☆ Πρωτάθλημα Ελλάδος ο ΠΑΟΚ στις 19 Μαΐου... Πρώτος Ευρωπαϊκός τίτλος για ελληνική ομάδα στο γήπεδο Αγιά-Σοφιά στις 29 Μαΐου... Παίζει ο... Θεός (της Ελλάδας) ποδόσφαιρο;

Πρωτάθλημα Ελλάδος ο ΠΑΟΚ στις 19 Μαΐου

 

Πρώτος Ευρωπαϊκός τίτλος για ελληνική ομάδα στο γήπεδο Αγια-Σοφιά στις 29 Μαΐου

Παίζει ο... Θεός (της Ελλάδας) ποδόσφαιρο;

           ~ γράφει ο Αγησίλαος

Οι συγκυρίες και οι συμβολισμοί είναι εκκωφαντικοί, αδύνατον να μην τους αντιληφθεί κανείς.

Οπότε εγείρεται το ερώτημα: παίζει ο... Θεός μπάλα; 

Κάποιοι πάνε ακόμα παρακάτω: είναι όλα αυτά πρόβα για να πάρουμε την Πόλη;

 

Οι κυνικοί θα πουν και μετά το '87 είχαμε τον αποτυχημένο, ισοπεδωτικό εκσυγχρονισμό, και μετά το 2004 τα μνημόνια. Οι αθλητικές επιτυχίες δεν ενέχουν καμία εγγύηση κοινωνικής, πολιτικής, οικονομικής και γεωπολιτικής συνέχειας και απήχησης.

 

Φυσικά οι κυνικοί έχουν δίκιο, με τον (λίγο φτηνό και αρκετά μίζερο) τρόπο τους.

 

Αλλά από την άλλη, ΦΥΣΙΚΑ ο Θεός μας μιλάει ΚΑΙ μέσα από την μπάλα, και μέσα από το μπάσκετ (συγχαρητήρια στην Πανάθα!) -- όπως μπορεί και να μας μιλάει και μέσα από το θρόϊσμα των φύλλων...

 

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι μας λέει, σε ελεύθερη απόδοση, κάτι σαν τα παρακάτω:

 

Στις τελευταίες μέρες της ευρωατλαντικής τάξης, υπάρχει το πολιτισμικό και βιολογικό DNA του Έλληνα. Του Έλληνα που μπορεί να συνεργαστεί, του Έλληνα που είναι για τα μεγάλα παιχνίδια, του Έλληνα που βρίσκει τον εαυτό του στις πιο high-stakes στιγμές, του Έλληνα που είναι σκληρός μάγκας χωρίς να είναι αλήτης εγκληματίας, και που ξέρει ποιός είναι χωρίς να υποτιμά τους άλλους.

 

Κάποιοι μας λένε ότι αυτά ήτανε, πριν 40, 80, 200 χρόνια, παλιά τελοσπάντων, αλλά τώρα τελειώσανε και δεν έχουν καμία σχέση. Ότι τώρα είμαστε απλά μια λίγο πιο διεφθαρμένη νότια Εσθονία ρε παιδί μου, μια μικρή ετερόφωτη, υπανάπτυκτη βαλκανική χώρα, που το μόνο που έχει να κάνει είναι να παρακαλάει για τα ψίχουλα από το τραπέζι των "ανεπτυγμένων" και "προοδευμένων" και "διαφωτισμένων" χωρών.

 

Όπως λέει κι ο ποιητής,

Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε

είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα

 

Ο Θεός μας λέει ότι, όπως και τόσες άλλες φορές, αυτό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ. Μπορούμε να προφασιζόμαστε ότι είναι αλήθεια, και να κουνάμε συγκαταβατικά το κεφάλι όταν η Νόνη Δούνια μας λέει ότι η φέτα είναι όχι 6.3, αλλά 4.5 ευρώ το κιλό, και ότι η ζωή μας έχει νόημα επειδή ανεβήκαμε στην επενδυτική βαθμίδα.

 

Μπορούμε να λέμε ότι το να εγκαταλείπουμε τη χώρα μας για να ζήσουμε σε ρυθμούς 1945 ενώ  κάποιοι "μας έσωσαν" καμιά δεκαριά φορές, είναι φυσιολογικό. Εν τέλει άμα γουστάρουμε μπορούμε να λέμε κι ότι πετάει ο γάιδιαρος.

 

Ο Θεός όμως έχει χιούμορ, και μας λέει ότι 

όχι, υπάρχουν αυτοί οι τρελοί, υπάρχει αυτή η σπίθα, η τρέλα, που ξέρεις ότι υπάρχει από κάτω -- κι όχι μόνο υπάρχει, αλλά μπορεί να ΚΕΡΔΙΣΕΙ. Τώρα, τον "21ο αιώνα". Και μας τρολάρει και λίγο, εσύ ρε ζωντοβολάκι γιατί να είσαι με αυτούς που λένε "είμαστε μικρή χώρα, διεφθαρμένοι και ανίκανοι και δεν παράγουμε τίποτα, ναι πάρτε μου το σπίτι και εξευτελίστε με, ναι, μου αξίζει, ναι"... Γιατί να μην είσαι λίγο πιο YOLO με την καλή έννοια, να μην παλεύεις για το καλύτερο no matter what, τι φοβάσαι, ότι θα χάσεις; Φυσικά θα χάσεις, θα χάσεις 99 φορές και θα κερδίσεις μία.

 

Αλλά γιατί να απαγορεύσεις στον εαυτό σου αυτή τη μία; Εν τέλει, μία θέλεις.

 

Εν πολλοίς όλη η Ελληνική ιστορία αυτό είναι. Αυτό το τρολάρισμα στους "λογικούς". Γι'αυτό την έχουν σπάσει σε μηκυναϊκη, ελληνική, ρωμαϊκή, βυζαντινή, προεπαναστατική νεοελληνική, κρατική νεοελλαδική κλπ κλπ κλπ. Και πάλι όμως τα θραύσματα είναι too much.

 

Είναι αυτό που έλεγε ο Ροζέ Γκαρωντύ, η "τρέλα του Μαραθώνα". Γιατί, έλεγε ο άνθρωπος, εκστασιαζόμαστε με ένα μάτσο Ταλιμπάν, που αφού απρόκλητα πυρπόλησαν τις Σάρδεις, μετά τόλμησαν να αντισταθούν στον πλανητάρχη, που έφερνε μια νέα εποχή εμπορίου και ποιοτικής κεντρικής διοίκησης, και μάλιστα ανέλπιστα κατάφεραν να τον νικήσουν; (Οποιαδήποτε ομοιότητα με το Αφγανιστάν είναι τυχαία...?) Και αν το έκαναν, τι πανηγυρίζετε; Πήγαν τον "πολιτισμό" 1000 χρόνια πίσω.

 

Έχει δίκιο ο Ροζέ Γκαρωντύ. Ο Μαραθώνας είναι μία τρέλα, και οι Αθηναίοι δεν ήταν ακριβώς άγιοι. Η αυτή συζήτηση ισχύει για τη νίκη του Κολοκοτρώνη επί του Δράμαλη, όπου 2500 κατσικοκλέφτες κονιορτοποίησηαν 30.000 τακτικού στρατού με ιππικό και πυροβολικό, σε ένα measure zero event. Kαι των άλλων non-repeatble events, όπως των νικών του ελληνικού στόλου επί της αρμάδας, τις νίκες του Βατάτζη επί του σταυροφορικού "βασιλείου της Κωνσταντινουπόλεως" κλπ. Ο Αχιλλέας που τράβηξε σπαθί στον Αγαμέμνονα στην Ραψωδία Α της Ιλιάδας αυτό είναι -- πιο άγουρο βέβαια. Κι ο Οδυσσέας που κλαίει με μαύρο δάκρυ για να φύγει από τον επίγειο παράδεισο της Καλυψούς στην Ραψωδία Α της Οδύσσειας, το ίδιο, και πιο ώριμο. Η δίψα, τελοσπάντων.

 

Κάποιοι τρελοί θέλουν να μπορούν να ζήσουν, αυτοί και τα παιδιά τους, στον τόπο τους, σαν Έλληνες, όπως το νιώθουν. Όχι να τους πούν καλά παιδιά κάποιοι τιμητές των πάντων (who are on the way out, if anyone's watching).

 

Θα μου πείτε, ντάξει δηλαδή ρε φίλε, δηλαδή τι μας λες τώρα, μόνοι εναντίον όλων κι ότι γίνει;

 

Πρώτα απ'όλα, mesaure zero events δεν είναι μόνο οι μάχες. Είναι και η απαρχή του θεάτρου. Της αξιωματικής μεθόδου. Της καμμένης γης του 1830 που έγινε η 30η πιο πλούσια χώρα του κόσμου 140 χρόνια αργότερα. Η αναγέννηση της Ορθόδοξης εικονογραφίας μετά το 1941, όπου κάθε σχολή εικονογραφίας οπουδήποτε στον κόσμο, και όλοι οι δάσκαλοί της είχαν εξοντωθεί (όλες οι σημερινές σχολές προέρχονται από 3-4 ΑΥΤΟΔΙΔΑΚΤΟΥΣ αγιογράφους, ένας εκ των οποίων είναι ο Κόντογλου).  Και άλλα πολλά.

 

Άρα δεν πρόκειται για το "εναντίον όλων". Μαζί με όλους, αλλά πρώτα μεταξύ μας. Με τον τόπο μας και με τα παιδιά μας. Αυτό προϋποθέτει ειλικρίνεια σε απλά πρακτικά θέματα. Να πούμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Να ανοίξει μια συζήτηση για το πώς τα υπερασπιστούμε την περιουσία μας (αυτή ντε, που δεν υπάρχει αλλά τώρα μοιράζουμε με την Τουρκία). Να ανοίξει μια συζήτηση για το πού αρχίζει η όποια Ευρώπη (Αμερική, Ρωσία κλπ) και που τα συμφέροντα τα δικά μας. Να ανοίξει μια συζήτηση για το πώς προσεγγίζουμε την Τουρκία. Πχ, εκτός από ρεαλιστική προετοιμασία της άμυνας, εγώ θα έκανα μαζική επίθεση φιλίας, με επισκέψεις, ανταλλαγές, κοινά πρότζεκτ κλπ με διαρκείς αναφορές σε μορφές του Μικρασιατικού ελληνισμού. Και κάθε προσπάθεια να μπλοκαριστούν αυτές θα αξιοποιούνταν στο διπλωματικό παιχνίδι στη Θράκη και αλλού.

 

Φυσικά, το δυσκολότερο είναι να μη φαγωθούμε μεταξύ μας.

 

Όπως έμαθαν και οι Αθηναίοι, μετά το Μαραθώνα, έρχεται και η Μήλος.

 

Τουλάχιστον στην μπάλα καταφέρνουμε να μένουμε ενωμένοι στην ομάδα μας.

 

Ίσως και αυτό να προσπαθούσε να μας πει ο Θεός τελικά. Έστω κι αυτό αν καταφέρουμε, κάτι είναι.

 

Πολλούς χαιρετισμούς, 

       ~ Αγησίλαος

 

ΥΓ: Μπορεί μετά να καταφέρουμε να κάνουμε και το ταξίδι μας -- και να μιλήσουμε και στους γύρω μας γι'αυτό...