✨ Γιατί, ναι! Το φως πουλάει. Η σιωπή ακούγεται. Η καθαρότητα ελκύει... Ο Άγιος δεν προσφέρει ίντριγκα. Προσφέρει καθρέφτη. Δεν φωνάζει. Αντανακλά... Κι αν το κακό ουρλιάζει, το καλό ακόμα ψάλλει, και τούτο το άγιο τραγούδι, να! Πουλάει... Γιατί η ψυχή, όσο κι αν την πνίξεις, έχει μνήμη. Θυμάται τον παράδεισο. Θυμάται πού είναι το σπίτι της...

 

|γράφει ο εκ των "συν αυτώ", Παύλος Μόκκας

✨ Μια φανερή προσευχή ο αγαπημένος Δημήτρης Ήμελλος 

να βρίσκεται σε αυτή την αγκαλιά, 

όπως στη συγκλονιστική τελευταία του τηλεοπτική εμφάνιση.

 

Και λίγες κρυμμένες σκέψεις για τη σειρά της χρονιάς:

 

👉 Ποιος είπε πως το φως δεν συγκινεί; 

Ποιος αποφάσισε, 

και ποιος τόλμησε να το πιστέψει, 

πως η αγάπη είναι αδύναμη, 

η πραότητα παρωχημένη, 

οι καλοί λογισμοί αφελείς 

και η ειρήνη ψευδαίσθηση; 

Ζούμε σε έναν κόσμο που κάνει θόρυβο για να μη σκεφτεί, 

που γελάει τραχιά για να μην δακρύσει, 

που καταναλώνει σκοτάδι 

με την ψευδαίσθηση πως χορταίνει φως. 

Κι όμως, να που έρχεται ένα τηλεοπτικό προϊόν 

να ψιθυρίσει εκεί όπου όλα κραυγάζουν, 

να σταθεί ακίνητο μέσα στον ορυμαγδό, 

να κηρύξει αγιότητα 

εκεί όπου βασιλεύει η λήθη και η χλεύη.

 

Ο Άγιος δεν κραδαίνει σπαθί. 

Κρατάει κομποσχοίνι. 

Δε μιλάει με βροντές. 

Σιωπά με ουρανό. 

Δεν εξουσιάζει. 

Υπηρετεί. 

Κι όμως, κάθε του βήμα είναι βροντή, 

κάθε του λέξη άγγιγμα, 

κάθε του ανάσα μαρτυρία πως το φως δεν πέθανε, 

μονάχα κοιμάται μέσα μας, 

περιμένοντας ένα χτύπημα της καρδιάς για να ξυπνήσει. 

Γιατί, ναι!

 Το φως πουλάει. 

Η σιωπή ακούγεται. 

Η καθαρότητα ελκύει. 

Όταν όλα γύρω πωλούν βία, 

σαρκολατρία, 

χυδαιότητα και φόβο, 

να που ο κόσμος στρέφει το βλέμμα 

σε ένα πρόσωπο γεμάτο ειρήνη 

και ψάχνει, όχι την ένταση, 

αλλά την παρηγοριά.

 

Το μαύρο δεν καταβρόχθισε το λευκό, 

που υπομονετικά, σαν κερί, 

καίει με φλόγα που δεν σβήνει. 

Το κακό δεν κατατρόπωσε το καλό, 

που με την επιμονή του νερού που κυλάει στις χαραμάδες, 

μαλακώνει ακόμα και την πιο σκληρή ψυχή. 

Ο Άγιος δεν προσφέρει ίντριγκα. 

Προσφέρει καθρέφτη. 

Δεν φωνάζει. 

Αντανακλά. 

Κι ο κόσμος, 

ο τόσο ταλαιπωρημένος κόσμος, 

γονατίζει μπροστά σε αυτή την αλήθεια, 

όχι με εξαναγκασμό, 

αλλά με λαχτάρα. 

Γιατί η ψυχή, 

όσο κι αν την πνίξεις, 

έχει μνήμη. 

Θυμάται τον παράδεισο. 

Θυμάται πού είναι το σπίτι της. 

Και καμιά τηλεθέαση, 

καμιά λίστα, 

καμιά μόδα δεν μπορεί να σβήσει αυτή τη βαθιά, 

σχεδόν πονεμένη ανάγκη για την Αλήθεια.

 

Η αγιότητα κατάφερε και φωλιάζει 

ακόμα και μέσα στις σκιές των καρέ, 

και κάνει τον θεατή να στρέψει το βλέμμα εντός. 

Κι αν το κακό ουρλιάζει, 

το καλό ακόμα ψάλλει, 

και τούτο το άγιο τραγούδι, να!

 Πουλάει...