✨ Όταν τα σχόλιά σας ξεπερνούν τις ... αναρτήσεις μας, για τις οποίες γράφτηκαν...

     |αγαπητέ ανώνυμε / ανώνυμη,

μακάρι να ξέραμε το όνομά σου.

Έτσι, για να σε συγχαρούμε και επωνύμως...

✨ Πόσα όμορφα καλοκαίρια πλήξης πέρασαν!

 Χωρίς κλιματιστικό και με καύσωνα. 

Χωρίς κινητό, μα με μια τηλεόραση. 

Με τις παλιές φωτογραφίες στον μαύρο φάκελο,

με τη βαριά Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια 

στα γόνατά μου. 

Με τις ιστορίες της μάνας μου. 

Με το περλέ της τσαντάκι, 

με το μοναδικό κολιέ της. 

Και μετά, το μικρό ροζ κουτάκι κοσμήματος.

Έμοιαζε με πύργο. 

Σήμερα δε βρίσκεις τέτοια. 

Όταν το άνοιγα, 

έβρισκα με απογοήτευση 

μόνο ένα παλιωμένο βαμβακάκι από μύρο. 

Η μυρωδιά του κάθε φορά 

υπέροχη, 

μοναδική, 

αναλλοίωτη...

Τα χρόνια πέρασαν, 

η μάνα πέθανε 

και μιλώντας για τη δύναμη της οσφρητικής εικόνας, 

το θυμήθηκα ξανά.

Τη μυρωδιά εκείνη 

θα μπορούσα να την ξεχωρίσω 

και με κλειστά μάτια. 

Δεν ήξερα καν από πού ήταν το μύρο αυτό.

Αλήθεια όμως, 

το ίδιο απόγευμα μού εφεραν μύρο 

με την ίδια ακριβώς γλυκύτατη, 

απαλή μυρωδιά! 

Από την Αγία Μαρίνα της Άνδρου, 

μου είπαν...

Τα παιδιά όταν βαριούνται, 

εξερευνούν, 

ρωτούν, 

θυμούνται, 

μαθαίνουν, 

ονειρεύονται...

Μα χωρίς κινητό στο χέρι.-

 

 

 |το ανώνυμο αυτό σχόλιο γράφτηκε κάτω απ΄αυτήν την ανάρτηση.

 Θεωρήσαμε πως ήταν πολύ καλό, για να μείνει τόσο χαμηλά...