☆ Έχουμε πάρει στα ζεστά πως έχουμε ευθύνη για τις ψυχούλες των ανθρώπων μας που πέρασαν από την άλλη μεριά, ενώ εμείς ζούμε σαν μην πρόκειται να περάσουμε ποτέ και εμείς; |Μεγάλο μάθημα να βρεθείς, έστω κσι σε ένα ΨυχοΣάββατο σε μια Εκκλησιά ...

 

   Έχουμε αναρωτηθείτε ποτέ πως...

 ...Κάθε όνομα από τα χιλιάδες 

που διαβάζουν οι Ιερείς μας  σε κάθε ΨυχοΣάββατο 

πέρα από μια απώλεια, 

από πολύ κλάμα,

είναι κι από μια πιστοποίηση θανάτου, 

μια τακτοποίηση του νεκρού από τους οικείους του, 

η δυσάρεστη αναγγελία σε δικούς και φίλους,

τα ατελείωτα διαδικαστικά, 

τα κόλλυβα,

η κηδεία, 

οι καφέδες, τα κονιάκ 

και τα παξιμάδια,

η κατασκευή και η τακτοποίηση 

του μνήματος στο κοιμητήριο 

τριήμερα, 

εννιάμερα, 

τρίμηνα, 

εξάμηνα, 

εννιάμηνα, 

χρόνοι και και και...

  Έχουμε συνειδητοποιήσει, 

έτσι σκληρά και απαρήγορα, 

πως ενώ βρισκόμαστε ακόμα  από την εδώ πλευρά, 

αργά ή γρήγορα 

- ο Θεός μοναχά γνωρίζει το πόσο και το πότε για τον καθένα μας -

είναι πάντως θέμα χρόνου 

το πότε θα έρθει ο Καπετάνιος (ο Αρχάγγελος Μιχαήλ) 

να μας δώσει το παρασύνθημα να περάσουμε από την άλλη;

Και να ετοιμάζουν οι δικοί μας, ζυμωμένα με τα δάκρυα τους, τα δικά μας κόλλυβα;

(Χτύπα όσα ξύλα θες...

Θ'αλλάξει κάτι μήπως;

Ξέρω, "στην έκανα την καρδιά Περιβόλι", πρωί πρωί...)

Μήπως λοιπόν να αρχίσουμε να δίνουμε μεγαλύτερη βάση 

σε όσα ο μπάρμπας μας (άφαντος εδώ και καιρό...)

εδώ και χρόνια 

μάς πιπιλίζει το μυαλό λέγοντάς μας...

  "Την ψυχή σου την τακτοποίησες ποτέ;"