.jpg)
Κάθε φορά, όταν έμπαινα στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου και, αφού χαιρετούσα όλες τις εικόνες, στεκόμουν μπροστά σε μια πολύ μεγάλη εικόνα που την κοίταζα με θαυμασμό.
Το αριστερό χέρι του Αγίου Δημητρίου ευωδίαζε. Μυροβλύτης Άγιος!
Ήταν ένθρονος και δίπλα του στεκόταν σε στάση ικεσίας ο Άγιος Νέστωρ.
Δεν χόρταινα να την κοιτάζω, ίσως επηρεασμένος κι από την ευωδία.
Αμέσως μπροστά σε αυτή την εικόνα, έψελνα ικετευτικά το απολυτίκιό τους...
Θυμάμαι, πηγαίνοντας να προσκυνήσω μια μεγάλη εικόνα του Αγίου Δημητρίου, που τον είχε ένθρονο, δίπλα του στεκόταν ο Άγιος Νέστωρ, ο μαθητής του.
Τραβούσε την προσοχή μου πάντα ο Άγιος Δημήτριος, χωρίς να δίνω την πρέπουσα σημασία στον Άγιο Νέστορα.
Ήταν σαν μην απέδιδα τον απαραίτητο σεβασμό στον Άγιο Νέστορα, γιατί αυτός ήταν που ευαρέστησε τον Άγιο.
Ζητώ από τον Άγιο Νέστορα να συγχωρέσει την άγνοιά μου και τώρα προσπαθώ να τον τιμήσω, θέλοντας να επανορθώσω το λάθος μου μέσα απ’ αυτή την προσπάθεια να γίνει γνωστός για την αρετή του και για την αγάπη του προς τον Άγιο Δημήτριο τον Μυροβλύτη, τον προστάτη της Θεσσαλονίκης.
Ευχόμαστε στον Άγιο Νέστορα να προστατεύει και να ευλογεί όλους τους αθλητές της Ελλάδος..., αλλά και όλους τους Χριστιανούς για τον καλό αγώνα των αρετών και να μας αξιώσει να είμαστε αφοσιωμένοι στους πνευματικούς μας οδηγούς, όπως αφοσιωμένος είναι κι αυτός προς τον Άγιο Δημήτριο.
Έτσι, πήρε την ευλογία του·
την ευλογία δηλαδή του Θεού, που είναι το παν.
Επίσης, θα ευχόμαστε ,τον Άγιο Νέστορα και όλους τους Αγίους μας, να μη τους έχουμε μόνο στις εικόνες και τα προσκυνητάρια, αλλά και στην καρδιά μας. Έτσι μας θέλουν οι Άγιοι, ο Θεός μας.
Κάποιοι απορούν: “Πού είναι οι Άγιοι;”, επειδή δεν τους βλέπουμε.
Οι Άγιοι, όταν ζούσανε εδώ κάτω στη γη, ήταν όπως το δροσερό νερό.
Ο χρόνος και η ζέστη το μετατρέπουν από υγρά κατάσταση σε αέρια, που ανά πάσα στιγμή πάλι μπορεί να μετατραπεί σε υγρά κατάσταση.
Έτσι και οι Άγιοι· τώρα είναι πνεύματα.
Αφού προηγουμένως θυσιάσανε τα σώματά τους για την αγάπη στον Χριστό, ανά πάσα όμως στιγμή δείχνουν τη ζωντανή παρουσία τους πάλι σ’ εμάς, ώστε να μας ζωογονούν όπως το δροσερό νερό...
Ο Άγιος Νέστορας είναι μεγάλος άγιος και μάρτυς, αλλά κοντά στην εορτή του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, τόσο λίγο τιμάται!
Δεν γνωρίζω γιατί, αλλά ιδιαίτερα πολύ με εμπνέει και συγκινεί.
Έχει όλη τη δυναμική και ηρωική έφεση και απόφαση για να αθληθεί και να αντιπαραταχθεί με τον βάρβαρο γίγαντα, τον Λυαίο, αλλά μέσω της ευλογίας – ευχής του Αγίου Δημητρίου, υπερασπιζόμενος βασικά την πίστη του διωκομένου Χριστού μας και των χιλιάδων μαρτύρων Του.
Για τη ζωή του Αγίου Νέστορος ελάχιστα γνώριζα και αυτά μέσα από το βίο του Αγίου Δημητρίου. Δυστυχώς, και στο βίο του Αγίου Δημητρίου λίγα αναφέρονται για τον μαθητή του.
Αμέτρητες φορές έψαλα το απολυτίκιο του Αγίου Δημητρίου, αμυδρά όμως ένοιωθα το μεγαλείο του Αγίου Νέστορος.
Επισκεπτόμουνα την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου στο ιστορικό Κελί του Χατζηγιώργη, που βρίσκεται στην Κερασιά του Αγίου Όρους.
Εκεί κοντά ζούσε κι ένας μοναχός, γνωστός μας, με τ’ όνομα Νέστορας.
Το Κελί αυτό ήταν το δεύτερό μας σπίτι, μετά τον Άγιο Γεώργιο των Καυσοκαλυβίων.
Εκεί έζησαν πολλοί Άγιοι, όπως μου είπε προσωπικά σε μία μου συνάντηση μαζί του ο Άγιος Γέρων Παΐσιος (1925–1995).
Μου τους ανέφερε και ονομαστικά:
«Ο Γέρων Αυξέντιος, ο παπα–Νεόφυτος ο Πνευματικός και ο Όσιος Χατζηγιώργης», αλλά και στις μέρες μας ο Άγιος Γέροντας Πορφύριος.
Ο Άγιος Δημήτριος είναι παλιά και κατανυκτική εκκλησία.
Βρίσκεται σ’ ένα από τα ωραιότερα μέρη του Αγίου Όρους, στους πρόποδες του Άθωνα, σε υψόμετρο 700 μέτρων με οργιώδη βλάστηση και πολλά νερά.
Έχοντας ως αφετηρία τον Άγιο Δημήτριο, επισκεπτόμουν όλα αυτά τα άγια μέρη, με πολύ αγάπη και ενθουσιασμό...
Κάθε φορά, όταν έμπαινα στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου και, αφού χαιρετούσα όλες τις εικόνες, στεκόμουν μπροστά σε μια πολύ μεγάλη εικόνα που την κοίταζα με θαυμασμό. Το αριστερό χέρι του Αγίου Δημητρίου ευωδίαζε. Μυροβλύτης Άγιος! Ήταν ένθρονος και δίπλα του στεκόταν σε στάση ικεσίας ο Άγιος Νέστωρ.
Δεν χόρταινα να την κοιτάζω, ίσως επηρεασμένος κι από την ευωδία.
Αμέσως μπροστά σε αυτή την εικόνα, έψελνα ικετευτικά το απολυτίκιό τους:
«Μέγαν εὕρατο, ἐν τοῖς κινδύνοις, σὲ ὑπέρμαχον, ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαῤῥύνας τὸν Νέστορα οὕτως, Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος».
Δεν ήθελα να φεύγω απ’ αυτή την εκκλησία! Χαιρόμουν να είμαι με τις ώρες σ’ αυτόν τον ναό. Και ενώ επισκέφτηκα τον ναό του Αγίου Δημητρίου αμέτρητες φορές, ήμουν ανύποπτος για το σχέδιο του Θεού γύρω από την ταπεινότητά μου και ότι θα με αξίωνε στο μέλλον ν’ ασχοληθώ ιδιαιτέρως με τη δόξα των Αγίων Του και, κυρίως, του Αγίου Νέστορος.
Ήθελε ο Άγιος Δημήτριος να δοξαστεί και ο μαθητής του, ο Άγιος Νέστωρ, γιατί εμείς οι άνθρωποι εδώ κάτω στη γη γινόμαστε άδικοι ακόμη και προς τους Αγίους.
Πρέπει να μάθουμε τη Δικαιοσύνη του Θεού και όχι των ανθρώπων.
Χαιρόμουνα να το λέγω ιδιαιτέρως αυτό το απολυτίκιο, διότι ήμουν στραμμένος ψυχικά μόνο προς τον Άγιο Δημήτριο, ελάχιστα ένοιωθα το μεγαλείο του Αγίου Νέστορος.
Έστω και με την άγνοιά μου όμως, υμνούσα και τον Άγιο Νέστορα.
Οι Άγιοι δεν μας παρεξηγούν, γιατί είναι πολύ ταπεινοί.
Τους αρκεί να δοξάζεται ο Θεός.
Πόσο ταπεινά εργάζονται οι Άγιοι, χωρίς να το γνωρίζουμε!
Πρέπει, όμως, με τον καιρό να διδασκόμαστε και ν’ ακολουθούμε τα ίχνη τους, την υπομονή τους, την ταπεινή ζωή τους.
Εάν προσέξουμε προσευχόμενοι τη ζωή του Αγίου Νέστορος, θα διαπιστώσουμε ότι ο άθλος του ήταν μέγας.
Πρώτα–πρώτα, για το νεαρό της ηλικίας του και για την πολύ μεγάλη του πίστη προς τον Άγιο Δημήτριο, παρ’ όλο το λίγο χρονικό διάστημα γνωριμίας του με τον Άγιο.
Και, τελευταία, για τη σταθερότητά του μέχρι την τελευταία στιγμή της πάλης του με τον Λυαίο, αποδεικνύοντας την τέλεια ωρίμανση και την αγωνιστική δύναμη που ένοιωθε και είχε μέσα του.
Δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία ότι ο Άγιος Νέστορας αγάπησε τον Άγιο Δημήτριο ολοκληρωτικά. […]
Βλέπουμε τον Άγιο Νέστορα ν’ αγωνίζεται μέχρι το τέλος και να λαμβάνει και τον στέφανο του μαρτυρίου μέσα στο στάδιο.
Διότι, η ευλογία που έλαβε από τον Άγιο Δημήτριο έγινε γι’ αυτόν μία Πεντηκοστή.
Και έτσι, ήταν πλέον «άνδρας τέλειος» (πρβλ. Εφεσ. 4:13–14).
ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ
π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ (ΑΛΕΥΡΑΣ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου