Μια φορά κι έναν καιρό μια φιλόξενη κοπέλα στράφηκε προς μένα ως ψυχολόγο, η οποία, όπως όλα τα κορίτσια, αποθαρρύνθηκε από το γεγονός ότι δεν μπορούσε να συναντήσει τον σύζυγό της.
Ο πόνος της σε αυτό το θέμα ήταν τόσο μεγάλος που είπε, ότι συμφώνησε να παντρευτεί ένα σκιάχτρο, αν μόνο έκανε μια προσφορά.
Της είπα τότε:
"δεν χρειάζεστε ένα σκιάχτρο, αλλά χρειάζεστε έναν καλό σύζυγο."
«Αλλά πού να τον βρω;»
Και την συμβούλευσα να εμπιστευτεί τον Θεό και με αυτή την εμπιστοσύνη να αρχίσει να κάνει καλές πράξεις.
Μαζί με αυτήν, πήγαμε στο νοσοκομείο για αρκετά χρόνια και υπηρετούσαμε τους άρρωστους, βοηθώντας τα άτομα με ειδικές ανάγκες και τους ηλικιωμένους.
Ήταν προφανές ότι προσπαθούσε να βοηθήσει όλους αυτούς τους ατυχείς ανθρώπους και προσπαθούσε όχι μόνο επειδή περίμενε μια ανταμοιβή, αλλά επειδή αυτοί οι άνθρωποι έγιναν αγαπητοί της και έμαθε να παρηγορει τον άλλον από τον πόνο.
Και έπειτα ο Κύριος έστειλε έναν καταπληκτικό, ευγενικό και λαμπρό άνθρωπο ο οποίος κυριολεκτικά αναπνέει και τη σκόνη από εκείνη και την φροντίζει και την αγαπά σαν τον μεγάλο του θησαυρό.
Έτσι η ευτυχία ήρθε στη ζωή της, αλλά στην αρχή έμαθε να δίνει ευτυχία σε άλλους.
Artem Perlik
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου