* Θεέ του Δημητρίου, μηδένισε -για μας- όσα Σου αντιστέκονται! Για να ξαναγίνει ο τόπος, πατρίδα... |Έτσι κι αλλιώς κουρέλια είμαστε, Κύριε...

Βοήθησέ μας, Θεέ του Δημητρίου. 

Αν και δεν έχουμε την λεβεντιά του Νέστορος, 

που πάλεψε με τον Λυαίο καλώντας Εσένα, 

Σε καλούμε και Σε παρακαλούμε να πάρεις από την καρδιά μας τον φόβο, 

από τα μάτια μας τόσων χρόνων τις ομίχλες, 

από τα χέρια μας τα πλαστικά σημαιάκια, 

από τα χείλη μας τα συνθήματα του ψεύδους, 

από τ' αυτιά μας τα μισόλογα της "σωτηρίας" 

και να μας κάνεις γυμνούς, 

απλούς, 

αρχικούς, 

ώστε να ξαναμάθουμε τον τρόπο της προσευχής που δίδαξες, 

τον τρόπο του αγώνα που έδειξες στον Γολγοθά, 

και τον θρίαμβο της νίκης του αδειανού Τάφου.

Και να τα ντυθούμε όλα αυτά, 

σαν την στολή την πρώτη, ως πορφύραν και βύσσον,

 ως ένδυμα αρχομένης νεότητος, 

ως ρούχο προορισμένο να σκιστεί σε μάχες, 

για την πίστη και την πατρίδα.

Έτσι κι αλλιώς κουρέλια είμαστε, Κύριε. 

Σώσε μας από τους ρακοσυλλέκτες της εξουσίας 

και κάνε να ζωντανέψουν οι καρδιές, κάτω από τα ράκη.

Εύκολο είναι για Σένα...

Ενα καρβουνάκι-λιποτάκτης, από θυμιατό δικαίου, 

αρκεί για να πάρουν φωτιά τα ξερόχορτα που μας κλείνουν τους δρόμους, 

ένα μοσχολίβανο για το ξεκίνημα, 

ένα νεύμα του Μυροβλύτη και πάμε απ' την αρχή.

Θεέ του Δημητρίου, 

λυπήσου τον έναν ασκητή (και δεν είναι ένας..) 

που προσεύχεται για μας, 

κάνε έλεος και γύρνα το βλέμμα Σου αλλού να προσπεράσουν -ντροπιασμένα- τα ανομήματά μας 

και να ξεκινήσουν οι καρδιές να ανεμίζουν συγνώμες, 

ικεσίες, 

Τετραβάγγελα και σημαίες.

Θεέ του Δημητρίου, 

μηδένισε -για μας- όσα Σου αντιστέκονται.

Για να ξανανθίσουν τα λουλούδια Σου ελεύθερα.

(Αγιοδημητριάτικα, τζάμπα τα λένε;)

Για να ξαναγίνει ο τόπος, πατρίδα

(Τόσων ηρώων αίματα, χαράμι;)

Για να Σε ξαναβρούμε! 

(Δίχως Σου ζούμε τζάμπα ζωή ...)

ΕΛΕΝΑ