Με το πικρό παράπονο,
γλυκόψυχε Μωυσή,
για αιώνες είχες
μείνει.
Μαράζι αγιάτρευτο
κατέτρωγε συνέχεια
τα φίλοικτα τα σπλάχνα
σου.
Βλέπεις, τότε,
στού Σινά την απρόσιτη
κορυφή,
Ο Παντοδύναμος, όχι ως
Σάρκα,
αλλ' ως άκαυτη φωτιά
σού είχε συστηθεί,
λέγοντας τούτα τα
λόγια:
" Εγώ, Είμαι Αυτός
που Είναι. "
Αλλά κι εσύ,
ουρανοδιαβάτη Ηλία.
Συνέχεια είχες να το
λες
στ' αδέλφια σου, τους
αιθέρες.
Πρόσωπο με πρόσωπο
να ευχαριστήσεις
Εκείνον ήθελες,
που θαυμαστή υπέρβαση μαύρου κορακιού έπλασε,
ώστε απ' τη γλυκιά ζωή, εσύ, να μην ξενιτευτείς.
Κι Ο Παντοδύναμος
που στ' ομορφότερο
πλάσμα Του
χατίρι ποτέ Του δε
χαλάει,
είπε να κάνει Το
φορεμένο Του Φως
μεγάλη ευκαιρία
συνάντησης
με τους δύο αγαπημένους
Του προφήτες.
Κι ήταν τόση η γαλήνη
στου Θαβώρ το όρος, το
γλυκό συναντάμωμα.
Τόση η Ευφροσύνη, που
από τ' αγγελοπάτητα
Τ ' Ουρανού
κωδωνοστάσια
η Πατρική Αγάπη σε
λέξεις διαμελίστηκε,
όπως του Φεγγαριού η
καταλάμπουσα φωνή κομματιάζεται σε άστρα:
" Αυτός είναι Ο
Υιός Μου, Ο Αγαπητός.
Αυτόν να ακούτε! "
Λίγο πιο κάτω
η έκθαμβη έκπληξη του
Ιωάννη και τού Ιακώβου
δεν μπορούσε παρά να
προσκυνήσει.
Μαζί της, και του
Πέτρου η ορμητική η έκσταση, που και του λόγου της σε ευχαριστιακή φωνή ζήτησε
να μεταμορφωθεί:
" Κύριε,
τί όμορφα θα ήταν
όλοι εδώ να μείνουμε
μες στην πελαγίσια
αγκάλη
Τού Μεγάλου Σου Φωτός.
Γι' αυτό,
επίτρεψέ μου τρεις
σκηνές,
εγώ, να φτιάξω.
Μία για Εσένα,
μια για τον Ηλία,
και μια για τον Μωυσή.
"
Τα λόγια τού Πέτρου
πανώρια αλήθεια είναι
που ποτέ δεν πρόκειται
να πάψουν να διαλαλούν:
Πώς η Αγάπη ποτέ...
Ποτέ δε σταματά
τον τρόπο ν' αναζητά,
στο πάντοτε για να
κουρνιάζει
κάτω από τους
στοργικούς οφθαλμούς
τής ομορφότερης σκηνής
που στον κόσμο αυτόν
δημιουργήθηκε:
Την καρδιά τ' ανθρώπου.
..............................................................................
Υγ.:
Έτη πολλά κι ευλογημένα
στις εορτάζουσες κι
εορτάζοντες.
Σε όλους μας!!
|η εικόνα από το αφιέρωμα της Σοφίας Ντρέκου
στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού, εδώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου