|γράφει ο εκ των "συν αυτώ", π.Δημήτριος Καραϊσκάκης
Ήταν μια ιδιαίτερα δύσκολη χρονιά φέτος.
Αρρώστιες, θάνατοι, ανεπανόρθωτα χτυπήματα.
Το πιο δύσκολο το τελευταίο!
Πυρκαγιά στην ενορία σου, στα σπίτια των παιδιών σου, των αγαπημένων σου!
Δύο η ώρα τα μεσάνυχτα και η νύχτα έχει γίνει μέρα.
Ο δρόμος προς την Μεγαλόχαρη ιδιαίτερα ανηφορικός.
Οσο ανεβαίνω, τόσο μαζεϋονται οι σκέψεις μου και οι αιτήσεις μου.
Ετοιμάζομαι να τα πω όλα στη Μανούλα μου, τη Μεγαλόχαρη Παναγιά μας, που και φέτος με αξίωσε να λειτουργήσω στην αγρυπνία της.
Kόσμος πολύς, μέσα και έξω από το προαύλιο.
Δύο και μισή όλα έχουν ξεκινήσει.
Ευλογητός ο Θεός.
Το βλέμμα της Παναγίας δεν φεύγει ποτέ από πάνω μου, καθ'όλη τη Θεία Λειτουργία.
Είναι σαν να έχεις βρει την μάνα σου, που την έχεις χάσει χρόνια τώρα και δεν θες να την ξαναχάσεις ποτέ.
Τα προβλήματα πολλά, οι προσευχές και οι ευχαριστίες πολλές.
Η Θεία Λειτουργία προχωράει προς το τέλος της.
Δεν υπάρχουν λόγια να εκφράσουν το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης μου προς την γλυκιά μου μανούλα.
Τα αφήνω όλα πάνω της.
Στην αγκαλιά της βαστάει το Χριστό.
Όπως εγώ κρατάω το Άγιο Ποτήριο.
Ήρθε η ώρα της Θείας Κοινωνίας.
Ένας, ένας μεταλαμβάνοντας Σώμα και Αίμα Χριστού επιστρέφει πιο δυνατός, πιο αισιόδοξος.
Έτσι επιστρέφω κι εγώ από τη Μεγαλόχαρη.
Τα άφησα όλα πςνω της.
Φεύγω σαν ένα μικρό παιδί, που αισθάνεται την αγάπη και τη σιγουριά της μανούλας του.
Παναγιά μου, σε ευχαριστώ πολύ!
Πρέσβευε υπέρ ημών...
Χρόνια πολλά σε όλους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου