσε να αποσπάσει την πολυπόθητη άδεια, ενώ εγώ μυστικά προσευχόμουν να πάρει την σωστή απόφαση.
Το βράδυ την είδα που ξεφύλλιζε το βιβλίο που της δώρισε η νονά της για την ιστορία με τους Τρεις Παίδες.
Τελικά η λύση ήρθε από εκεί που δεν το περιμέναμε.
"Η κυρία δεν μας κέρασε την πίτσα σήμερα!
Είπε:
«Αν έφερνα την πίτσα σήμερα, η Πέρσα δεν θα έτρωγε. Γι΄ αυτό, αν και την έχω έτοιμη, θα σας την φέρω αύριο.»
"Μπράβο στην κυρία!" φώναξα κι η έκπληξή μου ήταν διπλή.
Ένιωσα ευγνωμοσύνη για την δασκάλα, που από αγάπη για την μικρή της μαθήτρια, την αντιμετώπισε με σεβασμό και διάκριση.
Στις μέρες μας άλλωστε δεν είναι πάντοτε αυτονόητη μια τέτοια συμπεριφορά.
Μα ένιωσα έκπληξη και θαυμασμό και για το παιδί, που μέσα από την σταθερότητά του, ομολόγησε το Χριστό χωρίς να το καταλάβει.
Ευχήθηκα μυστικά οι πρώτοι αυτοί αγώνες να γυμνάσουν σιγά σιγά τη θέλησή της και να βοηθήσουν στο κτίσιμο ενός σταθερού φρονήματος.
Και είμαι σίγουρη πως την επόμενη ημέρα η μικρή μας γεύτηκε την πιο νόστιμη πίτσα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου