~ Να αποκαλύψω ότι το γεροντάκι που με είχε πλησιάσει στη Μέγιστη Λαύρα τότε...
Ήταν ο παπά Βασίλης ο Λαυριώτης,
που χθες κοιμήθηκε...
Αιωνία του η μνήμη...
Την ευχή του να έχουμε!!!
Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΦΟΡΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
Ένας χρόνος πέρασε από την ημέρα
(6 Αυγούστου 1984) που ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης με "ξαναμπόλιασε" στην Ορθοδοξία.
Ένας χρόνος ιδιοκατήχησης, μελέτης και μυστηριακής ζωής που όμως είναι λίγος...πολύ λίγος για να καταλάβεις τι σου γίνεται.
Όταν μάλιστα προέρχεσαι από περιπέτεια με ανατολικές θρησκείες...
Στην ουσία , η περιπέτειά μου ήταν άρνηση Χριστού...και όσο "γνωρίζεις" το βάθος της ενέργειας αυτής...τόσο πιο πολύ πονάς...
Ήρθε το καλοκαίρι...και επιθυμούσα σφοδρά να επισκεφτώ το μέρος όπου οι άνθρωποι επιδίδονται σε αγώνες για να "ζήσουν τον Θεό".
Δεν έβρισκα κάποιον οδηγό...
Η εικόνα του μεγάλου ασκητή Παϊσίου που μου είχε περιγράψει ο Γεράσιμος Φωκάς (κοσμικός ακόμα) μαζί με την λαύρα του μεγάλου Αθανάσιου του Αθωνίτη μου είχαν καθηλώσει νου και καρδιά.
Δεν θα περίμενα άλλο... το είχα αποφασίσει.
Βρέθηκα μόνος μου στην Ουρανούπολη 19 Αυγούστου 1985 να περιμένω το καραβάκι.
Είχα μόνο μια επιθυμία...μόνο μια σκέψη...να δω...να μάθω...πώς αγαπάνε οι Άγιοι τον Θεό...
Η πρώτη μου έκπληξη - αποκάλυψη ήταν όταν φτάσαμε με το καραβάκι στη Δάφνη.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν ξεχνιέται...
Ένιωσα τη γη που πατούσα "ανάλαφρη ζέουσα , ξεκούραστη, Καινή μάλλον " .
(Τα βιώματα της αίσθησης αυτής...προηγήθηκαν των περιγραφών και διανοημάτων που μετά από χρόνια δοκίμασα να εκφράσω στο χαρτί...
Δεν έχω άλλο τρόπο να το περιγράψω...)
Πρώτος μου προορισμός...
το κελάκι του Αγίου Παϊσίου!
Δεν ήξερα τίποτα ...ρωτώντας, βρήκα το μονοπάτι και είχα πάρει φωτιά...
Οι σκέψεις μου είχαν σωπάσει...ούτε ερωτήματα, ούτε διανοήματα ...τίποτα δεν σκεφτόμουν.
Είχα μόνο την λαχτάρα να τον δω...κι εφόσον εκείνος είναι Άγιος...ας μου έλεγε εκείνος ό,τι θέλει...ό,τι πρέπει.
Δεν ήξερα την πίσω πόρτα...πήγα από μπροστά....χτύπησα και περίμενα.
Βγήκε στο μπαλκόνι ένας γέροντας...
- Τι θες ρε παλληκάρι;... μου λέει...
- Θέλω να σας δω γέροντα...του λέω...με την πεποίθηση ότι είναι αυτός που ψάχνω...
Ο γέροντας Παϊσιος...
Μου έριξε το κλειδάκι της εξώπορτας με το σχοινάκι.
Άνοιξα....και από εκεί και πέρα...θυμάμαι μόνο ότι βρέθηκα καθισμένος απέναντι του και εκείνος μου μιλούσε...
Από την πρώτη αυτή συζήτησή μας, θυμάμαι μόνο δύο τρία πράγματα που μου επεσήμανε....και δεν θυμάμαι τίποτα άλλο...ούτε το εσωτερικό στο καλύβι του γέροντα.
Δεν ξέρω τι μου συνέβη...
Έβλεπα μόνο εκείνον και τίποτα άλλο;
Εκείνος δεν ήθελε να συγκρατήσω άλλα;
Αλήθεια δεν ξέρω...
(Το ίδιο πράγμα μου συνέβη το 1991 όταν συνάντησα τον γέροντα Σωφρόνιο στο κελλάκι του στο Έσσεξ...
Δεν έχω λόγια ή σκέψεις ή κάποιο άλλο τρόπο να αξιολογήσω αυτό το γεγονός...)
Με κατευόδωσε ο γέροντας και έφυγα.
"Είχα πάντα μαζί μου " αυτή την απίστευτη αίσθηση "καινής γης" καθώς περπατούσα...
Έφυγα για τη Μέγιστη Λαύρα.
...και βρέθηκα στη μεγάλη αγρυπνία (ολονυκτία) της Μονής επί τη πανηγύρει της Μεταμορφώσεως.
Μεταμορφώσεως στον γέροντα Ιάκωβο, Μεταμορφώσεως στο Άγιο Όρος!
...Και βρέθηκα μέσα στο σκοτάδι του καθολικού της Ιεράς Μονής...άμαθος από αγρυπνίες...έργω, δύναμει και ουσία...
να παρατηρώ τις ανάλαφρες κινήσεις των μοναχών...(σαν να ξεκολλάνε οι τοιχογραφίες και να κινούνται στο ναό)...να προσπαθώ να παρακολουθήσω την μακρά ακολουθία...
Ήταν αδύνατον όμως...
Σιγά σιγά , όλο και με μεγαλύτερη ένταση με συνέπαιρνε ένας θρήνος....που με έκανε να μην ακούω πια...
Άρχιζα να κλαίω αθόρυβα και να μουρμουρίζω στην Παναγία...
"Παναγία μου...τι θα γίνει με 'μένα;;;
Ήρθα στο περιβόλι σου να μάθω πως αγαπάνε οι Άγιοι σου τον Θεό μας...και κυτταξέ με...
Τίποτα δεν έμαθα....κούτσουρο ήρθα...
και κούτσουρο θα φύγω..."
Ήταν ένας αθόρυβος θρήνος...και δεν φαινόμουν...δεν έκανα καμμία κίνηση.
'Ετσι νόμιζα...
Μέσα από το πηχτό σκοτάδι με τα μάτια πρησμένα...είδα μια σκιά να με πλησιάζει.
Στάθηκε απέναντί μου και είδα καλύτερα έναν μοναχό...
Πριν προλάβω να τον περιεργαστώ με ρωτάει...
- "Πώς σε λένε..." του απαντάω Κώστα...
...και έτσι απλά μου λέει...
"Έλα μαζί μου Κώστα"
Με πήγε στην Παναγία την Κουκουζελίσσα.
...και εκεί άρχισε να μου μιλάει...να μου μιλάει...για τους Αγίους της μονής...και να μου "ζωντανεύει" τις εικόνες με ιστορίες ζωής.
Μου μίλησε για τη ζωή του...προσπαθώντας να με κάνει να νιώσω οικεία...μου μίλησε για προσωπικά του αγωνίσματα και περιστατικά.
Ένας μοναχός που ήρθε 16 χρονών στο Άγιο Όρος και τώρα ήταν πενήντα...
Μου μίλησε για τον άγιο γέροντα του τον Μάξιμο τον Ιβηρίτη....για τη δική τους σχέση...και 'γω τα ρούφαγα...όλος ευγνωμοσύνη στην Παναγία....που τόσο άμεσα απάντησε στο θρήνο μου...
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτά...
Σε κάποια στιγμή μου λέει...
Η ώρα πήγε 4 και εσύ είσαι άμαθος σε αγρυπνίες. Πήγαινε να ξεκουραστείς και το πρωί θα 'ρθω να σε βρω...
...και ήρθε...με ξύπνησε...με έβαλε στο τζιπάκι της μονής...και με πήγε στο σπήλαιο του Αγίου Αθανάσιου...
Μιλώντας μου, εξηγώντας μου, ό,τι βλέπουμε...
Μια στάση έγινε πριν, στην Ρουμανική Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου...
......................................................................
Το πρώτο μου προσκύνημα στο Άγιο Όρος
είχε τελειώσει....ήταν μόνο δύο μέρες...
την τρίτη επέστρεφα.
Βγαίνοντας σκεφτόμουν πόσο άμεσα ανταποκρίθηκε η Παναγία στο αίτημά μου
...πως μετέτρεψε το ιερό δέος που ένιωθα για το περιβόλι της...
...Σε προσωπική χαρά για την αγάπη της...σε έναν ανάξιο σαν και μένα...
Φτάνοντας στην Ουρανούπολη ...και βγαίνοντας από το καραβάκι...
"με εγκατέλειψε " και η αίσθηση της ξεκούραστης "καινής" γης που ένιωθα περπατώντας στο Άγιο Όρος.
Μου φάνηκε τόσο κουρασμένη και κρύα η γη κάτω από τα πόδια μου στην Ουρανούπολη...τόσο κρύα...
Από τότε έκανα πολλά προσκυνήματα
στο Άγιο Όρος...
Την αίσθηση της "καινής" γης...δεν την ξαναείχα.
Φεύγοντας , με τη βοήθεια της Παναγίας "πήρα" μαζί μου λίγο από την λαχτάρα των αγαπώντων τον Θεόν...
όμως μία σκέψη και αίσθηση κυριαρχούσε μέσα μου...
Ότι το Άγιον Όρος είναι όντως το Περιβόλι της Κυρίας Θεοτόκου!!!
Σ΄αυτήν πρέπει να απευθυνθείς, να ζητήσεις , να παρακαλέσεις ....να σου γνωρίσει τα άνθη του περιβολιού της...για να διδαχτείς από αυτά!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου