|Προσωπική μαρτυρία...|
~ γράφει η Georgia Mantzoula
Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ.
Σε μια στιγμή εκεί που είσαι πεσμένος στο χώμα και νομίζεις πως οι δυνάμεις σου σε εγκατέλειψαν έρχεται μια Μαρία και σου συστήνει έναν Άγιο.
Η ιστορία της Μαρίας είναι αληθινή.
Μου τη διηγήθηκε η ίδια το 1996.
Απόγευμα χειμωνιάτικο, Δεκέμβριο μήνα νομίζω, γονατισμένη από πολλά...
Τελειώσαμε το μάθημα αγγλικών με τη γλυκιά Ζωιτσα και η μαμά Μαρία βλέποντας με σκυφτή και χάλια, μου ζήτησε να καθίσω για να τα πούμε λιγάκι...
Τόσο καιρό μπαινοβγαινα σε κείνο το ζεστό σπιτικό, μα μόνο εκείνη τη μέρα την γεμάτη πίκρα ήτανε για να τα πούμε.
Τι να πούμε δηλαδή;
Να μου πει ήθελε η γυναίκα, μπας και με σώσει...
" Ξέρεις Γεωργία, μου είχα ένα γιο το Νίκο μου.
Σκοτώθηκε πριν τρία χρόνια σε τροχαίο με μηχανάκι..."
Για πρώτη φορά σήκωσα τα μάτια μου και κοίταξα απέναντι.
Πάνω σε ένα μπουφέ μια φωτογραφία.
Ο Νίκος της, ένας ξανθός νέος 20 χρονών περίπου...
Την κοίταξα σαστισμένη, μα εκείνη χαμογελούσε.
Τι παιχνίδι σκέφτηκα είναι αυτό πάλι;
Η Μαρία συνέχισε:
"Εχασα τη γη, έχασα τον κόσμο όλο,
παρέλυσαν τα πόδια μου κυριολεκτικά.
Ενάμισι χρόνο μετά,
το αναπηρικό καροτσάκι ήταν ακόμη εκεί
να μου θυμίζει την αδυναμία μου
να δεχτώ το θέλημα του Θεού."
[Τι λέει; Ποιο θέλημα Θεού;
Έχασε το παιδί της και μιλά για Θεό;
Υπάρχει Θεός;]
"Μας είπαν τότε για ένα Αγιορείτη γέροντα που έκανε πολλά θαύματα...
Πίστευα στο Θεό, μα όχι στα θαύματα, Γεωργία μου,
αλλά είπα θα πάω να πάρω την ευχή του..
Έτσι να κάνεις μου είπαν.
Νοσηλευόταν στο Θεαγενειο.
Ήταν στα τελευταία του.
Με πήρε ο άντρας μου με πήγε.
Όταν φτάσαμε εκεί κόσμος πολύς έξω από το δωμάτιο"
[...και δεν έκανε ένα θαύμα να διώξει τον καρκίνο,
μπας και ζήσει λίγο παραπάνω;]
"... Περιμεναμε ώρα πολλή,
οι χριστιανοί πολλοί και πονεμένοι,
άνοιξε κάποια στιγμή η πόρτα του θαλάμου..
μια νοσοκόμα βγήκε
και ψάχνοντας με το βλέμμα της
με κοίταξε και μου λέει...
"Μαρία πέρασε μέσα ο γέροντας σε θέλει!
Δεν πρόλαβα να σαστισω
γιατί με έβαλαν αμέσως μέσα σέρνοντας το καρότσι.
Ενας πονεμένος γεράκος,
κιτρινισμενος από την κακιά αρρωστια,
γερμενος στο πλάι του κρεβατιού
μου άπλωσε το αδύναμο χεράκι του
για να μου δώσει την ευχή του.
Εσκυψα το κεφάλι...
"ΜΗ ΛΥΠΑΣΑΙ ΜΑΡΙΑ,
Ο ΝΙΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ..."
[Ο Νίκος; Μαρία; είναι καλά; μα πως... ;]
"... σηκώθηκα τρελή από χαρά,
φίλησα το χέρι του γέροντα,
βγήκα έξω και πήγα στο σπίτι πετώντας.
Είχα ξεχάσει όμως να πάρω το αναπηρικό καροτσάκι!!!"
[... απίστευτο... ]
" Έχεις ακούσει Γεωργία για το γέροντα Παΐσιο;"
Δεν είχα ακούσει τιποτα
όπως και ποτέ δεν είχα αναζητήσει το Θεό
γιατί νόμιζα πως και να υπήρχε,
δεν θα με άκουγε.
Όμως η ιστορία αυτή έδωσε φτερά και σε μένα!
Άρχισα να ελπίζω πως ισως κάποια μέρα τον συναντήσω κι εγώ...
Ο Άγιος Παΐσιος λίγα χρόνια αργότερα,
με στήριξε ίσως στην πιο δύσκολη δοκιμασία της ζωής μου.
Ήταν ο φάρος που οδήγησε τα βήματα μου στην πρώτη μου εξομολόγηση...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου